tag:blogger.com,1999:blog-54173442815407253742024-03-04T20:43:28.878-08:00मन हे माझं कुणासही न कळलेलं...
आपलं मन आहे न त्याचं स्वतःचं असं एक वेगळंच जग असतं, ज्याचा राजा फक्त तोच असतो. तिथे तो कुणाचीही गुलामगिरी सहन करत नाही. म्हणूनच त्याचं मी हे जग रेखाटण्याचा प्रयत्न केलाय. माहित नाही मला कि त्याला असं शब्दांमध्ये व्यक्त करता येइल कि नाही. पण तरीही मी तो प्रयत्न करतोय…
शेवटी,
मन हे माझं… कुणासही न कळलेलं… Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-80888243101740773932021-05-02T03:03:00.005-07:002021-05-02T03:03:52.884-07:00अनोळखी हे प्रेम - Part 10<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9u82zxqcteZMANiNZefA-YBEUxqQl9v-THctcepTmh3uqbzX5TQGiU34Hz2DHMDtil_8geYsUL93mmNhQevmaKd5JeBtWak4AGLVQ0myorU3m8puXoJZN88hPYC9JynDpPiGbIMuNdvyi/s900/seattle-lovers-in-the-rain-vickie-wade.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="712" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9u82zxqcteZMANiNZefA-YBEUxqQl9v-THctcepTmh3uqbzX5TQGiU34Hz2DHMDtil_8geYsUL93mmNhQevmaKd5JeBtWak4AGLVQ0myorU3m8puXoJZN88hPYC9JynDpPiGbIMuNdvyi/w310-h392/seattle-lovers-in-the-rain-vickie-wade.jpg" width="310" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">"आज मौसम बड़ा बेईमान है</p><p style="text-align: justify;">बड़ा बेईमान है, आज मौसम</p><p style="text-align: justify;">आने वाला कोई तूफ़ान है</p><p style="text-align: justify;">कोई तूफ़ान है, आज मौसम....." </p><p style="text-align: justify;"> निखिल खूप दिवस झाले टपरीवरचा चहा प्यायला नव्हता म्हणून हॉस्पिटलच्या जवळ असलेल्या टपरीवर चहा प्यायला आला होता. तेव्हा तिथे रेडिओवर हे गाणं लागलं. तेही खरंच होतं म्हणा. कारण आजचं वातावरण बघून तरी असंच वाटत होतं. ढगाळ वातावरण तयार झालं होतं. हवेत गारवा जाणवू लागला होता. सकाळीच असं ढगाळ वातावरण बघून काहीजण आज जोरदार पाऊस येणार असल्याचा अंदाज बांधत होते. तिथे टपरीवर त्यांच्या कंपनीतले काही एम्प्लॉईजपण होते. त्यांनी ओळखू नये म्हणून निखिल थोडं अंतर ठेवून उभा होता. असं वातावरण अभयला खूप आवडतं, साला आता इथे असता तर लगेच कधी पाऊस येईल आणि कधी मी भिजायला जाईल असं सारखं म्हणत बसला असता. निखिलला अभयचं पावसाचं वेड माहिती होतं. त्याच्या आठवणीने त्याच्या चेहऱ्यावर दुःखद छटा उमटली. तो अभयला खूप मिस करत होता. </p><p style="text-align: justify;"> काल जे झालं ते एका अर्थाने बरंच झालं होतं. निदान त्या दोघांमधल्या एकाला तरी कळलं होतं कि, आपलं लहानपणीचं प्रेम आपल्या जवळच आहे म्हणून. ऋतिका तर काल तिला कळाल्यापासन घरीच नव्हती गेलेली. रात्रीपण तिथेच अभयजवळ सोफ्यावर झोपली होती. आणि आज सकाळी तशीच उठून आपल्या कामाला लागली होती. ऋतिकाला अभयजवळ तसंच थोड्यावेळासाठी सोडून निखिल जरा बाहेर आला होता. निखिलला ऋतिकासाठी मनापासून वाईट वाटत होतं. नशिबाने एखाद्यासोबत इतकंही वाईट वागू नये, असंच त्याला तिच्यासाठी वाटत होतं. कारण सरळ होतं. तिने ज्याची आजपर्यंत वाट बघितली ते तिचं लहानपणीचं प्रेम तिला अशा अवस्थेमध्ये परत भेटावं ह्यापेक्षा कमनशिबीपणा दुसरा काय असू शकतो. निखिलने विचार करता करता आपला चहा आणि सिगरेट संपवली. पाऊस चालू व्हायच्या आधी हॉस्पिटलमध्ये गेलं पाहिजे, नाहीतर उगाच भिजायला होईल. कारण आपल्याला अभयसारखं पावसात भिजायला काही आवडत नाही. म्हणून नकोच ते भिजणं, असं म्हणत तो पळत हॉस्पिटलकडे निघाला. पण तेवढ्यात ढगांचा गडगडाट होऊन जोरदार पावसाला सुरवात झालीच. आणि नाही म्हटलं तरी निखिल थोडा पावसात भिजलाच. तो तसाच चरफडत पावसाला शिव्या घालत आत आला. </p><p style="text-align: justify;"> ऋतिका तिच्या रुटीन चेकअपला गेली होती. म्हणून निखिल अभयजवळ जाऊन बसला. बाहेर मुसळधार पावसाला सुरुवात झाली होती. वारा आपला जोर दाखवत होता. विजा कडाडत होत्या आणि तेवढ्याच जोराने ढग गर्जत होते. जणू काही वादळच सुटलं होतं बाहेर. निखिलला मघाशी ऐकलेल्या गाण्याची आठवण झाली आणि मनातल्या मनात म्हणाला, च्यायला खरंच तुफान आलं की. </p><p style="text-align: justify;"> निखिल लॅपटॉपवर काहीतरी काम करत होता. तेवढ्यात त्याला जाणवलं कि अभयच्या हाताची हालचाल होतेय. त्याचा हात थरथरतोय. म्हणून त्याने पटकन ऋतिकाला कॉल करून बोलावून घेतलं. तशी ऋतिका धावतपळतच आली. तिच्यासोबत आणखी एक तिचे सिनियर डॉक्टर होते. त्यांनी अभयला तपासलं. आणि एक हलकीशी स्माईल देत ऋतिकाकडे पाहत निखिलला म्हणाले,</p><p style="text-align: justify;">"गुड न्यूज आहे. अभय शुद्धीवर यायचा प्रयत्न करतोय. कुठल्याही क्षणी त्याला जाग येईल."</p><p style="text-align: justify;"> तसा ऋतिकाचा चेहरा उजळला. अभय शुद्धीवर येतोय हे पाहून तिला खूप आनंद झाला होता. निखिल तर उड्या मारायचाच बाकी होता. </p><p style="text-align: justify;">"ऋतिका तू इथेच थांब. तुझी गरज लागेल इथे. मला एका व्हिजिटकरता जावं लागणार आहे. सो टेक केअर ऑफ हिम." असं म्हणून ते डॉक्टर निघून गेले. ऋतिकाने ताबडतोब एका नर्सला काही इंजेक्शन्स आणायला सांगितली. अभय खूप दिवसांनी शुद्धीवर येत असल्यामुळे त्याला शुद्धीवर आल्यावर त्याच्या जवळचं कोणीतरी समोर असायला हवं होतं. म्हणून ऋतिका निखिलला म्हणाली,</p><p style="text-align: justify;">"निखिल, तुला अभयजवळ थांबावं लागेल. कारण डोळे उघडताना त्याला आपलं कोणीतरी समोर दिसलं कि तो पटकन शुद्धीवर येईल."</p><p style="text-align: justify;">"हो ते ठीक आहे ऋतिका, पण त्याच्या जास्त जवळ तुम्ही आहात. म्हणजे त्याची चिऊ आहे. मग मी का?" निखिलने विचारले. </p><p style="text-align: justify;">"अरे निखिल, अभय मला चिऊ म्हणून नाही तर ऋतिका म्हणून ओळखतोय. त्याला अजून कुठे माहितीय कि मी चिऊ आहे म्हणून. आणि तसंही माझ्यापेक्षा जास्त वेळ तू त्याच्यासोबत राहिलाय. सो प्लिज." ऋतिका त्याला समजावत म्हणाली. </p><p style="text-align: justify;">"हम्म बरं." असं म्हणून अभय निखिलजवळ जाऊन उभा राहिला. </p><p style="text-align: justify;"> अभय शुद्धीवर येत होता हळू हळू. तेव्हा निखिल त्याच्याजवळ आणि ऋतिका त्याच्या दुसऱ्या बाजूला उभी होते. अभयच्या तोंडून अस्फुटसा आवाज येत होता. काय बोलतोय हे न समजून निखिलने आपले कां त्याच्या तोंडाजवळ नेले तसं त्याला थोडंफार ऐकू आलं. तो चिऊचं नाव घेत होता सारखं आणि मध्येच 'निख्या माझी चिऊ कुठाय, तिला घेऊन ये माझ्याजवळ' असं म्हणत होता. त्याच्या तोंडून आपलं म्हणजेच चिऊचं नाव ऐकून ऋतिका आनंदून गेली. तिच्या डोळ्यांतून हलकेच अश्रुंचे दोन थेंब ओघळले. निखिलच्या चेहऱ्यावर समाधानाचे हास्य होते. </p><p style="text-align: justify;"> अभय हळूहळू पापण्यांची उघडझाप करत डोळे किलकिले करून पाहत होता. कारण खूप दिवसांनी डोळे उघडत असल्यामुळे त्याचे डोळे तिथल्या उजेडाला सरावेपर्यंत त्याला डोळे उघडून पाहायला थोडा त्रास होणारच होता. ऋतिकाने पटकन काही औषधं इंजेक्शनमधून सलाईनमध्ये सोडली. अभय आता पूर्ण शुद्धीवर आला होता. त्याने डोळे उघडून बघितले. निखिल त्याच्या बाजूलाच बसला होता. ऋतिका समोर उभी होती. त्या दोघांकडे बघून त्याने हलकेच एक स्माईल दिली आणि उठून बसायचा प्रयत्न करू लागला. निखिल त्याला उठून बसायला मदत करू लागला. तसं ऋतिकाने अडवलं,</p><p style="text-align: justify;">"अभय, लगेच उठू नकोस. तुला पटकन उठता नाही येणार. थोडा वेळ विश्रांती घे, तुझ्या शरीराला नॉर्मल अवस्थेमध्ये येऊ दे. मग उठून बस. ओके." ऋतिका प्रेमाने त्याला म्हणाली. मोठ्या मुश्किलीने तिने ओठांवर आलेलं म्याऊ हे नाव अडवलं होतं. </p><p style="text-align: justify;">"निखिल, अभयला थोडा वेळ आराम करू दे आता. आपण येऊ थोड्या वेळाने." असं म्हणून ऋतिका बाहेर जायला वळली. पण खरंतर तिला आपल्या डोळ्यांत आलेलं पाणी पुसायचं होतं. अभयच्या नजरेतून हो गोष्ट सुटली नाही, पण त्याला विश्रांतीची गरज असल्यामुळे त्याला थोडी भोवळ आल्यासारखी झाली आणि तो झोपेच्या अधीन झाला. निखिलदेखील त्याला आराम करायला देऊन ऋतिका पाठोपाठ बाहेर आला. </p><p style="text-align: justify;"> ऋतिका कॉरिडॉर मधल्या खिडकीजवळ येऊन उभी होती. खिडकीतून ती धो धो कोसळणाऱ्या पावसाला पाहत होती. तिच्या चेहऱ्यावर आनंद होता, एक समाधान होतं. पण डोळ्यांत एकप्रकारची काळजी होती. अस्वस्थता होती. मनात एक बेचैनी कायम होती. डोक्यात विचारांचं थैमान होतं. निखिल तिच्या बाजूला येऊन उभा राहिला. </p><p style="text-align: justify;">"ऋतिका" त्याने तिला आवाज दिला. </p><p style="text-align: justify;">"हंम्म" तिला माहिती होतं निखिल असणार ते, म्हणून तिने नुसता हुंकार भरला. नजर तशीच बाहेर कोसळणाऱ्या पावसावर होती. </p><p style="text-align: justify;">"आता कसं वाटतंय? म्हणजे अभय शुद्धीवर आलाय. तुमच्या समोर आहे तो. काही वेळा मध्ये त्यालाही तुमची खरी ओळख पटेल. तयार आहात ना तुम्ही?" निखिलने तिला विचारले. </p><p style="text-align: justify;">"माहित नाही. एवढे दिवस मी ज्या दिवसाची आतुरतेने वाट पाहत होती तो दिवस आज जवळ येऊन ठेपलाय. पण मनाची तयारी नाही झालीय माझ्या अभयसमोर जायची. त्याला कशा रीतीने भेटू तेच कळत नाहीय. एका बाजूने त्याला भेटायची ओढ कायम आहे तर दुसऱ्या बाजूने त्याची काय प्रतिक्रिया असेल ह्याची भीती आहे. मी जसं त्याची वाट पहिली तशी त्यानेसुद्धा पहिली असेल का रे? जशी मी त्याच्या ओढीने त्याच्याकडे ओढली जात होते तसं त्यालादेखील वाटलं असेल का कधी? जशी माझ्या मनात हुरहूर दाटायची तशी त्यालाही वाटत असेल का रे? असे एक ना अनेक प्रश्न डोक्यांत थैमान घालतायत रे निखिल." ऋतिका आपल्या मनातली घालमेल निखिलला समजावण्याचा प्रयत्न करत होती. </p><p style="text-align: justify;">"ह्याचं उत्तर एकच आहे ऋतिका. होय" असं म्हणून निखिलने तिला अभयबद्दल सगळं सांगून टाकलं. कसं तो तिच्यासाठी वेडा झाला होता. तिच्याबद्दल त्यालाही तीच अनामिक ओढ कायम होती. तोदेखील तिच्या आठवणीने बेचैन व्हायचा. सारखं चिऊ चिऊ करायचा. आपल्या चिऊवरच्या प्रेमात ऋतिका येतेय म्हणून त्याने कसं तिला टाळलं होतं आणि आता त्याचा ऋतिकाला भेटल्यावर ऍक्सीडेन्ट कसा झाला इथपर्यंत सगळं काही. ऋतिका हे सगळं ऐकून अचंबित झाली. आणि एक प्रकारे समाधानदेखील वाटलं तिला. कारण आपल्यासारखाच आपला म्याऊ देखील आपल्यासाठी थांबला होता. खरंच ती ह्या क्षणाला स्वतःला खूप नशीबवान समजत होती. </p><p style="text-align: justify;"> सगळं सांगून झाल्यावर निखिल ऋतिकाला म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"ऋतिका तुमच्या दोघांमध्ये तीच ओढ होती. तेच एक अदृश्य बंध होते ज्याने तुम्हाला आजतायगत जखडून ठेवले होते. तुम्ही दोघेही आपल्या लहानपणीच्या प्रेमाला विसरलेले नव्हता. उलट परत भेटून पण अनोळखी असताना पण तुमच्यात ती अनामिक भेटीची ओढ कायम होती. पण तुम्ही एकमेकांना ओळखत नसल्यामुळे आणि तुम्हाला माहित नसल्यामुळे तुम्हाला तुमच्या पहिल्या प्रेमाशी विश्वासघात करायचा नव्हता. म्हणून तुम्हाला एकमेकांबद्दल प्रेमाच्या उत्कट भावना येऊन पण तुम्ही दोघेही आपल्या लहानपणीच्या प्रेमाशी इमानदार राहिलात. खरंच यार. ग्रेट आहात तुम्ही दोघे. नाहीतर आजकालच्या ह्या क्षणिक प्रेमाच्या दुनियेत तुमच्यासारखं एकमेकांपासून दूर राहून पण एकमेकांशी अतूट राहिलेलं नातं खूप रेअर आहे. हॅट्स ऑफ टू यू" निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"निखिल असं काही नाहीय रे. फक्त आपण ज्याच्यावर प्रेम करतो ना त्याच्याशी लॉयल राहण्याची भावना असली ना कि आपण त्याची कितीही वाट पाहू शकतो. हीच तर ताकद असते खऱ्या प्रेमाची, जे आपल्याला दुसऱ्या कोणाचा होऊ नाही देत. मग तो आपल्या जवळ असूदेत किंवा लांब. त्याने काहीच फरक पडत नाही. प्रेम हि खूप सुंदर भावना आहे रे. तू देखील अनुभवलं असशील जर तु कोणावर खरं प्रेम केलं असेल तर." ऋतिका म्हणाली. </p><p style="text-align: justify;">"नाही ना ऋतिका, अजून कोणी तसं भेटलंच नाही खरं प्रेम होण्यासारखं. त्यामुळे ह्या सगळ्या गोष्टी आपल्या गावच्या नाहीयेत. पण मला तुमच्यासारखे मित्र भेटले ना ह्यातच सगळं आलं. प्यार नही मिला तो क्या हुआ,यार तो ऐसे मिले है जो किसी प्यारसे कम नही." निखिल आपल्या नेहमीच्या स्टाईल ने म्हणाला आणि हसू लागला. त्याचं बोलणं ऐकून ऋतिकाला देखील हसू फुटलं. खरंच होतं ते. निखिलसारखा मित्र प्रत्येकाला मिळू दे असच ऋतिकाला वाटलं. </p><p style="text-align: justify;"> त्यांचं बोलणं चालू असतानाच एक नर्स त्यांच्याकडे आली आणि ऋतिकाला म्हणाली,</p><p style="text-align: justify;">"डॉक्टर, अभय सरांना जाग आलीय. चला लवकर." </p><p style="text-align: justify;"> तिचा निरोप ऐकून ऋतिका आणि निखिल लगेच जायला निघाले. जाताना निखिलने ऋतिकाला अभयसमोर नॉर्मल राहायला सांगितले. मी सगळं प्लॅन करून करतो व्यवस्थित म्हणून त्याने तिला सध्या तरी काहीच बोलू नका म्हणून बजावले. कारण निखिलला त्याच्या मित्राला एक छान सरप्राईज द्यायचं होतं. </p><p style="text-align: justify;"> अभयला व्यवस्थित जग आली होती आणि तो त्यांचीच वाट बघत होता. त्या दोघांना एकत्र आलेलं पाहून त्याला ह्या दोघांची ओळख कधी झाली हेच कळेना. कारण त्याच्यामते तो काही वेळासाठी बेशुद्ध होता. पण त्याला आता खरं काय ते कळणार होतं. निखिलने अभयला उठून बसायला मदत केली. ऋतिका त्याची सलाईन चेक करत होती. तिने अभयला एकदा तपासले आणि बाजूला उभी राहिली. अभय उठून बसताच निखिलने त्याला मिठी मारली. अभयला समजेना निखिलने त्याला का मिठी मारली ते. म्हणून तो त्याला म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"काय रे निख्या, काय झालं तुला. अचानक अशी मिठी का मारलीस? आणि डोळ्यांत पाणी का आहे तुझ्या?" अभयला काहीच समजत नव्हतं. </p><p style="text-align: justify;">"काही नाही रे अभ्या असंच. साल्या एवढ्या दिवसांनी तुझ्याशी बोललो ना म्हणून जरा इमोशनल झालो. बाकी काही नाही" निखिल म्हणाला. ऋतिका तिथेच त्यांचा भरतमिलाप बघत डोळ्यांत येणारं पाणी थांबवत उभी होती. </p><p style="text-align: justify;">"एवढ्या दिवसांनी म्हणजे? अरे आताच तर माझा ऍक्सीडेन्ट झालेला ना थोड्या वेळापूर्वी. थोडा वेळच तर मी बेशुद्ध होतो ना. मग" अभय गोंधळून म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">तसं निखिलने ऋतिकाकडे पाहिलं. ऋतिकाने त्याला नजरेनेच हे सगळं नॉर्मल आहे असं सांगितलं. तेव्हा तो परत अभयला म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"अभ्या, लेका थोड्या वेळा पूर्वी नाही रे दीड महिन्यापूर्वी तुझा ऍक्सीडेन्ट झालेला होता आणि तू फक्त थोडा वेळ नाही, तर चांगला दीड महिना कोमात होता." </p><p style="text-align: justify;">"काय बोलतोस निख्या? मी कोमामध्ये होतो, ते पण दीड महिना. बापरे! मग मला कसं कळलं नाही ते? "अभय आश्चर्यचकित होऊन म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">त्याचा तो प्रश्न ऐकून ऋतिका खुद्कन हसली. आपला म्याऊ अजुनपण तसाच निरागस आहे हे पाहून तिला बरं वाटलं. </p><p style="text-align: justify;">"अबे ये, कोमात असल्यावर तुला कसं कळेल तू कोमात आहेस ते? काय पण? कोमात जाऊन तुझ्या डोक्यावर तर परिणाम नाय ना झाला?" निखिल त्याला म्हणाला."डॉक्टर चेक करा जरा ह्याला." </p><p style="text-align: justify;">"हो पण मला काय माहिती ते? मी कुठे सारखा सारखा कोमात जातो ते माहित असायला." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">त्या दोघांचं बोलणं चालू होतं. ते पाहून ऋतिकाला हसायला येत होतं. ह्यांचं असंच बोलणं चालू राहिलं तर अभयला काहीच कळणार नाही आणि निखिलपण त्याला समजावून समजावून दमेल. म्हणून ऋतिकाच पुढे होऊन अभयला म्हणाली,</p><p style="text-align: justify;">"अभय, मी सांगते ऐक. तुझा दीड महिन्यांपूर्वी ऍक्सीडेन्ट झाला होता. तेव्हा तुझ्या डोक्याला खूप मार लागला होता आणि खूप रक्त वाहून गेलं होतं. त्याच्यामुळे तू कोमात गेला होतास. तेव्हापसून तुझ्यावर इथे आमच्या हॉस्पिटलमध्ये ट्रीटमेंट चालू होती. निखिलपण इथेच असायचा नेहमी. तुझ्या ट्रीटमेंटचा सगळा खर्च त्यानेच केलाय. तुला ह्या स्पेशल रूम मध्ये ठेवण्यापासून ते बाकी सगळ्या गोष्टी त्यानेच केल्यात. खूप काळजी घेतली त्याने तुझी. तू शुद्धीवर यावास म्हणून तो खूप प्रयत्न करत होता." </p><p style="text-align: justify;"> अभय हे सगळं ऐकत होता. निखिलने आपल्यासाठी हे सगळं केलेलं पाहून त्याला आतून खूप बरं वाटलं होतं. ऋतिका इथे डॉक्टर आहे हेही त्याला नव्यानेच कळत होतं. पण त्याला ऋतिकाचं निखिलच्या बाजूने बोलणं जरा अजबच वाटलं. कारण तिला अभयबद्दल खरी माहिती नव्हती. आणि तिचा असच समज होता कि, अभय एक सर्वसामान्य मुलगा आहे आणि निखिल त्याचा श्रीमंत मित्र आहे. आणि आपल्या मैत्रीपायी निखिल हे सगळं करतोय. निखिलने अभयबद्दल खूप गुप्तता बाळगली असल्याने ऋतिकाचा असा समज झाला होता. </p><p style="text-align: justify;"> ऋतिकाचं बोलणं ऐकून अभयने चमकून निखिलकडे बघितलं. त्याने एक डोळा मिचकावत आपले खांदे उडवले. तुझ्याकडे नंतर बघतो मी, आता बाहेर जा तू. असं त्याला नजरेनेच सांगून अभय ऋतिकाला म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"ऋतिका खूप धन्यवाद तुझे. तू हे सगळं माझ्यासाठी केलंस ते. तेही आपली जास्त ओळख नसताना."</p><p style="text-align: justify;">"ओळख नाही असं कसं म्हणतोस तू अभय. तुला आठवत नाहीय का आपण ह्याआधीदेखील भेटलोय ते." ऋतिका त्याचं ते अनोळखीपणाचं बोलणं ऐकून कळवळून म्हणाली. </p><p style="text-align: justify;">"हो आठवतंय गं. पण आपली जास्त भेट झालीच कुठे?" अभयचं हृदय ऋतिकाशी बोलताना परत एकदा धडधडू लागलं होतं. </p><p style="text-align: justify;">"हो पण त्या एवढ्याश्या भेटीत पण आपली ओळख झालीच होती ना? हे तू विसरलास का?" ऋतिका स्वतःला कसंतरी थांबवत होती. तिला त्याला आताच सांगावंसं वाटत होतं कि, तूच माझा म्याऊ आहेस अन् मी तुझी चिऊ. त्यासाठी ती धडपडत होती. </p><p style="text-align: justify;">"नाही गं. विसरलेलो नाहीय मी काही. पण काहीतरी होतं जे मला अडवत होतं, म्हणून. . ." अभय बोलता बोलता मध्येच थांबला. त्याला एवढ्याश्या बोलण्याने पण दम लागला होता. त्याला त्रास झालेला पाहून ऋतिकाने तो विषय तिथेच थांबवला. </p><p style="text-align: justify;">"बरं असू दे अभय. आपण नंतर बोलूयात ह्यावर. आराम कर आता तू." असं म्हणून ऋतिका त्याला आराम करायला सांगून निघून गेली. </p><p style="text-align: justify;"> बाहेर उभा असलेला निखिल ऋतिका गेल्याचे पाहून लगेच आत आला. त्यांचं बोलणं चालू असताना तो बाहेर निघून गेला होता मघाशी. अभय डोळे बंद करून विचार करत होता. त्याला झोपलेलं पाहून तो खिडकीजवळ जाऊन उभा राहिला. निखिल आल्याची चाहूल लागली म्हणून अभयने डोळे उघडले आणि त्याला आवाज दिला. अभयचा आवाज ऐकून निखिल त्याच्याजवळ आला. </p><p style="text-align: justify;">"अरे तू तर झोपलेलास ना? कशाला उठलास मग? आराम करायचा ना." निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"झोप नव्हती लागत यार. ऋतिकापण आताच गेली बाहेर. तिच्याशीच बोलत होतो." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"काय बोलली मग तुझी ऋतिका?" निखिल मस्करी करत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"माझी ऋतिका? हो का?" अभय एक डोळा वर करत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हो मग, साल्या तुझीच आहे ना. एवढं सगळं करतेय ती बिचारी तुझ्यासाठी. तुझा ऍक्सीडेन्ट झाल्यापासून ते आजपर्यंत तिने काय नाय केलं तुझ्यासाठी. तू कोमात असताना तर सारखं तुझ्याजवळच असायची ती. जास्त कधी घरी देखील जात नव्हती. तू शुद्धीवर आलाय तेव्हा कुठे तिच्या जीवात जीव आलाय. नशीब ती डॉक्टर आहे ते,तिने सगळं स्वतः लक्ष देऊन तुझी ट्रीटमेंट केलीय. नशीब काढलंस लेका. एवढी चांगली मुलगी तुझ्यावर जीव ओवाळून टाकतेय. खरंच यार, ऋतिका तुझ्यावर खूप प्रेम करते. कसं ते माहिती नाही, पण तिचा जीव आहेस लेका तू. एवढं तरी मला कळलंय ह्या दिवसांत." निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">अभय त्याचं ऐकत होता. ऋतिका आपल्यासाठी एवढं सगळं का करतेय, हेच त्याला कळत नव्हतं. मान्य आहे कि,तिलासुद्धा आपल्याबद्दल ओढ असेल पण हे प्रेम वगैरे त्याला सगळं नवीन होतं. निखिल सांगतोय म्हटल्यावर हे खरंच असणार आहे. पण अभयला चिऊ वरचं प्रेम ऋतिकाबद्दल विचार करण्यापासून थांबवत होतं. </p><p style="text-align: justify;">"हा यार ते आहेच, पण निख्या चिऊ असताना मी तिचा विचार नाही करू शकत. भलेही ऋतिका बद्दल मलासुद्धा एक ओढ आहे पण माझं पाहिलं प्रेम चिऊच आहे. मी फक्त तिचाच आहे. तिला मी फसवू नाही शकत निख्या." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हो अभ्या माहितीय मला, पण चिऊ कधी भेटणार तुला. तू साधं तिला शोधण्याचा प्रयत्न पण नाही केलास ह्या दिवसांत. फक्त चिऊची आठवण काढून ती तुझ्या जवळ येणार आहे का?" निखिल त्याला डिवचत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अरे निख्या मीआपल्या कंपनीच्या कामात बिझी होतो. माहितीय ना तुला. मग. आणि आता तिला मी कसंही करून शोधणारच आहे. नाही राहू शकत मी आता तिच्याशिवाय" अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हो अभ्या. पण एक सांगू, तिला आता तुला शोधायची गरज नाहीय. फक्त मनापासून तिला हाक मार. ती इथेच आहे जवळपास तुझ्या. तुझी हाक ऐकून ती नक्कीच येईल तुझ्याकडे. असं माझं मन सांगतंय." निखिल अभयला थोडाफार अंदाज देत होता. म्हणून त्याने त्याला कोड्यात सांगितले. डायरेक्ट सांगितलं असतं तर काही मजाच राहिली नसती त्याच्या सरप्राईजची. </p><p style="text-align: justify;">"तुला कसं माहिती निख्या?" अभयने प्रश्न केला. </p><p style="text-align: justify;">"असंच रे. मला आतून असं वाटतंय. का? मन काय फक्त तुलाच एकट्याला आहे का? तुलाच घडणाऱ्या गोष्टींचा अंदाज येऊ शकतो का फक्त साल्या? अपना भी सिक्स्थ सेन्स काम करता है भिडू " निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अच्छा हो का? क्या बात है. तुझा सिक्स्थ सेन्स कधीपासून काम करायला लागला रे निख्या" असं म्हणून अभय हसायला लागला. त्याला निखिलपण हसायला लागला. </p><p style="text-align: justify;">"बरं निख्या मला एक सांग, ऋतिका मघाशी असं का म्हणत होती तुझ्याबद्दल कि, तू माझी सगळी ट्रीटमेंट केलीय. सगळं खर्च तू केलायस माझा आणि बाकी सगळं. तू काय सांगितलंय तिला नेमकं माझ्याबद्दल. मी कोण आहे हे सांगितलेलं तर दिसत नाहीय तू. मग दुसरं काय सांगितलंस तिला?" अभयने मघाशी त्याच्या मनात आलेला प्रश्न विचारला. </p><p style="text-align: justify;">तसा निखिल अजूनच हसायला लागला. </p><p style="text-align: justify;">"हसतोय काय निख्या? सांग कि मुर्खा, तिला काय भलतंसलतं नाय ना सांगितलंस माझ्याबद्दल काही?" अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"नाही रे अभ्या. मी तिला काहीच नाही सांगितलंय. उलट तू कोण आहेस हे मी सगळ्यांपासून लपवून ठेवलंय. एवढं कि हॉस्पिटलच्या समोर असलेल्या आपल्या ब्रँच ऑफिसमध्ये पण अजून महित नाहीय कि, तुझा ऍक्सीडेन्ट झालेला ते. आजीला पण नाही सांगितलंय अजून. फक्त बॉबी अंकलना सांगितलंय आणि त्यांना अभय आणि मी कंपनीच्या कामानिमित्त अचानक बाहेरगावी जायला लागलं असं सांगायला सांगितलं. आपल्या काही ठराविक गार्ड्सनाच फक्त माहितीय हे. नको काळजी करुस. मी सगळी सेक्युरिटी घेतलीय. आणि ऋतिकाचं म्हणशील तर तिला तू नक्की कोण आहेस ते माहिती नाहीय. तिला असंच वाटतंय कि, तू एक सामान्य माणूस आहे जो तिला ह्या आधी काही वर्षांपूर्वी भेटला होता. आणि ती मला ओळखत नव्हती म्हणून तिला असं वाटतंय कि, मी एक फार मोठा श्रीमंत माणूस आहे आणि तू माझा एक गरीब मित्र आहेस. तुझा ऍक्सीडेन्ट झाला तेव्हा मी तिथे नशिबाने होतो आणि नंतर मैत्रीखातर मीच तुझी या हॉस्पिटलमध्ये चांगल्या प्रकारची ट्रीटमेंट करतोय. म्हणून तुला मघाशी ती तसं म्हणाली."</p><p style="text-align: justify;">निखिलचं बोलणं ऐकून अभयला हसूच आलं.</p><p style="text-align: justify;">"अच्छा असं आहे तर. मी ह्या एका श्रीमंताचा गरीब मित्र आहे तर. गुड." अभय निखिलला टोमणा मारत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अरे मी थोडी सांगितलं तिला. तिनेच स्वतःच तो समज करून घेतला. मग मी तरी कशाला काय बोलू. नंतर तू आणि ती बघून घेशील म्हणून मी जसं आहे तसं ठीकच म्हटलं." अभयचा टोमणा निखिलला लागला होता. </p><p style="text-align: justify;">"निख्या अरे मस्करी करतोय. मस्त काम केलंस लेका. बरं झालं तू तिला कळू नाही दिलंस ते आणि बाकीच्यांना पण." अभय निखिलचं कौतुक करत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हा फिर ठीक है, तेरे लिये इतना तो कर हि सकता हू मेरे यार." असं म्हणून निखिलने अभयच्या हात थोपटला. </p><p style="text-align: justify;">"हा मेरे भाई." असं म्हणून अभय निखिलला मिठी मारायला गेला. पण ते त्याला जमलंच नाही. कारण त्याला अजून स्वतःहून उठून बसता येत नव्हतं. म्हणून मग निखिलनेच त्याला हसून मिठी मारली. </p><p style="text-align: justify;"> ऋतिका अभयशी कसं बोलायचं त्याचा विचार करत होती. ह्यामध्ये निखिल तिची मदत करणार होता. पण तरीसुद्धा आपल्यालाच त्याला सामोरं जायचं होतं. आपल्याला आपल्याच प्रेमाला भेटायला भीती का वाटावी, ह्याचंच तिला आश्चर्य वाटलं. तेही खरंच होतं म्हणा. तिला तशी भीती वाटणं स्वाभाविकच होतं. कारण अभयला ती अगोदर भेटली होती आणि त्याच्याबद्दल नाही म्हटलं तरी तिच्या मनात प्रेमभावना आल्या होत्या. आणि आता तिला तोच अभय तिचा म्याऊ आहे कळल्यावर त्याच्या समोर जायची भीती वाटत होती. कारण अप्रत्यक्षपणे आपण त्याला फसवल्याची भावना तिच्या मनात घर करत होती. तो काय विचार करेल आपल्याबद्दल? आपण त्याला फसवलं असं तर त्याला वाटणार नाही ना? ह्याची एक अनामिक भीती तिला वाटत होती. त्याला भेटायच्या ओढीची जागा आता भीतीने घेतली होती.</p><p style="text-align: justify;"> अभयला ह्या बद्दल काही कल्पनाच नव्हती. तो फक्त ऋतिका आणि चिऊचाच विचार करत होता. चिऊला कसं शोधता येईल हेच तो बघत होता. आणि त्याबरोबरच ऋतिकाबद्दलच्या त्याच्या भावनांना तो समजून घ्यायचा प्रयत्न करत होता. </p><p style="text-align: justify;"> आणि इकडे निखिल ऋतिका आणि अभयला, अर्थातच चिऊ आणि म्याऊला कसं भेटवता येईल ह्याचं प्लॅनिंग करत होता. त्याला त्यांची लवकरात लवकर भेट घडवून आणायची होती. तो त्याच विचारात होता. कारण लहानपणी एकमेकांपासून वेगळे झालेले दोन प्रेमी जीव आता भेटणार होते. त्यांची ती भेट अविस्मरणीय व्हावी अशी निखिलची मनापासूनची प्रामाणिक इच्छा होती. आपल्या जिवलग मित्राला त्याचं प्रेम इतक्या वर्षांनी परत भेटणार म्हटल्यावर त्याला खूप आनंद झाला होता. फक्त त्यांचा तो पुनर्मीलन सोहळा लवकरच पार पडावा ह्याचा तो विचार करत होता.</p>Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-85441281499665817982021-05-01T06:35:00.000-07:002021-05-01T06:35:35.266-07:00अनोळखी हे प्रेम - Part 9<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNvfiniAVDdENjZHgowLgtfYyobyyqHDA-_JP6lsqdLQKYgICH8nAjwaBPhrfd8hhHZS0lHxHGZaetZVD3R8fbr2gQjcozDb2s1N8Wf99po0VP0E-0KBoTjLJjmgk3dbpP4fxoUpkTZEoU/s480/hqdefault.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="480" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNvfiniAVDdENjZHgowLgtfYyobyyqHDA-_JP6lsqdLQKYgICH8nAjwaBPhrfd8hhHZS0lHxHGZaetZVD3R8fbr2gQjcozDb2s1N8Wf99po0VP0E-0KBoTjLJjmgk3dbpP4fxoUpkTZEoU/w398-h298/hqdefault.jpg" width="398" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> आज जवळपास दीड महिना उलटून गेला होता. अभय अजून शुद्धीवर आला नव्हता. निखिल आणि ऋतिका नेहमी अभयजवळच असत. निखिल कंपनीची सगळी जबाबदारी घेऊन काम करत होता. अभयसारखं जमत नव्हतं, पण बॉबी अंकलच्या मदतीने तो करत होता. त्याने कसबसं सगळं व्यवस्थित हाताळलं होतं. कंपनीची जबाबदारी, अभयची काळजी घेणं हे तो सख्या भावापेक्षा जास्त करत होता. ते खरंच म्हणतात, देव ज्यांना आपल्या रक्ताच्या नात्यात बांधायला विसरतो त्यांना मित्र म्हणून पाठवतो. निखिल अभयला मित्रापेक्षा जास्त जपत होता. कारण अभयने त्याला काळजाशी लावलं होतं आणि तोही अभयला आपल्या जिगरका टूकडाच मानत होता. बस, आता अभय लवकरात लवकर शुद्धीवर यावी म्हणून तो देवाला विनवत होता. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ऋतिकाने तर अभयच्या काळजीमध्ये सगळ्या गोष्टी करून पहिल्या होत्या. गणपती बाप्पाला विनवण्यापासून ते उपासतापास सगळं केलं होतं. आपण हे सगळं का करतोय हेच तिला कळत नव्हतं. तिच्याही नकळत ती ह्या सगळ्या गोष्टी करत होती. ह्याचंच तिला जास्त आश्चर्य होतं. आपल्या केबिनमध्ये असली कि, म्याऊच्या फोटोकडे बघत त्याच्या आठवणींमध्ये गुंतलेली असायची आणि अभयकडे असली कि त्याच्या काळजीत असायची. तिच्या मनाची नुसती घालमेल चालू होती. मन सारखं अभयकडे ओढ घ्यायचं, पण म्याऊ आठवला कि लगेच माघारपण घ्यायचं. विश्वासघाताची भावना लगेच तिच्या मनात घर करायची. तिला हेच कळायचं नाही, कि आपण अभयसाठी एवढं सगळं का करतोय? उत्तरादाखल तिला एवढंच मिळायचं कि आपल्याला त्याच्याबद्दल एक अनामिक ओढ आहे. एक अनोळखी नातं आहे आपल्यात. जे तिच्याकडून हे सगळं करवून घेतंय. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> नेहमीप्रमाणे आजपण सकाळी सकाळी ऋतिका मंदिरात गेली होती. बाप्पांचा आशीर्वाद घेऊन प्रसाद घेण्यासाठी ती महाराजांकडे वळली, तसं तिला जाणवलं कि ते तिच्याकडेच एक गूढ हास्य घेऊन बघत आहेत. ते महाराज तिच्या चांगलेच ओळखीचे होते. ती मंदिरात रोज येत असल्यामुळे महाराज तिला ओळखत होते. बाप्पांचं दर्शन घेऊन त्यांच्याकडून प्रसाद घेऊनच ती जात असे. त्यामुळे त्यांना तसं हसताना पाहून ऋतिका त्यांना विचारणार इतक्याच तेच तिला म्हणाले, </div><div style="text-align: justify;">"खूप विचार आहेत ना डोक्यात. आपण काय करतोय? कशासाठी करतोय? हे कळत नसताना सुद्धा सगळं तू निःस्वार्थपणे करतेयस. त्याचंच फळ तुला लवकर मिळणार आहे पोरी. जवळ आहेस खूप तू. इतकी कि फक्त एक पातळ पडदा आहे मध्ये. तो हटला कि तुला तुझं इच्छित फळ मिळेल."</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">त्यांच्या बोलण्याचा अर्थ न समजून ऋतिका म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;">"काय बाबा, काय मिळणार आहे? कसलं फळ? कशाच्या जवळ आहे मी " </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"इतके दिवस ज्याची तू वाट पाहिलीस तो अगदी जवळ आलाय तुझ्या. इतका जवळ कि तुझ्या डोळ्यांसमोर आहे तो. फक्त ओळख पोरी. त्याला ओळखलंस कि, सगळं कोडं सुटून जाईल तुझ्या मनातलं." असं बोलून बाबा तिला प्रसाद देऊन आणि आशीर्वाद देऊन मंदिराच्या गाभाऱ्यात निघून गेले. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> आपल्याबद्दल ह्यांना कसं कळलं? आणि इतके दिवस ते काहीच कसे नाही बोलले आपल्याला? ह्याचं तिला आश्चर्य वाटलं. त्यांच्या बोलण्याच्या विचार करण्याच्या नादात ते कधी निघून गेले तिला समजलंच नाही. त्यांना विचारावं म्हणून ती त्यांना शोधू लागली. पण तिला ते दिसलेच नाहीत. म्हणून मग ती नाईलाजाने शेवटी ती परत एकदा गणपती बाप्पांच्या पाय पडून निघाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> मंदिरातल्या महाराजांच्या बोलण्याचा ती हॉस्पिटलला पोहचेपर्यंत विचार करत होती. त्यांना नक्की काय सुचवायचे आहे हे तिला कळेचना. आपण जवळ आहोत खूप. भेटणार आहे आपल्याला तो. समोरच आहे तो आपल्या. पण कुठे. जर ते महाराज म्याऊ बद्दल बोलत असतील तर कुठे आहे तो. आणि आपल्याला कसं ओळखता नाही आलं मग? तिला एक वेळ असंही वाटलं, कि ते अभयबद्दल तर बोलत नसावेत. पण हे शक्य नाही. कारण तिला त्याबद्दल खात्री वाटत नव्हती. ह्याबद्दल तिने याआधीही विचार केला होता. त्यामुळे तिला माहिती होतं कि तो अभय नाहीय ते. पण मग जर अभय नसेल तर आणखी कोण आपल्या जवळ आहे ज्याची आपल्याला हल्ली नवीनच ओळख झालीय. विचार करता करता तिला आठवलं, निखिल ! कदाचित तो निखिल तर नसेल. हो निखिल. कारण त्याच्याशी आपली इतक्या कमी वेळात खूप चांगली ओळख झालीय. आपण आजवर कुणाशी इतक्या चांगल्या प्रकारे मिसळलो नव्हतो. निखिलसोबतआपली खूपच चांगली मैत्री जुळलीय. पण मग जर निखिल म्याऊ असता तर आपल्याला अभयबद्दल ती अनामिक ओढ का वाटतेय? आपण त्याच्यात का एवढं गुंततोय? त्याच्याबद्दल आपल्या मनामध्ये एवढी ओढ का आहे? नाही तो निखिल नसेल. जर तो अभय नाहीय असं आपल्याला वाटतं आणि तो निखिलसुद्धा नाहीय मग आपला म्याऊ नक्की आहे तरी कोण? </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> विचार करून करून ऋतिकाचं डोकं बधिर झालं होतं. ह्या सगळ्याचा सोक्षमोक्ष लावायचाच असं ठरवून तिने आजच्या दिवसाला सुरुवात केली. अभयशी तर काही बोलता येणार नाही, कारण तो शुद्धीवर नाहीय आणि निखिलशी बोलायचं तर आजच बोलून घेऊ असं तिने ठरवलं. त्यासाठी तिला वेगळा वेळ काढावा लागणार होता. म्हणून तिने तिच्या हॉस्पिटलमधल्या सगळ्या अपॉईंटमेंट्स पटापट उरकून घेतल्या आणि मोकळी झाली. तिच्या नशिबाने तिला आज फार काही अपॉईंटमेंट्स नव्हत्या आणि फक्त रुटीन चेकअप. ते तिने पटकन यावरून घेतलं. आपण एवढ्या पटापट काम करू शकतो ह्याचं तिला आश्चर्यच वाटलं. कारण याआधी तिने अशी घाई कधीच केली नव्हती. प्रत्येक पेशण्टशी व्यवस्थित बोलून सावकाश त्यांच्यावर ट्रीटमेंट करत होती. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> तिने घडाळ्यात पहिले तर चार वाजले होते. म्हणजे अजून तिला तिच्या क्लिनिकला जायला भरपूर वेळ होता. चांगले तीन तास तिच्या हातात होते. त्याचा उपयोग करून ती निखिलशी सगळं बोलणार होती. फक्त मनोमन एकच प्रार्थना करत होती, कि मध्येच काही इमरजेंसी नको यायला. नाहीतर परत असा वेळ तिला लवकर भेटणार नव्हता. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ऋतिका अभयच्या रूम मध्ये आली तेव्हा तिथे निखिल नव्हता. बहुतेक त्याच्या कामासाठी बाहेर गेला असेल. आज तिच्याकडे मोकळा वेळ असल्यामुळे ती एक एक गोष्ट न्याहाळू लागली. अभय गाढ झोपेत असल्यासारखा पडून होता. गेला दीड महिना तो अशाच गाढ झोपेत होता. ती त्याच्या बेड जवळ असलेल्या सोफ्यावर बसली. अभयकडे पाहून तिला कसनुसंच झालं. प्रत्येक वेळेला हा आपल्याला भेटतो आणि लगेच दूर निघून जातो. ह्यावेळेस भेटला आणि जवळ असूनपण असा दूरच राहिला. आणि आपला म्याऊ तर अजून भेटलेलाच नाहीय आपल्याला. ती विचार करत करत रूम मध्ये नजर फिरवत होती. इतके दिवस आपण असं निवांत बसलोच नव्हतो अभयजवळ. अभय असलेली रूम चांगली ऐसपैस होती. प्रत्येक आधुनिक उपचारपद्धतीची साधनं तिथे होती. प्रत्येक वेळेला लागणारी औषधं आणि इंजेक्शनं आधीपासूनच आणून ठेवली होती. एका कोपऱ्यात वरती मस्त रूमफ्रेशनर लावलेला होता. त्याचा मंद सुगंध दरवळत होता. त्यामुळे तिला क्षणभर आपण हॉस्पिटलमध्ये नाहीच आहोत असा भास झाला. कारण बाहेरच्या वातावरणात आणि त्या रूमच्या वातावरणात खूप फरक होता. त्याच्या रूमला मोठ्या मोठ्या हवेशीर खिडक्या होत्या, पण त्याची एसी रूम असल्यामुळे त्या बंद होत्या. तिने त्यावरील पडदे बाजूला सारले तशी संध्याकाळची सूर्याची कोवळी किरणं आत शिरली. आपल्या हॉस्पिटलने अभय साठी एवढी प्रशस्त आणि आधुनिक रूम का दिली हेच तिला कळलं नाही. आपल्या हॉस्पिटलध्ये अशा रूम्स फक्त श्रीमंत, खूप श्रीमंत लोकांसाठी दिल्या जातात हे तिला माहिती होतं आणि अभय तिला वाटत नव्हतं कि तो इतका श्रीमंत असावा. त्याच्या रूमच्या बाहेर नेहमी असणाऱ्या दोन गार्ड्सना बघून तिला थोडं खटकलंच होतं. पण तिने चाललेल्या गोंधळामुळे एवढं लक्ष दिलं नव्हतं. कदाचित निखिलने केलं असेल त्याच्यासाठी. तसंपण निखिल आहेच म्हणा श्रीमंत, त्याने केलं असेल आपल्या मित्रासाठी. असाही विचार तिच्या मनात डोकावला. पण असो. प्रश्न तो नाहीय. आपल्याला अभयशी घेणंदेणं आहे, त्याच्या कोण असण्याशी नाही. असं म्हणून मनात येऊ पाहणारा गरीब श्रीमंत भेदभावाचा विचार तिने तात्काळ झटकून टाकला. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> ऋतिका अभयच्या रूम मध्ये पाहून निखिलला आश्चर्य वाटलं नाही. पण ती अशी निवांत बसलेली पाहून गोंधळला. कारण अभयच्या रूमचा ऍक्सेस फक्त निखिल आणि ऋतिका जवळ आणि हॉस्पिटलमधल्या काही ठराविक लोकांजवळच होता. त्यानेच तशी सुरक्षितता करवून घेतली होती. निखिल आलेला पाहून ऋतिका त्याच्याजवळ आली. तिला तसं पाहून निखिलला वाटलं कि खास त्याच्याशी बोलायलाच आली आहे. तसं असेल तर निखिलला देखील बरंच होतं. कारण तो हि त्याचीच वाट बघत होता. शेवटी त्यालाही काही गोष्टी अभयच्या वतीने स्पष्ट करायच्या होत्या. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हाय निखिल." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"बोला, डॉक्टरसाहेब. आज निवांत दिसताय." निखिल शक्य तितका मोकळेपणा ठेवायच्या प्रयत्नाने म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो. ते आज काही खास काम नव्हतं आणि माझी कामंदेखील झाली होती सगळी. फ्री होते म्हणून म्हटलं इथे यावं जरा वेळ." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"अच्छा म्हणजे डॉक्टरांना पण फ्री वेळ भेटतो तर" असं म्हणून निखिल डोळे मिचकावत हसला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो म्हणजे भेटतो कधी तरी. शेवटी नाही म्हटलं तरी आम्ही पण माणसंच आहोत ना आणि आम्हालाही वाटतं थोडा वेळ आम्हालाही मोकळा भेटावा. नाही का ? " ऋतिका पण निखिलच्या हसण्यात सामील होत म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे काय डॉक्टर. जरूर जरूर. उलट मी तर म्हणतो कि डॉक्टरांसाठीपण आमच्या सारखे काही ठराविक तास असायला हवेत. किती प्रेशर असतं तुमच्या लोकांना. हा झाला कि तो पेशंट तो झाला कि परत दुसरा. सारखी लाईनच असते पेशंट्सची." </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"तसं असून कसं चालेल निखिल. जर आम्हाला असे ठराविक काम करायची सवय लागली तर एखाद्या इमरजेंसीच्या वेळेस कोणी उपलब्ध नाही होणार. कारण कधी काही इमरजेंसी येईल ते सांगू नाही शकत. म्हणून आम्हाला दिवसातल्या कुठल्याही वेळेला पेशंट सांभाळण्यासाठी तयार असावं लागतं. नाहीतर मग लोकांचा डॉक्टरांवरील विश्वास उडून ते अंधश्रद्धेकडे वळायला वेळ नाही लागणार." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो डॉक्टर, ते पण आहेच. म्हणून तर तुम्हा डॉक्टर लोकांना समाजात एक वेगळाच मान आहे. सॅल्यूट टू यू" असं म्हणून निखिलने ऋतिकाला सॅल्यूट ठोकला.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"काहीतरीच काय निखिल. कर हात खाली तो आधी " असं म्हणून ऋतिका हसायला लागली. कारण निखिल सेम शाळेतल्या मुलासारखा वेडावाकडा हात डोक्याला लावून सॅल्यूट ठोकून उभा होता. ते पाहून ऋतिकाला हसायला येत होतं. निखिल पण हसू लागला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">हसता हसता तो ऋतिकाला म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;">"डॉक्टर, अजून किती दिवस लागतील माझ्या मित्राला ह्यातून बाहेर पडायला." निखिलचं लक्ष अभयकडे होतं. त्याला असं मध्येच इमोशनल झालेलं पाहून ऋतिका म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;">"आपल्या हातामध्ये नाहीय ते निखिल. ते सगळं बाप्पाच्या हातात आहे. आम्ही जेवढं होईल तेवढं सगळं ट्राय करतच आहोत. जेवढी बेस्ट ट्रीटमेंट देता येईल तेवढी आम्ही देतोय. बाकी सगळं त्याच्या हातात आहे."</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हम्म" असं म्हणून निखिल अभजवळ जाऊन बसला. त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला आणि म्हणाला,"अभ्या यार उठ लवकर. अजून किती दिवस असा झोपून काढणारेस साल्या. उठ यार. तुझ्याशिवाय मन नाही लागत. तूच म्हणतो ना, तुझ्याशिवाय कोणी मित्र नाही माझा. पण हे तुला कसं नाही माहित कि, मलापण तुझ्याशिवाय कुठला मित्र नाहीय. तू अकेलाही मेरी जान है यार. उठ जा यार." असं म्हणून त्याच्या डोळ्यांतून येणारं पाणी पुसायला तो ऋतिकाकडे पाठ करून खिकडीजवळ जाऊन उभा राहिला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">त्याला तसं इमोशनल झालेला पाहून ऋतिकाला खूप वाईट वाटलं. पण ती तरी काय करू शकत होती. निखिलला सावरण्यासाठी ती त्याला म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;">"निखिल, सावर स्वतःला. येईल अभय लवकरच शुद्धीवर. मलादेखील त्याची खूप काळजी वाटतेय. तो लवकरात लवकर शुद्धीवर यावा यासाठी मी पण खूप प्रयत्न करतेय. पण मीसुद्धा हतबल आहे रे." असं म्हणून ती सुद्धा भावनेच्या भरात काही बोलू न शकल्यामुळे शांत झाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो. माहितीय मला डॉक्टर. पाहत आलोय मी सगळं. ऍक्सीडेन्ट झाल्या क्षणापासून तुम्ही अभय साठी खूप काही केलंय. त्यासाठी खरंच मी खूप आभारी आहे तुमचा. पण डॉक्टर एक विचारू तुम्हाला?" निखिलने हीच योग्य वेळ असं समजून ऋतिकाला विचारले. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो विचार ना निखिल? परवानगी काय घेतोयस?" ऋतिका स्वतःला नॉर्मल करत म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"नाही म्हणजे थोडं पर्सनल आहे म्हणून" निखिल सावधगिरीने म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"अरे आता आपण चांगले मित्र आहोत. सो डोन्ट वरी. विचार बिनधास्त" ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"तुम्ही अभयला ओळखता का? म्हणजे कधीपासून ओळखता त्याला?" निखिलने पहिला प्रश्न केला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो ओळखते मी त्याला. म्हणजे असं पक्कं नाही सांगता येणार. पण काही वर्षांपूर्वी असाच अभय एकदा आमच्या घराजवळ ऍक्सीडेन्ट झालेला म्हणून भेटला होता. त्याच्यासोबत आणखी एकजण होता. तेव्हा मी एम.बी.बी. एस. करत होते." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"अच्छा, म्हणजे फक्त एकदाच भेटलेलात तुम्ही?" निखिलने परत प्रश्न केला. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">"नाही. त्यांनतर परत एकदा आलेला तो. बहुतेक कुठंतरी बाहेर चाललेला तो. कदाचित त्यासाठीच तो मला भेटायला आला असेल. करणं त्यांनतर तो परत कधीच दिसला नाही आणि भेटला ते आताच आणि तेही असं झालं" ऋतिका आठवत म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हम्म बरं. पण एवढीच ओळख आहे तुमची तर. मग तुम्ही एवढ्या काळजीने आणि आपुलकीने अभयसाठी एवढं सगळं का करताय? म्हणजे मला असं वाटलं कि तो तुमच्या खूप जवळचा असेल वगैरे" निखिलने परत प्रश्न केला. त्याला आज माहिती करूनच घ्यायचं होतं सगळं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"जवळचा असं काही नाही. पण अभयला जेव्हा पहिल्यांदा बघितलं होतं, तेव्हाच त्याच्याकडे मी एका अनामिक ओढीने खेचली गेले होते. का माहिती नाही, पण अभय मला माझ्या एका खूप जवळच्या अशा मित्रासारखा वाटला. त्याला पहिल्यांदा भेटून असं वाटतच नव्हतं, कि तो मला आताच भेटलाय. असं वाटत होतं कि,त्याच्याशी आपलं खूप जुनं नातं आहे. खूप जुनी ओळख आहे. आणि सोबतच एक अनामिक हुरहूर वाटत होती मनात. मी स्वतःला त्याचा विचार करण्यावाचून थांबवू नाही शकले. गंमत म्हणजे तेव्हादेखील त्याचा ऍक्सिडेंटच झाला होता. तेव्हादेखील मला त्याच्याबद्दल अशीच काळजी वाटत होती. जशी आता वाटतेय. जेव्हा तो परत गेला तेव्हा तो परत कधी भेटेल ह्याच्या प्रतीक्षेत मी होते. माझं मन सारखं त्याचाच विचार करत असे. त्याच्याचकडे सारखी ओढ घेत असे. एक अशी हुरहूर दाटून येत असे सारखी. जणूकाही तो माझा जिवलगच आहे कोणतरी. पण हे शक्य नव्हतं. कारण माझा जिवलग दुसराच कोणीतरी होता. म्हणून मी माझ्या मनाला अभयचा विचार करण्यापासून कसंतरी थांबवलं. कारण मला त्याच्याशी प्रतारणा करायची नव्हती. माझं त्याच्यावर खूप प्रेम आहे म्हणूनच मी तेव्हा अभयचा विचार करणं सोडून दिलं होतं. पण ह्यावेळेस पण नेमकं तेच घडतंय. अभय समोर आला, कि सारखा त्याचाच विचार येतोय मनात. माझं मन पाहिल्यासारखंच त्याच्याकडे झेप घेतंय. त्याच्या ओढीने कासावीस होतंय. तीच हुरहूर परत दाटून येतेय मनात. आणि आताही माझं प्रेम मला त्याचा विचार करण्यापासून थांबवतंय. अडकली आहे पूर्ण मी ह्या द्विधेमध्ये. नक्की काहीच कळत नाहीय मला. काय चाललंय माझं ते. एकीकडे माझं प्रेम आहे आणि एकीकडे हा अभय." ऋतिका बोलता बोलता मध्येच थांबली. बोलताना तिने आपल्या मनातल्या खूप साऱ्या गोष्टी बाहेर काढल्या होत्या. ज्या तिने कधीच कोणाला बोलून नव्हत्या दाखवल्या. पण शेवटी त्या स्वतःहूनच बाहेर आल्या होत्या. आज पहिल्यांदा तिने आपलं मन मोकळं केलेलं होतं कोणासमोरतरी. अजून तिला खूप काही सांगायचं होतं तिला निखिलला आणि विचारायचं देखील होतं. पण त्याआधी आपल्या मनातलं जे बाहेर येतंय ते आधी तिने मोकळं करायचं ठरवलं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> निखिलला हे सगळं अपेक्षितच जणू काही. कारण त्याला पहिल्यापासून हे समजलं होतं. अभय आणि ऋतिका एकमेकांविषयी अगदी सारखाच विचार करतात. दोघेही एकमेकांना त्याच ओढीने भेटायचा प्रयत्न करतात पण शेवटी आपल्या लहानपणीच्या प्रेमापायी आणि त्यांना ते माहित नसल्या कारणाने स्वतःला अडवतात. ऋतिकाला अभयबद्दल तितकीच ओढ आहे जितकी अभयला आहे. तिचाही जीव अभयकडे तितकाच ओढला जातो जितका अभयचा तिच्याकडे. जसं अभय तिच्याविषयी बोलायचा सगळं तसंच अगदी जसाच्या तसं ऋतिकाने निखिलला सांगितलं होतं. आता फक्त ऋतिका कडून चिऊ आणि म्याऊ हे दोन शब्द ऐकायचे होते त्याला. म्हणजे त्याला हे निश्चित झालं असतं कि दोघेही तेच चिऊ आणि म्याऊ आहेत. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"बरं ऋतिका. चालेल ना डॉक्टर तुम्हाला ऋतिका म्हटलेलं" निखिलला पुढे आणखी जाणून घ्यायचं होतं. म्हणून तो ऋतिकाला तयार करत होता. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"मी तर तुला तेच सांगतेय कधीपासून. आपण आता मित्र आहोत. मला ऋतिकाच म्हण. पण तूच ऐकत नव्हतास. सारखं तेच डॉक्टर डॉक्टर करत होतास." ऋतिका हलकेच नाक फुगवून म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"बरं चालेल, मी तुम्हाला ऋतिकाच म्हणेन." निखिल हसत म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो पण ते तुम्ही तुम्ही करतोय ना ते पण बंद कर नाहीतर मग डॉक्टरच ठीक आहे." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"नाही ऋतिका. आता सवय झालीय त्याची त्यामुळे अरेतुरे करणं नाही जमणार नाही मला. मी तुम्हाला हृतिकच म्हणेन पण तुम्ही वगैरे करूनच. शेवटी तुम्ही वाहिनी आहात माझ्या." शेवटचं वाक्य निखिल तोंडातल्या तोंडात म्हणाला म्हणून ते ऋतिकाला ऐकू नाही आलं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हं, बरं ठीक आहे. तुला जमेल तसं." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"पुढे काय ऋतिका मग?" निखिलने आणखी जाणून घेण्यासाठी तिला प्रश्न केला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे?" ऋतिकाला न कळून तिने विचारले. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे हेच कि एवढंच आहे तुमच्या मनातलं कि अजून आहे काही." निखिल आपला गुगली टाकत म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो आहे कि, सांगायचं आहे अजून तुला. कारण आज पाहिल्यांदा मी माझं मन मोकळं करतेय. पण त्याआधी थोडी रिफ्रेशमेंटची गरज आहे." ऋतिका असं म्हणून तिने दोन कॉफी आणायला सांगितल्या. निखिलला पण त्याची गरज होतीच म्हणा. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> पाचच मिनिटांत एकजण दोन वाफाळत्या कॉफीचे मग घेऊन आला. ती कॉफी घेऊन ऋतिकाला जरा तरतरी आली. आणि ती पुढे सांगू लागली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"निखिल तुला माहितीय, मी अभयला का टाळतेय?" ऋतिकाने निखिलला प्रश्न केला. त्यावर निखिलने नकारार्थी मन हलवली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"कारण माझं पहिलं प्रेम" ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"अच्छा म्हणजे तुम्ही दुसऱ्या कोणावर तरी प्रेम करताय तर, आणि त्याच्यावरच्या प्रेमामुळे तुम्ही अभयला टाळताय. बरोबर ना?" निखिल ऋतिकाच्या बोलण्यात सहभागी होत होता. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"मग कोण आहे तो नशीबवान जो तुमचं पाहिलं प्रेम आहे. मला पण एकदा भेटायचं आहे त्याला." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"नाही भेटू शकत तू त्याला. कारण मलाच तो अजून भेटलेला नाहीय." ऋतिका उदास होत म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे? मी समजलो नाही." निखिल न कळण्याचा आव आणत म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">" म्हणजे, माझं पाहिलं प्रेम म्हणजे माझा लहानपणीचा मित्र आहे. म्याऊ त्याचं नाव." ऋतिका म्हणाली तसं अभयने जोरात श्वास घेतल्यासारखा आवाज आला. ऋतिकाने आणि निखिलने एकदमच तिकडे बघतीलं आणि त्याच्याजवळ आले. पण कसलीच हालचाल नाही हे पाहून ऋतिकाने त्याला तपासलं. त्यांना वाटलं कि भास झाला असेल, म्हणून ते परत खिडकीजवळ आले. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">तिच्या तोंडून म्याऊ हे नाव ऐकताच निखिलला खात्री पटली, कि ऋतिकाच चिऊ आहे. त्याला खूप आनंद झाला. पण चेहऱ्यावर तसं न दाखवता तो ऋतिकाचं पुढचं बोलणं ऐकू लागलं. तिने निखिलला चिऊ आणि म्याऊबद्दल सगळं सांगितलं. आणि शेवटी म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;">"आम्ही लहान असताना तो अचानकच तो एक दिवस न सांगता कुठंतरी निघून गेला. ते अजून त्याचा काहीच पत्ता नाहीय. मी नंतर त्याला खूप शोधलं, पण त्याचा काहीच पत्ता नाही लागला. मग शेवटी त्याला शोधून शोधून तो परत येईल म्हणून मी त्याची वाट पाहण्याचं ठरवलं. अभय जेव्हा भेटला तेव्हा मला एकवेळ असंच वाटलं तोच माझा म्याऊ असावा. त्याच्याशी एकदा बोलेन ह्यावर म्हटलं तर तो परत मला भेटलाच नाही. आणि तो आता काही विचारायच्या अवस्थेमध्ये पण नाहीय. म्हणून मी तुझ्याशी बोलायचं ठरवलं." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो बरं केलंत ते तुम्ही तुमचं मन मोकळं केलंत ते. कदाचित मी तुमची काही मदत करू शकतो यामध्ये. आपण दोघे मिळून तुमच्या म्याऊला शोधुयात चला." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">" थँक यू. पण निखिल तू काय मदत करणार आहेस मला. तू तर त्याला ओळखत पण नाहीस. मलाही माहित नाही कि तो आता कसा दिसतोय. कारण लहानपणीच्या आणि आताच्या म्याऊमध्ये खूप बदल झाला असेल. " ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो. ओळखत नसलो म्हणून काय झालं. तरी पण मी तुमची काही ना काही मदत नक्कीच करू शकतो." निखिलला चान्स सोडायचा नव्हता. कारण तो अगदी जवळ पोचला होता. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"बरं." असं म्हणून ऋतिका काय करता येईल याचा विचार करू लागली. तिने घडल्यात बघितले तर अजून एक तास होता तिला निघायला. म्हणून त्यावेळेत निखिलची काही मदत होईल का ह्यावर बोलायचं तिने ठरवलं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"मी काय म्हणतोय ऋतिका, तुमच्याकडे म्याऊची ओळखीची अशी एखादी काही वस्तू आहे का, कि ज्यावरून आपण त्याला शोधू शकू. म्हणजे त्याचा एखादा फोटो वगैरे असं काही." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो आहे. आमच्या दोघांचा लहानपणी एकत्र काढलेला फोटो आहे माझ्या केबिनमध्ये." ऋतिका म्हणाली, "पण त्यावरून कसं शोधता येईल त्याला?" ऋतिकाने प्रश्न केला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"येईल नक्कीच. कारण आजच्या घडीला कोणाला शोधणं म्हणजे काही अवघड राहिलेलं नाहीय सोशल मीडियाच्या मदतीने. मला तो फोटो बघता येईल का ऋतिका?" असं म्हणून निखिलने तो फोटो बघायची इच्छा दर्शवली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हो बघता येईल. माझ्या केबिनमध्ये आहे. थांब मी घेऊन येते." असं म्हणून ऋतिका आपल्या केबिनकडे जायला निघाली. तेव्हा निखिल तिला थांबवत म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;">"ऋतिका, तुम्ही तो फोटो काढून ठेवा. मीच येतो तुमच्या केबिनमध्ये. तुम्ही व्हा पुढे, मी आलोच."</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"बरं ठीक आहे. चालेल." असं म्हणून ऋतिका निघून गेली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ऋतिका निघून गेल्यावर दार बंद झाल्याचे पाहून निखिल अभयजवळ आला. त्याच्या बाजूला बसून त्याने त्याचा सलाईन लावलेला हात हातात घेतला आणि म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;">"अभय, मित्रा आता तरी तुला उठावंच लागेल लेका. जिच्यासाठी तू एवढे दिवस तडफडत होतास, ती चिऊ आज जवळ आहे तुझ्या. होय ऋतिकाच तुझी चिऊ आहे. मी घेऊन येतोय तुझ्या चिऊला तुला तिच्या म्याऊला भेटायला." असं म्हणून डोळ्यातलं पाणी पुसून निखिल ऋतिकाच्या केबिनच्या दिशेने निघाला. जाताना त्याने अभयच्या लहानपणीचा तो चिऊ आणि म्याऊचा फोटो सोबत घेतला. कारण त्याला खात्री झाली होती कि, ऋतिका जवळ पण हाच फोटो असणार म्हणून. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> निखिलने दारावर टकटक केले. तेव्हा ऋतिकाने दार उघडंच असल्याचं सांगितलं. निखिल आत आल्यावर त्याने पाहिलं कि, ऋतिका तिच्या खुर्चीवर एक फोटो हातात घेऊन बसली होती. तिचं लक्ष नाही हे पाहून निखिलने आपल्यासोबत आणलेला फोट हळूच आपल्या जॅकेटच्या खिशात लपवला.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> घास खाकरत त्याने ऋतिकाचं लक्ष खेचून घेतलं. फोटो पाहण्यात गुंतलेल्या ऋतिकाला निखिल आल्याचं लक्षातच नव्हतं राहिलं. तिने वरमून निखिलला तो फोटो दाखवण्यासाठी त्याच्याकडे दिला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"हा बघ. हाच एक फोटो आहे माझ्याकडे आमचा. लहानपणी खेळत असताना अचानक अभयच्या आजीने तो फोटो काढला होता. माझ्याकडे हा एक फोटो त्यांनीच दिला होता. आमची लहानपणीची एक आठवण म्हणून. आणि ती एकच आठवण माझ्याकडे राहिली होती." ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> निखिलने तो फोटो हातात घेऊन बघितला तसं त्याला एखादा खजाना मिळाल्यासारखा आनंद झाला. त्याच्या अपेक्षेप्रमाणे हा सेम तसाच फोटो होता जो अभयजवळ होता. त्याला आता सगळ्या गोष्टी कळून चुकल्या होत्या. आजपर्यंत जेवढ्या काही घटना अभय आणि ऋतिकाच्या बाबतीत घडल्या होत्या, त्याचा अर्थ त्याला लागला होता. अतिशय आनंदाने उड्या माराव्यात आणि असंच ह्रतिकला घेऊन त्याच्या मित्राकडे अभयकडे घेऊन जावं आणि त्यांना एकमेकांना मिळवावं असं त्याला मनापासून वाटत होतं. पण त्याने आपल्या मनाला आवर घातला आणि ऋतिकाला ह्याबद्दल सांगण्यासाठी तिच्याकडे वळला. कारण त्याला अजून ऋतिकाला आणि अभयला लांब ठेवायचं नव्हतं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"ऋतिका, हा फोटो बघून मला तर असंच वाटतंय कि तुमचा म्याऊ तुम्हाला नक्की भेटेल." निखिल गूढ हास्य चेहऱ्यावर आणत म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">त्याच्या बोलण्याचा रोख न कळल्यामुळे ऋतिका गोंधळून त्याला म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;">"निखिल मस्करी नको करुस. हे कसं शक्य आहे कि, लहानपणीच्या फोटोवरून म्याऊ लगेच भेटेल मला. तसं असतं तर आतापर्यंत तो मला भेटायला हवा होता. मग का नाही भेटला? सांग."</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"कारण त्याला आता भेटायचं होतं तुम्हाला. म्हणून कदाचित अजूनपर्यंत नसेल भेटला तुम्हाला" निखिल तोच गूढपणा कायम ठेवत म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे?" ऋतिका गोंधळलेलीच होती. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे असं कि. . . " आपलं बोलणं मध्येच थांबवत निखिल म्हणाला. त्याला ऋतिकाला सांगायचं होतं पटकन पण तेच जमत नव्हतं त्याला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"म्हणजे काय निखिल? बोल लवकर." ऋतिकाच्या हृदयात आता जोरजोरात धडधड करू लागलं होतं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"माझ्याकडे तुम्हाला दाखवण्यासाठी एक गोष्ट आहे." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"कुठली गोष्ट?" ऋतिका अधीरतेने म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"दाखवतो."असं म्हणून निखिलने आपल्या जॅकेटच्या आतमधून ती फोटो फ्रेम बाहेर काढली आणि ऋतिकाकडे पाहत म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;">"दिल थामके रखियेगा ऋतिकाजी आपके लिये एक बोहोत बडा सरप्राईज है."</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"बघू" असं म्हणत धडधडत्या काळजाने ऋतिकाने ती फोटो फ्रेम बघितली आणि तिला आश्चर्याचा एक खूप मोठा धक्का बसला. त्यातच ती जोरात खुर्चीवर बसली. निखिल तिला सावरायला पुढे झाला. तो फोटो बघून तिच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले. तिला काय बोलावं हेच कळत नव्हतं. आश्चर्याचा आणि सुखाचा धक्का तिला एकदमच बसला होता. तिला विश्वासच बसत नव्हता, कि आपल्याकडे आहे तसाच फोटो निखिलकडे कसा काय आला? तिने निखिकडे तशाच भरल्या डोळ्यांनी पाहून विचारले,</div><div style="text-align: justify;">"हा फोटो तुझ्याकडे कसा आला? हा फोटो आजीने मला आणि म्याऊलाच दिला होता. हा फोटो फक्त म्याऊकडेच असू शकतो. म्हणजे तूच . . . "</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">निखिलला हे अनपेक्षित होतं. तिच्या प्रश्नाने तो बावचळला आणि म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;">"नाही नाही ऋतिका, मी नाहीय म्याऊ. मला तो फोटो भेटला होता एकाकडे आणि तो मला तुम्हाला दाखवायचा होता म्हणून मी तो घेऊन आलो." </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"तू म्याऊ नाहीस मग तुला कोणाकडे हा फोटो भेटला. हा एक अतिशय पर्सनल विषय आहे निखिल. सांग मला तुला हा फोटो कोणाकडे भेटला? कुठे आहे माझा म्याऊ?" ऋतिकाचा आवाज तिच्याही न कळत वाढला होता. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"ऋतिका, शांत व्हा प्लिज. मी घेऊन जातो तुम्हाला तुमच्या म्याऊकडे. चला माझ्यासोबत. या." निखिल म्हणाला. आता त्यालाही चिऊ आणि म्याऊची भेट लांबवायची नव्हती. पण ऋतिकाने जर तिच्या म्याऊला ह्या अवस्थेमध्ये बघितलं तर तिला काय वाटेल हेच निखिलला कळत नव्हतं. आपलं प्रेम इतक्या वर्षांनी आपल्याला भेटणार आणि तेदेखील अशा अवस्थेमध्ये, हा विचार करूनच निखिलला खूप वाईट वाटले. पण निदान ऋतिकाला खात्री तरी पटेल कि अभयच म्याऊ आहे म्हणून आणि ती तिच्या म्याऊला भेटेल तरी. </div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">"हो चल, आता मी नाही राहू शकत. चल. तू म्हणशील तिथे मी यायला तयार आहे माझ्या म्याऊला भेटायला. प्लिज मला एकदा भेटव त्याला." रडवेल्या आवाजात ऋतिका म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"चला माझ्यासोबत" असं म्हणून निखिलने त्या दोन्ही फोटोच्या फ्रेम्स सोबत घेतल्या आणि ऋतिकाला घेऊन निघाला तिच्या लहानपणीच्या प्रेमाला भेटवायला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ते दोघे अभयच्या रूमजवळ येऊन थांबले. निखिलने पुढे होत त्या रूमचा दरवाजा उघडला आणि ऋतिका त्याच्या मागोमाग आत गेली. निखिलने आपल्याला अभयच्या रूममध्ये का आणलंय हे न समजून ती निखिलला म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;">"आपण अभयच्या रूम मध्ये कशाला आलोय निखिल? काय म्याऊ इकडे येणार आहे का?"</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"इकडे येणार नाहीय ऋतिका तो. तो तर इथेच आहे. दीड महिना झाला. कोमामध्ये आहे तो. तो बघा जो ह्या बेडवर झोपलाय तोच अभय तुमचा म्याऊ आहे." आपल्या डोळ्यांत आलेलं पाणी पुसत निखिल कसाबसा म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ऋतिका शॉक बसल्यासारखी एकवेळ अभयकडे आणि निखिलकडे पाहत होती. तिला हसावं कि रडावं तेच कळेना. तिच्या सगळ्या भावना उत्कटतेने अक्षरशः भरून आल्या होत्या. इतक्या कि, जर कोणी तिच्या आतमध्ये डोकावून पाहिलं असतं तर कदाचित त्याला कळलं असतं कि, तिच्या आतमध्ये काय चालू आहे ते. अनाकलनीय अशा भावनांच्या वादळात ती सापडली होती. काहीच न सुचून स्तब्ध झाली होती ती. म्याऊ आपलं लहानपणीचं प्रेम आपल्या समोर आहे. तो अभय आहे. त्याचा ऍक्सीडेन्ट झालाय. गेला दीड महिना झालं तो कोमामध्ये आहे. कधी शुद्धीवर येईल ते माहिती नाहीय. औषधं आणि सलाईन्सवर मशीनमधली त्याच्या आयुष्याची रेषा सुरळीत चालू आहे. नियतीने तिची अजब थट्टा केली होती. तिचं प्रेम तिला परत मिळवून देऊन पण तिच्यापासून दूरच ठेवलं होतं. जणू नियतीच्या मनात त्यांचं मिलन होऊ द्यायचं अजून बाकी होतं. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ज्याची आपण इतके दिवस, इतकी वर्षं वाट पहिली. तो भेटावा म्हणून उपासतापास केले. सगळ्या देवांना नवस बोलले. त्याच्यावरच्या प्रेमाखातर कुणाकडे ढुंकूनही पाहिलं नाही. फक्त त्याचीच वाट पाहत राहिले आजवर आणि तो आपल्याला भेटावा तेही अशा अवस्थेमध्ये. याआधी तो कितीतरी वेळा आपल्यासमोर आलेला. आपल्याला एकवेळ वाटलं कि, तोच म्याऊ आहे पण आपण कसलीच शहानिशा न करता त्याला का जाऊ दिलं ह्याचाच ती विचार करत होती आणि स्वतःला दोषी मानत होती. जेव्हा आपल्याला तसं वाटलं होतं तेव्हाच का नाही आपण त्याला विचारलं? तिला प्रत्येक गोष्ट आठवत होती. अभय भेटलेला प्रत्येक क्षण तिच्या डोळ्यांसमोर येत होता. तो म्याऊच होता. म्हणूनच आपल्याला त्याच्याबद्दल ती ओढ वाटत होती. त्याच्याशी खूप जुनी ओळख असल्यासारखं वाटत होतं. त्याच्याबद्दल आपुलकी वाटत होती. काळजी वाटत होती. आपल्यामध्ये एक नातं आहे ते वाटत होतं. म्हणूनच तो जेव्हा जेव्हा भेटला तेव्हा तेव्हा आपल्याला त्याच्याबद्दल ती उत्कट भावना जाणवत होती. त्यांच्यात असणाऱ्या त्या अनामिक ओढीचं, त्या अनोळखी प्रेमाचं रहस्य तिला आता उलगडलं होतं. तिचं प्रेम तिला परत भेटलं होतं. तिचा म्याऊ तिला भेटला होता. पण म्याऊला अजून त्याची चिऊ भेटायची बाकी होती. </div><p></p>Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-64341531536829464682021-04-29T04:23:00.002-07:002021-04-29T04:28:26.381-07:00अनोळखी हे प्रेम - Part 8<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_LAYFfbCsrLviT8wT1k5CW-1ufoh4D6eJkhN1atPFVSNh-1ZD_-QimP8gCM9nQKhz9a02nDfF83qo7vNNXclfsHuyJNEnG6ETFy71QM9ZAkljXaLoqVPPqR3r7HkunEG8ofmP7mHpBjwN/s1024/173503843_b4bcd2f15d_b.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="683" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_LAYFfbCsrLviT8wT1k5CW-1ufoh4D6eJkhN1atPFVSNh-1ZD_-QimP8gCM9nQKhz9a02nDfF83qo7vNNXclfsHuyJNEnG6ETFy71QM9ZAkljXaLoqVPPqR3r7HkunEG8ofmP7mHpBjwN/w293-h320/173503843_b4bcd2f15d_b.jpg" width="293" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> आज ऋतिकाचं मन थोडं अस्वस्थ होतं. म्हणून ती घरी लवकर जायचं ठरवते. तसंही तिचं आजचं काम झालेलं असतं. काही महत्त्वाच्या सूचना नर्सेसना देऊन ती आपल्या केबिन मध्ये परत येते. आवरा आवर करत असताना तिचं त्या फोटोकडे लक्ष जातं. तिला वाटलं कि आताही तिचा म्याऊ तिच्याकडे बघून हसतोय कि काय. पण तसं नव्हतं. मग सकाळीच तिला असं का वाटलं, तो आपल्याकडून बघून हसला. कि आपला तो भास होता. हो, भासच असेल कदाचित. कारण आजवर तर असं नाही झालं कधी. तिने तो फोटो हातात घेतला. हळुवार त्याच्यावरून हात फिरवला. आणि म्याऊचं ते हसरं रूप पाहू लागली. तसं तिच्या डोळ्यांतून हलकेच दोन थेंब ओघळले. आज काय माहित नाही, पण तिला म्याऊची खूप आठवण येऊ लागली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"कुठे आहेस तू म्याऊ? लवकर ये ना प्लिज, कधीपासून मी तुझी वाट पाहतेय. लहानपणी जसा तो गेलायस तसा अजून परत आलेला नाहीयेस. कुठे गेलायस न सांगता मला तू? मी नाही राहू शकत रे आणखी तुझ्याशिवाय. थकलेय रे तुझी वाट पाहून. येशील तू लवकरच याची खात्री आहे मला. मला नाही राहवत आहे आणखी. मला माझा म्याऊ लवकरात लवकर परत हवाय " असं म्हणून तिने तो फोटो आपल्या हृदयाशी घट्ट धरून ठेवला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> तेवढ्यात तिच्या केबिनच्या दाराजवळ टकटक झाली. तिने आपले डोळे पुसले आणि तो फोटो परत आपल्या टेबलावर ठेवला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"येस, प्लिज कम इन." असं म्हणून तिने दार ठोठावणाऱ्याला आत यायची परवानगी दिली. तशी एक नर्स आत शिरली आणि घाईघाईने तिला म्हणाली,</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"मॅडम, चला लवकर एक अर्जेंसी आलीय. रूम नंबर २०७ मधल्या पेशंटला अचानक श्वास घ्यायला त्रास होतोय."</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"अरे, असं कसं मी आताच चेक करून आलेली त्यांना. व्यवस्थित होते ते. बरं ठीके चल पटकन " असं म्हणून ऋतिकाने आपली पर्स तशीच परत ठेऊन आपला स्टेथोस्कोप उचलला आणि त्या नर्ससोबत निघाली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> आज लवकर जायचं होतं मनात तिच्या. पण आज असं काहीतरी घडणार होतं, ज्यामुळे तिला अचानक थांबावं लागलं. कधी कधी बाप्पाच्या मनात असं काही असतं, कि त्याचा आपल्याला अंदाज येत नाही. कारण बाप्पाला आपल्याला सरप्राईज द्यायचं असतं. आपण एखाद्या गोष्टीची खूप दिवस वाट बघत असतो. खूप आतुरतेने. पण ते काही आपल्याला भेटत नाही. मग आपण ती वस्तू किंवा व्यक्ती भेटू दे, म्हणून बाप्पाजवळ प्रार्थना करत असतो. आणि मनोमन तेच मागत असतो. पण त्याची योग्य वेळ यायची असते. आणि त्याची वेळ आल्यावर ते आपल्या ध्यानीमनी नसताना अचानक आपल्यासमोर प्रकट होतं. असंच काहीसं आज ऋतिकासोबत घडणार असतं. तिचं घरी जाताजाता अचानक पेशंटची अर्जेंसी येणं आणि तिला थांबावं लागणं हे निव्वळ एक कारण असतं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> ब्रँच ऑफिस मध्ये धावपळ उडालेलीहोती, कारण आज चक्क कंपनीचे मालक येणारहोते. त्यामुळे ऑफिसमधले सगळे जण त्यांच्या स्वागताकरिता उत्सुकहोते. त्यांच्यापैकी अजून कोणी त्यांच्या नवीन मालकांना बघितलेलंनव्हतं. त्याची एक उत्सुकता होती सगळ्यांमध्ये, कि आपले बिगबॉस कसे असतील ते. त्यांच्या स्वागतासाठी एक छोटा कार्यक्रम पण आयोजित केलेला होता तिथल्या एम्प्लॉयीसने. कारण शेवटी कंपनीचे मालक येतायत आणि ते हि पहिल्यांदा. म्हणून तिथल्या ब्रॅंचहेडनि हे हा सगळा खटाटोप केलेला असतो. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> थोड्याच वेळात तिथे एक गाड्यांच्या ताफ्याचं आगमन होतं. एकापेक्षा एक अशा आलिशान गाड्या पाहून सगळेच दिपून जातात. त्यातल्या सगळ्यांत आलिशान गाडीमध्ये होते त्या कंपनीचे मालक अभय आणि त्याच्यासोबत निखिल. आणि त्यांच्या मागेपुढे असलेल्या गाड्यांमध्ये कंपनीचे इतर अधिकारी आणि सेक्युरिटी गार्ड्स. ऑफिसच्या कॅम्पस मध्ये गाड्या आल्यावर सगळेजण त्यांच्या स्वागतासाठी पुढे धावले. तिथले जे मुख्य अधिकारी होते, त्या सगळ्यांच्या हातात मोठाले जाडजूड हार होते. ते पाहून निखिल हळूच अभयच्या कानात म्हणाला,</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"अभ्या, यार एवढे मोठे हार घातल्यावर तू त्याच्यामध्ये गुदमरूनच मरशील लेका." </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"निखिल, आपण ह्या कंपनीचे मालक आहोत हे विसरतो काय तू कधी कधी. जरा तसं वागना मूर्खां कधीतरी." असं निखिलला म्हणून तो त्यांचं स्वागत स्वीकारायला पुढे झाला. त्याच्या पाठोपाठ निखिलदेखील. त्या लोंकांमधले सगळेजण त्यांना पहिल्यांदाच भेटत होते. अभय सगळ्यांची आस्थेने चौकशी करत होता आणि त्यांना काही प्रॉब्लेम्स असतील तर त्यावर काही सोल्युशन पण काढत होता. काही बदल त्याला करावे वाटत असतील तर सर्वानुमते त्या अमलात आणण्याच्या सूचना देखील देत होता. अभयचं आकर्षक व्यक्तिमत्व, त्याचा रुबाबदारपणा, त्याच्या बोलण्याच्या खास शैलीमुळे आणि त्याचं सगळ्यांशी आपुलकीने बोलणं पाहून तिथल्या लोकांच्या मनात त्याच्याबद्दल असलेली भीती जाऊन एक आदर निर्माण झाला होता. तिथला लेडीज स्टाफ तर अक्षरशः अभयवर फिदा झाला होता. कधी एकदा त्याच्याशी ओळख होतेय याची वाट पाहत होत्या, पण अभय हा आहे त्या सगळ्यांचा गॉडफादर आहे, हे लक्षात येऊन हिरमुसत होत्या. निखिल आपला त्या सगळ्यांची मजा बघत होता. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> तिथल्या लोकांनी आपुलकीने केलेल्या स्वागतसमारंभामुळे अभय खूप भारावून गेला होता. आपल्या मित्राचा स्वागत सोहळा पाहून निखिलला सुद्धा खूप आनंद झाला होता. स्वागतसमारंभाच्या कार्यक्रमानंतर एक छोटासा जेवणाचा कार्यक्रम होता. तिथल्या स्टाफच्या विनंतीमुळे अभय थांबायला तयार झाला होता. त्यानंतर तिथल्या मुख्य अधिकाऱ्यांसोबत एक मिटिंग घेऊन तो परतणार होता. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> ह्या सगळ्यांमध्ये संध्याकाळ झाली. मिटिंग संपल्यावर सगळे अधिकारी मिटिंग रूम मधून बाहेर पडले. निखिल काही महत्त्वाचं बोलायचं म्हणून त्यांच्यासोबत बाहेर गेला. अभय एकटाच होता आतमध्ये. निखिल परत येईपर्यंत थांबणार होता तो तिथे. म्हणून तो बसल्या बसल्या ती मिटिंग रूम न्ह्याहाळू लागला. त्या रूमला खूप मोठ्या खिडक्या होत्या, पण त्यावर पडदे सोडले होते. अभयने ते पडदे बाजूला सारले आणि बाहेरचं दृश्य पाहू लागला. ऑफिसच्या बिल्डिंगसमोरच मध्ये एक मोठा रस्ता होता आणि त्यापलीकडे एक हॉस्पिटल होतं. आजूबाजूला काही छोटोमोठी ऑफिसेस असलेल्या बिल्डिंगा होत्या. रहदारी वाहत होती रस्त्यांवरून. गाड्या सिग्नलवर थांबून सुटत होत्या. एखादीच बाईक सिग्नल तोडून मध्येच पळत होती. ते पाहून अभयला आपले कॉलेजमध्ये असताना तोडलेल्या सिग्नल्सची आठवण झाली. सगळे आपल्यापल्या घाईत होते. कोणाला दुसऱ्याकडे लक्ष द्यायला वेळ नव्हता. प्रत्येकजण आपल्या नाकासमोर चालत होता. एक बिझी संध्याकाळ होती. त्या संध्याकाळचा स्वछ सूर्यप्रकाश सगळीकडे पसरलेला होता. अचानकच तिथला तो सूर्यप्रकाश जाऊन अंधार दाटू लागला. आकाशात काळ्या ढगांनी गर्दी केली. जोराचा वर सुटला आणि विजा चमकू लागल्या. त्यासोबतच ढगांचा जबरदस्त गडगडाट चालू झाला. आणि त्यासोबतच जोरदार पावसाला सुरुवात झाली. अचानक झालेल्या वातावरणातील बदलामुळे सगळ्यांची धावपळ सुरु झाली. सगळे आडोसा शोधायला पळू लागले. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> तेवढ्यात निखिल देखील आला. बाहेरचा कोसळणारा पाऊस पाहून अभयने त्याला पटकन घरी चालण्याची सूचना केली. तसे ते जायला निघाले. तिथल्या लोकांचा निरोप घेऊन अभय आणि निखिल आपल्या गाडीकडे जाऊ लागले. पण अचानक अभयच्या मनात परत तीच बेचैनी होऊ लागली. त्याचं हृदय परत एकदा जोरजोरात धडधडू लागलं. त्याचं मन चलबिचल होऊ लागलं. त्याला कळेचना हे सगळं काय होतंय. सकाळी होणारी हृदयाची धडधड थांबली होती. ती परत आता सुरु चालू होती. अभयचा हात छातीवर गेला तसं सगळे त्याला सावरायला धावले. पण अभयने सगळ्यांना ठीक आहे असं सांगून गाडीत बसला. निखिलला कळून चुकलं कि काहीतरी गडबड आहे ते. अभयची गाडी तिथून बाहेर पडली आणि मेन रोडला आली. पण तिथे सिग्नल असल्यामुळे त्यांना थांबावं लागलं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> ऋतिकादेखील अचानक पाऊस आलाय म्हणून जायला निघाली. पण तिचं मन देखील एका अनामिक ओढीने धडधडू लागलं. तिला अशी धडधड आधी कधीच जाणवली नव्हती. काय होतंय हे तिचं तिलाच कळत नव्हतं. एक हुरहूर मनात दाटून आली होती. बाहेर अचानक पडणाऱ्या मुसळधार पावसाप्रमाणेच तिच्या मनात देखील भावनांचा मुसळधार पाऊस चालू झाला होता. मनात विचारांचं काहूर माजलं होतं. तसा पाऊस तिच्या खूप आवडीचा. पाऊस आला कि एक क्षण पण थांबत नसे. कधी एकदा जाईन पावसात असं तिला व्हायचं. पण आज वेगळंच काहीतरी होतं. विचार करता करता ती बाहेर आली पण आपल्या स्कुटीकडे न जात ती सरळ पावसात निघाली. भिजायला. चिंब व्हायला. कशी आली ते तिचं तिलाच कळलं नाही. पण ती आली. आणि पावसाचं पाणी अंगावर पडताच ती मनातल्या साऱ्या गोष्टी विसरून अक्षरशः पावसात उड्या मारू लागली. तिला तसं पाहून तिथली लहान मुलं पण तिच्या जोडीला आली आणि ते सगळे मिळून तिथल्या पाण्यात खेळू लागले. ऋतका भान हरपून पावसात भिजत होती. पावसाची मजा घेत होती. आपण कोण आहोत ह्याचा तिला त्याक्षणी विसर पडला होता. ती फक्त त्या क्षणात जगत होती. पावसात मनसोक्त न्हाऊन निघत होती. तिला बाकी जगाची पर्वाच नव्हती. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> अभय कारच्या खिडकीतून बाहेरचा धो धो कोसळणारा पाऊस बघत होता. त्याच्या मनातली ती अनामिक हुरहूर अजूनच वाढली होती. तो अजूनच अस्वस्थ होत होता. हृदय इतक्या जोरात धडधडत होतं कि, जणू काही ते छाती फाडून बाहेरच येईल. अचानक त्याचं लक्ष समोर गेलं. तिथल्या दृश्याकडे. तिथे एक मुलगी अगदी मनसोक्त पावसात भिजत होती. सोबतीला चार-पाच लहान मुलं होती. त्यांच्यासोबत ती तिथे साचलेल्या पाण्यात अक्षरशः उड्या मारत नाचत होती. तिच्या कपड्यावरून तरी ती सुशिक्षित वाटत होती. पण ती अशी वेड्यासारखी का भिजतेय पावसात हे अभयला कळलं नाही. तिचा चेहरा व्यवस्थित दिसत नव्हता. पावसाने ओलेचिंब झालेले केस तिच्या चेहऱ्यावर आले होते आणि ती तशीच पावसाचा आनंद घेत होती. हा नजारा त्याने याआधी पण पहिला होता. सेम. अगदी जशाच्या तसा आताही तसाच नजारा समोर होता. फक्त वेळ बदलेली होती. ठिकाण बदलेलं होतं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> आणि तिला पाहून का माहित नाही, पण अभय गाडीतून खाली उतरला. संमोहित केल्यासारखा तिच्या दिशेने चालू लागला. तसाच पावसात भिजत. त्याच्या मागोमाग निखिल देखील उतरला आणि त्याला थांबवायला पूढे झाला. पण अभयने त्याला अडवले आणि तसाच तो तिच्याकडे चालू लागला. थांबला नाही. निखिल आणि बाकीचे सेक्युरिटी गार्ड्सदेखील त्याच्या मागे निघाले. तिच्यापासून थोड्या अंतरावर जाऊन अभय थांबला तशी एक जोरात वीज कडाडली. बहुतेक कुठेतरी पडली देखील असावी. आणि त्याचवेळी अभयचं लक्ष तिच्या चेहऱ्यावर गेलं आणि त्याच्या तोंडून आपसूकच निघालं,</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"ऋतिका." </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> होय. तीच ऋतिका. जिला पाहून अभयचं पहिलेही हृदय धडधडलं होतं. तीच अनामिक हुरहूर त्याच्या मनात दाटली होती. तसेच मन बेचैन झालं होतं. तिच्यात काहीच बदल झाला नव्हता. तेच तिचे काळेभोर गहिरे डोळे. तीच ती काळजाचा ठाव घेणारी नजर. तसेच मोकळे सोडलेले आणि पावसात भिजलेले केस. कपाळावर बारीकशी टिकली. फिकट गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस त्यावरील पांढरी शुभ्र ओढणी आणि पावसात चिंब भिजून आणखीनच मनमोहक झालेला तिचा देह. अभय हे सौंदर्य भान हरपून पाहत होता. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> आता त्याला त्याच्या हृदयाच्या जोरजोरात धडधडण्याचं कारण त्याला कळलं होतं. त्याच्या अस्वस्थ मनाचं गुपित त्याला उलगडलं. आणि त्याच्या मनातली अनामिक हुरहूर तिला पाहून शांत झाली. त्याची होत असलेली बेचैनी थंडावली. त्याचं मन शांत झालं. आणि त्याच्या चेहऱ्यावर हलकेच एक हसू उमटलं आणि त्याने परत एकदा तिला आवाज दिला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"ऋतिका." </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> त्याचा अस्पष्ट आवाज ऐकून ऋतिकाने त्याच्या कडे बघितले आणि ती बघतच राहिली. तिला ज्याच्याबद्दल जी अनामिक ओढ वाटत होती. ज्याला पाहून ती त्याच्याकडे खेचली गेली होती तो प्रत्यक्षात तिच्यापुढे उभा होता. तिलादेखील तिच्या हृदयाच्या अचानक धडधडण्याचं कारण समजलं होतं. ती स्तब्ध होऊन अभयकडे पाहत होती. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> पाऊस तसाच धो धो कोसळत होता. त्या पावसात ते दोघे एकमेकांसमोर काही अंतरावर उभे होते. त्यांना काय प्रतिक्रिया द्यावी हेच कळत नव्हतं. दोघेही भान हरपून फक्त एकमेकांना पाहत होते. कोणीच काही बोलत नव्हते. त्यांच्यामध्ये एक मूक संवाद चालू होता. नजरेनेच त्यांच्या संभाषण होत होते. त्यांच्यामध्ये फक्त थोडंसं अंतर होतं. ते अंतर आता मिटणार होतं. इतक्या दिवसांची त्यांची प्रतीक्षा आज संपली होती. त्यांच्यामध्ये असणाऱ्या अनेक प्रश्नांची उत्तरे आज मिळणार होती. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> निखिल मागेच थांबला होता आणि त्याने गार्ड्सना पण थांबवले होते. आणि तो पुढे काय होतंय ते पाहू लागला. कारण त्याच्या मित्राचं प्रेम परत एकदा समोर आलं होतं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> अभय तिच्यात पुन्हा एकदा हरवून गेला होता. ढगांच्या गडगडाटाने तो भानावर आला. तिच्याशी बोलायला म्हणून त्याने तिच्या दिशेने पाऊल टाकले. पण इतक्यात असे काही घडले कि, ज्याची कुणाला अपेक्षाच नव्हती. अचानक गाडीच्या जोरात हॉर्न आणि ब्रेक्स एकदमच मारल्याचा आवाज आला. मुसळधार पाऊस चालू असल्याने पहिल्यांदा कोणाला काहीच कळले नाही, कि नक्की काय झालंय ते. पण जेव्हा कळलं तेव्हा मात्र सगळ्यांची एकच धावपळ उडाली. ऋतिका अभयला शोधत होती. अभय आत्ताच तिच्यासमोर उभा होता. तिच्याकडे पाहत. आणि अचानक कुठे गेला. कोणीतरी त्या गाडीच्या धक्क्याने वरती उडून खाली जोरात आदळलं होतं. तिची नजर त्या खाली पडलेल्या व्यक्तीकडे गेली आणि ती जागीच थिजली. तो अभयच होता. अभयचा ऍक्सीडेन्ट झाला होता. त्या मुसळधार पावसात त्या गाडीने समोरचे काहीच न दिसल्यामुळे अभयला उडवले होते. ते पाहून ती जोरात ओरडली,</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"अभय"</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">आणि मटकन खाली बसली. तिला काहीच सुचेना. ती अभयच्या जवळ बसली आणि त्याचं डोकं आपल्या मांडीवर ठेवून जोरजोरात रडायला लागली. एवढ्यात तिथे गर्दी देखील जमा झाली होती. आणि पावसाचा जोर कमी झाला होता. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"हेल्प,हेल्प. कुणीतरी मदत करा प्लिज. प्लिज माझी मदत करा." म्हणून मोठमोठ्याने ओरडत होती. पण कोणी तिची मदत करायला पुढे येत नव्हतं. तिचा आवाज ऐकून निखिल जोरात धावत तिथे आला. त्याच्यामागे त्याचे गार्ड्स पण धावत आले. निखिलने अभयला बघितले आणि त्याचे अवसानच गळाले. आपल्या मित्राला असं ऋतिकाच्या मांडीवर रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेलं पाहून त्याची मतीच गुंग झाली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"अभय, अभय. यार डोळे उघड अभय. काय झालं तुला, उठ, उठ ना यार अभय." असं म्हणून तो अभयला हाक मारू लागला. रडू लागला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">त्याला तसं बोलताना पाहून ऋतिकाला समजलं कि, तो अभयला ओळखत असावा. म्हणून ती उसनं अवसान आणून निखिलला म्हणाली,"प्लिज माझी हेल्प करा, ह्यांना लवकरात लवकर हॉस्पिटलला घेऊन गेलं पाहिजे. प्लिज. तुमच्या पाय पडते मी, ह्यांना उचलून घेऊन चला. इकडे मागेच माझं हॉस्पिटल आहे. प्लिज ह्यांना घेऊन चला ना लवकर." म्हणून रडू लागली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"हो हो, येतो मी चला. माझा जिगऱ्या आहे तो. चला लवकर. कुठे आहे तुमचं हॉस्पिटल दाखवा मला." असं म्हणून निखिलने आपले डोळे पुसत अभयला दोन्ही हातांवर उचलले. बाकीचे गार्डस पण पुढे आले निखिलच्या मदतीला. आणि ते अभयला घेऊन जाऊ लागले. ऋतिका उठून उभी राहिली आणि त्यांना घेऊन हॉस्पिटलच्या दिशेने धावत सुटली. त्या गार्ड्सपैकी दोघांनी त्या गाडीवाल्याला पकडले होते आणि ते त्याला निखिलकडे सोपवणार होते. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> तिथे मागेच होते ते हॉस्पिटल. ऋतिकाच्या हॉस्पिटलच्याच गेट समोर तो प्रकार झाला होता. म्हणून नशीब होतं. ऋतिकाने पटकन तिथल्या वॊर्डबॉयलाआवाज दिला. ऋतिकाचा आवाज ऐकून आतले दोन वॊर्डबॉईज धावत आले आणि त्यांनी पटकन जाऊन स्ट्रेचर आणले. त्यावर अभयला झोपवले आणि आत ऍडमिट करायला घेऊन गेले. ऋतिकाने एमेरजन्सी मध्ये लगेच अभयला ऑपरेशन थिएटर मध्ये नेले. ती देखील तशीच भिजलेल्या अवस्थेमध्ये आतमध्ये घुसली आणि तिने ऑपेरेशनच्या तयारीला लागली. तोपर्यंत बाकीचे डॉक्टर्स आणि नर्सदेखील तिच्या मदतीला धावत आले होते. ह्या वेळांत निखिल समजून गेला होता कि, ऋतिका तिथलीच एक डॉक्टर आहे ते. म्हणून तो तिथेच मनोमन देवाचे आणि तिचे आभार मानत बाहेर उभं राहून वाट पाहू लागला ऋतिका बाहेर येण्याची. तेव्हा तिथे त्या गार्ड्सपैकी एक जण आला आणि त्याने त्या गाडीवाल्याला पकडले असल्याची माहिती दिली. हे ऐकून निखिलचे डोकेच सटकले. तो तसाच रागाने त्या गाडीवाल्याला मारायला त्याच्याकडे धावला. कारण त्याच्यामुळेच निखिलच्या जिवलग मित्राची हि अवस्था झाली होती. त्याने त्या गाडीवाल्याला बेदम चोपला. त्याने तसं का केलं म्हणून विचारत होता. पण तो देखील निगरगट्ट असल्यासारखा उर्मटपणे बोलत होता आणि उद्दामपणे त्याची काही चुकी नाही ते सांगत होता. ते पाहून निखिल आणखीनच बिथरला आणि तो नुसता त्याला मारत सुटला. आपण हॉस्पिटलमध्ये आहोत याचे देखील त्याला भान नव्हते. जोरदार पावसामुळे आपली गाडी स्लिप झाली आणि आपला गाडीवरील कंट्रोल सुटला हेच तो सांगत होता. पण निखिलला त्याच्यावर विश्वास बसत नव्हता. शेवटी तो त्याला मारून मारून दमला आणि त्या गार्ड्सना पोलिसांना फोन करून त्याला पोलिसांच्या ताब्यात द्यायला सांगून परत ऑपरेशन थिएटरजवळ आला. अजून देखील तिथे असलेला वरचा लाल दिवा पेटलेलाच होता. म्हणून निखिल तिथेच बाकड्यावर बसला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> काही तासांनी तो दिवा विझला. तसा निखिल देवाला हात जोडत उभा राहिला आणि ऋतिका आणि बाकीचे डॉक्टर्स बाहेर येण्याची वाट बघू लागला. बाकीचे डॉक्टर्स बाहेर आले, पण ऋतिका मात्र बाहेर नव्हती आली. म्हणून निखिल विचारात पडला आणि त्याने बाहेर येणाऱ्या एका नर्सला तिच्याबद्दल विचारले. तेव्हा तिने ऋतिका आतमध्येच पेशंट जवळ असल्याचे सांगितले. तेव्हा निखिल त्या नर्सची परवानगी घेऊन आत मध्ये आला. ऋतिका अभयच्या डोक्याजवळ बसली होती. ती अजूनही तशीच भिजलेल्या अवस्थेमध्ये होती. फक्त वरतून ऑपेरेशन चा युनिफॉर्म घातला होता तिने. अभयचा हात हातात घेऊन ती त्याच्याकडे टक लावून पाहत होती. तिची पापणी अजिबात लवत नव्हती, पण डोळ्यांतून येणारं पाणी मात्र थांबत नव्हतं. तिला अभयबद्दल असणाऱ्या अनामिक ओढीने तिथेच जखडून ठेवले होते. निखिलने एकवार अभयकडे पहिले. त्याच्या अंगाला विविध ठिकाणी कसलेतरी स्टिकर आणि वायरींचं जंजाळ होतं. डोक्याला मार लागलेला असल्यामुळे संपूर्ण डोक्याला पट्टी बांधली होती. हाताला सलाईन लावलेली होती. एक रिकामी रक्ताची पिशवी सुद्धा अडकवलेली होती. डोक्याला मार लागल्यामुळे मोठ्या प्रमाणात रक्तस्त्राव झाला होता. म्हणूच अभयला रक्त चढवण्यात आलं होतं. बाजूला असलेल्या मशिनमधून टिकटिक चालू होती आणि एका मशीनमध्ये एक रेष वर खाली होत पुढे जात होती. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> निखिलला हे सगळं पाहावलं नाही. नेहमी त्याच्यासोबत असणारा, त्याच्यासोबत मस्ती करणारा त्याचा जिवलग मित्र आज अश्या अवस्थेमध्ये पाहून त्याला खूप दुःख होत होते. आताच थोड्यावेळापूर्वी आपल्यासोबत बोलत असणारा अभय आता अशा स्थितीमध्ये बघायला भेटेल याची त्याने कधीच कल्पना केली नव्हती. सोबतच ऋतिका देखील अशा अवस्थेमध्ये बसून होती. त्याने स्वतःला सावरत तिच्याशी बोलायचं ठरवलं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"ऋतिका." हळुवार आवाजात त्याने ऋतिकाला हाक मारली, कारण त्याच्या आवाजाने अभयला जाग आली तर त्यालाच त्रास होईल म्हणून. पण तिचं लक्षच नव्हतं. म्हणून त्याने तिच्या खांद्यावर हात ठेवून तिला थोडंसं हलवून परत आवाज दिला </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"ऋतिका"</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">तसं दचकून तिने त्याच्याकडे बघितलं. आणि डोळ्यातलं पाणी पुसत म्हणाली, </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"हा बोला, कोण आपण." काहीतरी बोलायचं म्हणून ती बोलली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"मी निखिल, अभयचा मित्र. मघाशी आपण नाही का अभयला हॉस्पिटलमध्ये घेऊन आलो." निखिल आपली ओळख सांगू लागला. कारण त्याला माहित होतं कि, ऋतिका त्याला लगेच ओळखणार नाही ते. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"ओ हा, थँक्स तुम्ही माझी मदत केलीत त्याबद्दल." ऋतिका म्हणाली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"अहो थँक्स कसलं बोलताय. माझा मित्र आहे तो. आम्ही दोघे एकत्रच होतो मघाशी. आणि अचानक असं झालं. उलट मीच तुम्हाला थँक्स म्हटलं पाहिजे कि तुम्ही अनोळखी असून पण आमची एवढी मदत केलीत ते. खरच तुमचे खूप खूप धन्यवाद." निखिल हळुवार आवाजात म्हणाला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"माझे कसले आभार मानताय, उलट माझ्यामुळेच झालं हे सगळं. आणि मी ओळखते अभयला. त्यामुळे मी अनोळखी नाहीय. जर त्यावेळी मी तिथे नसते तर अभयदेखील तिथे नसता आला आणि त्याचा असा ऍक्सीडेन्ट नसता झाला . मीच जबाबदार आहे त्याच्या अशा परिस्थितीला." असं म्हणून ऋतिका परत रडू लागली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"प्लिज शांत व्हा, तुम्ही असं स्वतःला जबाबदार नका समजू. शांत व्हा. नाहीतर अभयला जाग येईल आणि त्याला तुम्हाला असं रडताना बघून त्रास होईल." निखिल तिला समजावत म्हणाला. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"नाही होणार त्याला त्रास. त्याला ऐकू जाईल तर त्रास होईल ना त्याला." ऋतिका अभयकडे पाहत म्हणाली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"म्हणजे? काही समजलं नाही मला."</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"म्हणजे तो कोमात गेलाय. आणि कधी शुद्धीवर येईल हे सांगू शकत नाही." ऋतिका थंड स्वरात म्हणाली. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">"काय?" निखिल जवळ जवळ ओरडलाच."काय म्हणताय तुम्ही ऋतिका, हे कसं शक्य आहे. अभय असा कसा कोमात जाऊ शकतो. तुम्ही तर डॉक्टर आहात ना. मग असा कसा गेला तो कोमात हा." निखिल बिथरून गेला होता. कारण अभय कोमात गेलाय हे त्याला खरंच वाटत नव्हतं. पण हे खरं होतं. कारण मघाशी झालेल्या ऍक्सीडेन्टमध्ये अभयच्या डोक्याला गंभीर दुखापत झाली होती आणि भरपूर रक्तस्राव झाल्यामुळे तो कोमात गेला होता. म्हणूनच ऋतिका इतक्या दुःखात होती आणि त्याच्याजवळून उठली नव्हती. तिलादेखील हे पचवणं जड जात होतं. पण नाईलाज होता. ती देखील स्वतः एक डॉक्टर होती. असं असूनदेखील ती काहीच करू न शकल्यामुळे स्वतःला दोष देत होती. पण हेच वास्तव होतं. आणि ते त्यांना स्वीकारावं लागणार होतं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> नशिबापुढे निखिल आणि ऋतिका दोघेही हतबल होते. निखिलचा जिवलग मित्र कोमात होता आणि ऋतिकाचा ज्याच्याशी काहीच संबंध नव्हता पण एक अनोळखी बंध त्यांच्यात असल्यामुळे तो तिला तितकाच जवळचाच होता. दोघेही समदुःखात होते. निखिलने स्वतःला कसेबसे सावरले. आणि तिथून कसातरी बाहेर आला. ऋतिका अजून तिथेच थांबली होती. त्याला त्याच्या मित्राच्या आठवणीने आणि काळजीने खूप रडू येत होते. बाहेर येऊन तो लहान मुलासारखा भिंतीला टेकून रडत होता. कसबसं शांत होत तो आता पुढे काय करायचं याचा विचार करू लागला. आता आजीला हे सांगावं कि नको हे त्याला कळत नव्हतं. कारण त्यांना जर समजलं कि तिचा एकुलता एक आधार असा कोमात गेलाय तर त्यांचं काही बरंवाईट होण्याची शक्यता होती. पण बॉबी अंकलना तर सांगावेच लागणार होतं, पण त्यांनी आजीला ह्यातलं काही कळणार नाही ह्या अटीवर सगळं सांगितलं होतं. तिथे असलेल्या गार्ड्सना सांगून त्यांना २४ तास हॉस्पिटलमध्ये थांबायची सूचना देऊन आणखी काही गार्ड्स बोलावून घेऊन कोणालाही न कळता पहारा देण्याचं सांगतो. कारण फक्त निखिलला आणि त्यांच्या काही ठराविक गार्ड्सनाच ह्याबद्दल माहिती असतं. आणि निखिलला हे बाहेर कोणालाही कळू द्यायचं नव्हतं. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> त्यांच्या ब्रँच ऑफिस समोरच हे सगळं झालं होतं. पण तिथे कोणी काही कळवलं नव्हतं. निखिलनेच तसं कुणालाही न कळवण्याबद्दल सांगितलं होतं. नाहीतर उगाच बाहेर हि बातमी लीक होऊन लोकं तिथे गर्दी करतील. आणि बाहेर काही ना काही अफवा उठतील. कारण अभय कोणी साधा माणूस राहिला नव्हता. तो आता एक मोठा बिजनेसमॅन झाला होता. एका मोठ्या इंटरनॅशनल लेव्हलच्या कंपनीचा मालक होता आणि त्याच्याबद्दल असलं काही अभयला पसरू द्यायचं नव्हतं म्हणून त्याने खूप गुप्तता बाळगली होती. एवढी कि त्याने हॉस्पिटलमध्ये देखील कोणालाही कळू दिलं नव्हतं कि अभय कोण आहे ते. अगदी ऋतिकाला सुद्धा. म्हणून त्याने हॉस्पिटलच्या डीनशी बोलून घेऊन सर्व प्रकारची गुप्तता पाळून अभयची एका स्पेशल प्रायव्हेट रुम मध्ये ट्रीटमेंट चालू केली होती. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> ऋतिका नेहमी अभयजवळच बसून असायची. हॉस्पिटलमधील बाकी कामाच्या मध्ये देखील ती अभयला एकदा बघून जायचीच. त्याला बघून तिला कसनुसं व्हायचं. पण तिच्या हातात काहीच नव्हतं. निखिलने थोडे दिवस आपलं ऑफिसचं काम तिथूनच करायचं ठरवलं होतं. म्हणून त्याने जवळच असणाऱ्या एका हॉटेलमध्ये एक रूम घेतली होती. पण त्याचा जास्तीत जास्त वेळ अभयजवळ असण्यातच जायचा. कारण अभयला कधी शुद्धी येईल सांगता येत नव्हतं. हॉटेलमध्ये फक्त तो फ्रेश होण्यासाठी आणि जेवणासाठीच जायचा. समोर असणाऱ्या ब्रँच ऑफिसमध्ये सांगून तो थोडे दिवस तिथून काम पाहणार असल्याचं त्याने आधीच सांगून ठेवलेलं होतं. अभयच्या अनुपस्थित आता निखिलच्या खांद्यावर सगळी जबादारी होती. बॉबी अंकलशी कॉन्टॅक्ट मध्ये राहून तो ती जबाबदारी सांभाळत होता. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> हळूहळू करत पंधरा ते दिवस उलटून गेले होते. अभयच्या प्रकृतीमध्ये काहीच सुधार नव्हता. त्याच्या बाकीच्या जखमा फक्त हळूहळू भरून येऊ लागल्या होत्या. पण तो शुद्धीवर येण्याची काहीच चिन्हं दिसत नव्हती. आता फक्त बाप्पाच काहीतरी करू शकत होते. डॉक्टरांनीदेखील त्यांच्यावरच सगळं सोडून दिलं होतं. ऋतिकाने हार नव्हती मानली. तिला विश्वास होता कि, अभय लवकरच शुद्धीवर येईल. पण आता महिना होत आला तरी काहीच बदल नव्हता. ऋतिकाचं अभयची काळजी करणं, वारंवार त्याची चौकशी करणं, त्याच्या ट्रीटमेंटवर व्यवस्थित लक्ष ठेवणं, त्याच्या औषधं देण्याच्या वेळा पाहणं हे सगळं ती रोज न चुकता मनापासून करत होती. तिच्या मनात खूप सारी प्रश्न होती, तक्रारी होत्या. त्याची उत्तरे फक्त अभयच देऊ शकत होता, पण तोच आता शुद्धीवर नव्हता. ती फक्त तो लवकरात लवकर शुद्धीवर यावा म्हणून वाट पाहत होती आणि रोज गणपती बाप्पा जवळ प्रार्थना करत होती. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> निखिल हे सगळं पाहत होता. त्याला तिच्याबद्दल सहानुभूती वाटत होती. तिचं अभयबद्दल इतकी काळजी करणं त्याला कुठंतरी बरं वाटत होतं. तिथे राहून ऋतिका आणि निखिलची चांगली मैत्री झाली होती. त्याला मनात कुठंतरी असंच वाटत होतं कि, हीच चिऊ असेल कदाचित. कारण इतकं उगाच कोणी अनोळखी व्यक्तीसाठी करणार नाही. पण हे कळणार कसं? ह्याचा शोध घेतला पाहिजे आपण. इथे आहे तोपर्यंत हे शक्य होईल. नंतर परत हे जमेल ना जमेल माहित नाही. म्हणून तो योग्य वेळ पाहून तिच्याशी बोलायचं ठरवतो ह्याबद्दल. आता फक्त तो तिच्याशी बोलायला योग्य वेळ येण्याची वाट पाहत होता. त्यासाठी तो तिच्याशी जमेल तितकी मैत्री वाढवत होता. तेव्हाच तर त्याला समजणार होतं कि, नक्की ऋतिका कोण आहे ते......</div>Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-83602982164659520692021-04-27T09:01:00.001-07:002021-04-27T09:01:08.861-07:00अनोळखी हे प्रेम - Part 7<p style="text-align: justify;"> निखिलच्या डोक्यात एक मस्त प्लॅन तयार झाला होता. आता फक्त त्यानुसार सगळ्या गोष्टी झाल्या म्हणजे अभयला त्याची 'चिऊ' मिळेल, असं निखिलच्या मनात होतं. त्याने तशी कामाला सुरुवात देखील केली होती. संध्याकाळी अभयच्या लॅपटॉप वर बसून त्याने अभयच्या फेसबुकवर तो 'चिऊ आणि म्याऊचा' फोटो टाकला आणि त्याखाली, </p><p style="text-align: justify;">'बचपन के ये दोस्त, बिछड गए युंही चलते चलते,</p><p style="text-align: justify;">अधुरी रह गई इनकी दास्तां, </p><p style="text-align: justify;">कोई इनको मिलादे यारा, फिर दोनो मिल जाए हसते हसते'</p><p style="text-align: justify;">असं काहीतरी आपल्या भाषेत लिहून टाकून दिले. अभय आपलं बघत होता कि, निखिल नेमकं काय करतोय. </p><p style="text-align: justify;">" अभ्या, मला एक सांग तुझ्या चिऊचं खरं नाव काय होतं?" निखिलने एवढा वेळ आपल्या मनात असलेला प्रश्न विचारला. </p><p style="text-align: justify;">अभय आठवू लागला. पण त्याला खरंच तिचं नावंच आठवत नव्हतं. आठवत नव्हतं म्हणजे त्याला तिचं नावंच माहिती नव्हतं. मग आठवणार कसं? कारण ते एकमेकांना चिऊ आणि म्याऊच म्हणायचे, त्यामुळे त्यांची खरी नावे दोघांना पण माहिती नव्हती. </p><p style="text-align: justify;">"माहिती नाही रे निखिल." अभय खूप आठवून म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"माहित नाही म्हणजे? साल्या तुला जिच्यावर लहानपणीपासून प्रेम करतोय तिचं साधं नाव पण माहिती नाही?" निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"नाही माहित रे निख्या. त्याला मी तरी काय करणार, कारण आम्ही दोघेही एकमेकांना आम्ही दिलेल्या टोपण नावानेच ओळखत होतो. त्यामुळे खरं नाव माहित तरी कसं पडणार." अभय आपला मान खाली घालत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हा बरं. चल बघतो मी काय करायचं ते आता. तुमचा फोटो तर टाकलाय मी तुझ्या फेसबुकवर. आता सेम असच तू बाकीच्या तुझ्या सोशल नेटवर्किंग साईटवर टाक. म्हणजे कुठून तरी लिंक लागेल." निखिलने अभयला सांगितले. </p><p style="text-align: justify;">"ठीके चालेल." असं म्हणून अभयने निखिलच्या पुढ्यातील लॅपटॉप घेतला आणि निखिलने सांगितल्याप्रमाणे त्याच्या दुसऱ्या सोशल नेटवर्किंग साईटवर तो फोटो टाकला. आणि पुढे काय होतंय का त्याची वाट पाहू लागला. </p><p style="text-align: justify;"> असेच ४-५ दिवस गेले. काहीच परिणाम झाला नव्हता फोटो टाकून. उलट त्याच्या फेसबुकवरील मित्रांनी त्याची खिल्ली उडवली होती. त्यामुळे अभयला वाटलं कि ह्याचा काही उपयोग होणार नाही. त्याने निखिलला पण तसे सांगितले. तेव्हा निखिलने त्याला आणखी थोडे दिवस वाट बघायला सांगितले. लगेच काही अशा गोष्टी घडत नसतात. तेव्हा अभयकडे आणखी वाट पाहण्याशिवाय पर्याय नव्हता. त्याची बेचैनी आणखी वाढत चालली होती. त्याला मनातून असंच वाटत होतं कि, लवकरात लवकर काहीही करून आपली चिऊ आपल्याला मिळायला हवी. पण ती अशी मिळेल का, ह्याबद्दल त्याला डाऊटच होता. पण तरीही, प्रयत्न करून बघायला काय हरकत आहे म्हणून तो गप्प बसला. दिवस जात होते. पण त्याचा काही फायदा होत नव्हता. म्हणून त्याने निखिलला शिव्या घालत तो विषय सोडून दिला. </p><p style="text-align: justify;"> एके दिवशी सकाळी बागेतल्या खुर्चीवर अभय विचार करत बसला होता. 'मिशन चिऊ' तर चालूच होतं. हे खूप महत्वाच होतं त्याच्यासाठी, कारण ते त्याचं लहानपणीचं प्रेम होतं. आणि अचानक त्याला ऋतिकाची आठवण झाली. चिऊच्या नादात तो ऋतिकाला विसरला होता थोडा वेळ. पण आता त्याला परत तिची आठवण आली. काहीतरी आठवून त्याने आपला मोबाईल घेतला आणि त्यात काहीतरी शोधू लागला. पण त्याला काही मिळेचना. ऋतिकाने दिलेला नंबर शोधत होता तो. तिला फोन करण्यासाठी. पण गडबडीत त्याने तिचा नंबर सेव्ह सुद्धा नव्हता केला आणि ज्यावर तिने तो मोबाईल नंबर लिहून दिला होता तो कागद देखील कुठे तरी हरवला होता. आता बोंबला. कारण त्यादिवशी इकडे येताना जेव्हा तिच्या घरी गेलो होतो, तेव्हा फोन नाही केला म्हणून किती चिडली होती. जसं काय ह्याच्याशी जुनी ओळख आहे तिची आणि आपल्या जवळच्या मित्राने फोन नाही केला म्हटल्यावर जसं चिडतात तशी त्याच्यावर चिडली होती ती. ते आठवून त्याला हसायलाच आलं. पण आपण साधा तिचा नंबरपण सेव्ह नाही केला म्हणून त्याने स्वतःलाच शिव्या घातल्या आणि आता निखिल घालणार त्या वेगळ्याच. </p><p style="text-align: justify;"> त्याला तिची खूप आठवण येत होती. माहित नाही का ते, पण तिचाच सारखा विचार येत होता मनामध्ये. कारण त्याला कुठेतरी असं वाटत होतं, कि हि ऋतिकाच त्याची चिऊ आहे म्हणून. पण त्याला खात्री नव्हती. पण त्याचं मन सारखं तेच सांगत होतं. कारण जेव्हा जेव्हा तो तिला भेटला होता, तेव्हा तेव्हा त्याला तिच्याविषयी एक अनामिक ओढ वाटत होती. तिच्याशी जुनी ओळख वाटत होती. पण त्यावेळीस त्याला चिऊची आठवण न येणं, हे मात्र खटकलं. जर ह्या दोघी वेगळ्या असतील तर आपण आपल्या लहानपणीच्या प्रेमाला फसवत असल्याची भावना त्याच्या मनात आली. मनातल्या मनात तो खजील झाला. ह्या सगळ्या गोष्टींचा त्याला लवकरात लवकर शोध लावायचा होता. पण कसं, हे त्याला उमजत नव्हतं. </p><p style="text-align: justify;">"काय साहेब, कसला विचार करताय एवढा?" निखिलने अभयला आल्या आल्या विचारले. </p><p style="text-align: justify;">विचारांच्या तंद्रीतून बाहेर येत त्याने निखिलकडे पहिले तर तो त्याच्या कडेच बघत होता. </p><p style="text-align: justify;">"काही नाही रे असच" अभय काहीतरी बोलायचं म्हणून म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"सांग रे, उगाच काही लपवायच्या भानगडीत पडू नकोस उगाच. सांग मुकाट्याने." निखिलने एक टपली त्याच्या डोक्यात मारत म्हटले. </p><p style="text-align: justify;">आता ह्याला सांगावंच लागणार म्हणून अभयने एक मोठा श्वास घेतला आणि म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"चिऊ आणि ऋतिकाचा विचार करत होतो."</p><p style="text-align: justify;">"वाटलंच होतं मला कि, हे बेणं हाच विचार करत असणार म्हणून." निखिल आपले दोन्ही हात डोक्याजवळ नेत खुर्चीत रेलून बसत म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"काय काय विचार केलात मग आपण नेमका."</p><p style="text-align: justify;">"यार निख्या हे बघ, मी जेव्हापासून ऋतिकाला पाहिलंय, तिला भेटलोय तेव्हापासून मला तिच्याबद्दल एक अनामिक ओढ वाटतेय. असं वाटतंय कि, ती माझी खूप जुनी मैत्रीण आहे. मी तिला खूप आधीपासून ओळखतोय. पण तसं बघायला गेलं तर चिऊनंतर माझी कुठलीच मैत्रीण नाहीय. त्यामुळे हे शक्य नाहीय. आणि जर ती चिऊ असती तर तिने मला लगेच ओळखलं असतं किंवा मी तरी तिला ओळखलं असतं "</p><p style="text-align: justify;">"हा, पण तुझी चिऊ आणि तू खूप लहान होता ना, जेव्हा तुम्ही लोकांनी ते ठिकाण सोडलं तेव्हा. मग तेव्हा आणि आता तुझ्यात आणि तिच्यात काही बदल झाला असेल का नाही? कि तुम्ही दोघे पण आता तसेच दिसणार आहेत लहानपणीसारखं?" निखिलने विचारले. </p><p style="text-align: justify;">"हो, बदलेलं तर असू." अभय भोळसटपणे म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"मग लेका कसं ओळखणार ती तुला."</p><p style="text-align: justify;">"यार पण तरी सुद्धा तिने ओळखलं असतं मला."</p><p style="text-align: justify;">"हो बरं. जर तिने तुला ओळखलं असतं आणि जर ती ऋतिकाच चिऊ असती तर तिने लगेच तुला मिठी मारली असती किंवा निदान ओळख तरी दाखवली असती." निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हो, ते पण आहेच."</p><p style="text-align: justify;">"मग कशावरून तू असं म्हणत होतास अभ्या?" निखिलने अभयला प्रश्न केला. </p><p style="text-align: justify;">"निख्या माझं मन म्हणतंय तसं. राहून राहून मला सारखं हेच वाटतंय कि, ऋतिकाच चिऊ आहे म्हणून. ते तिला विचारणार होतो मी पण गडबडीत नाही जमलं ते आणि आता तिला कॉल करायला मोबाईल घेतला तर..." अभय मधेच थांबत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"तर काय अभ्या?" निखिलने प्रश्नार्थक नजरेने अभयकडे पहिले. </p><p style="text-align: justify;">"तर तिचा नंबरच नाहीय माझ्याकडे." अभय हताशपणे म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"काय?" निखिल जवळ जवळ ओरडलाच, "अरे तिने दिलेला ना तिचा मोबाईल नंबर."</p><p style="text-align: justify;">"हो दिलेला, पण मी तो तेव्हा सेव्ह नव्हता केला. म्हणजे माझ्या लक्षात नव्हतं राहिलं आणि ज्यावर तिने तो लिहून दिलेला तो कागद पण हरवलाय."</p><p style="text-align: justify;">"अरे देवा. धन्य आहात तुम्ही अभय साहेब. खरंच धन्य आहात. काय फायदा रे तुझा एवढा हुशार असून साल्या. खाल्लीस ना माती शेवटी. तुला साधा एक मोबाईल नंबर जपून ठेवता नाय आला. तो पण एका मुलीने दिलेला. च्यायला आम्ही इकडे तरसतो मुलींनी आम्हाला मोबाईल नंबर द्यावा म्हणून आणि तू, तू तर स्वतःहून मुलीने दिलेला मोबाईल नंबर हरवून बसला आणि तो पण कोणाचा तर जिच्यावर प्रेम करतो तिचाच. वा भाई. आपके चरण कहा है प्रभू ." असं म्हणून निखिल अभयच्या पाय पडायला खाली वाकला. </p><p style="text-align: justify;">अभयला माहिती होतं निखिल त्याच्यावर भडकणार ते. म्हणून तो त्याला हे सांगणार नव्हता. पण बोलता बोलता तो नकळत बोलून गेला आणि आता त्याच्या शिव्या खात होता. </p><p style="text-align: justify;">"अरे निख्या नाही राहिलं लक्षात तेव्हा. मी तिच्याच विचारांत होतो तेव्हा." अभय आपलं सारवासारव करत होता. त्याला माहिती होतं कि निखिल आता काय त्याला सोडणार नाय. त्याला पार पिळून काढणार. </p><p style="text-align: justify;">"हो का. अरे माणसा मग निदान माझ्याकडे तरी द्यायचा. मी तरी ठेवला असता ना सांभाळून. तुला कदरच नाय रे मुलींची. आता बस बोंबलत" निखिल अभयवर उखडतच होता. त्याच्या मते अभयने फार अक्षम्य गुन्हा केलेला होता. </p><p style="text-align: justify;">"ओ कदरदार. हो देणारच होतो, पण तेव्हाच हरवला तो." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अच्छा म्हणजे माझ्याकडे द्यायचा म्हणून हरवला कि माझ्याकडे देण्याअगोदर हरवला. हा" निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अरे तुझ्याकडे देण्याअगोदर रे निख्या" अभय आपलं बचावकार्य करत होता. </p><p style="text-align: justify;">"च्यायला अभ्या, काय तू पण?" निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अरे मला काय माहिती असं होईल म्हणून. आणि तसंही मला काय सवय नाय ना तुझ्यासारखी असल्या गोष्टींची." अभयने निखिलच्या नसेवर दाबलं. </p><p style="text-align: justify;">"हो ना, तरीच म्हटलं अजून मला कसं काय नाय बोलला अजून ते." निखिल अजूनच चरफडला. </p><p style="text-align: justify;">"मी सांगतोय रे फक्त, तुला नाय काय बोलत आहे निख्या" अभय आपलं येणारं हसू दाबत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"कळतं रे अभ्या, मला कळतं सगळं साल्या. एकतर तुमची मदत करा आणि वरतून तुमचीच बोलणी ऐका. भलाईका जमानाच नहीं रहा अभी तो" निखिल नाटकी आवाज करून म्हणाला. तसं अभयला हसू फुटलं. </p><p style="text-align: justify;">"बरं बास रे बाबा, आता किती बोलशील अजून. सॉरी यार. पुढल्या वेळी लक्षात ठेवीन." अभय शरणागत पत्करत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अभ्या अरे, असं नाय रे. पण असा चान्स सारखा सारखा नाय भेटत. आता कसं कॉन्टॅक्ट करणार तू तिला. ती बिचारी तुझी वाट बघत असेल आणि तू इकडे तडपतोय तिच्यासाठी. कुठेतरी जुळत आलं होतं तुमचं. आता मला बघवत नाहीय यार. एकतर आपण इकडे आलोय तुझ्या घरी. ती किती लांब आहे माहितीय ना. आणि आपण परत कधी जाणार ते पण काही सांगत नाहीस तू." निखिल अभयला समजवत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हो जाऊयात लवकरच, इकडे ज्या कामासाठी आलोय ते झालं कि जाऊयात. थोडे दिवस थांब. तोपर्यंत हा ऋतिकाचा विषय थांबवूयात. आणि चिऊचा पण"</p><p style="text-align: justify;">"मी थांबवेन रे, पण माझ्या मित्रा तू राहू शकशील का? किती बेचैन होत होतास तिच्यासाठी. बघितलंय मी तुला. कसा राहशील मग? आणि चिऊचं काय?" निखिल काळजीने म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"नको काळजी करुस निख्या. जसा इतके दिवस चिऊशिवाय राहिलो तसाच आणखी थोडे दिवस राहील आणि ऋतिकाचं म्हणशील तर थोड्या दिवसांचा तर प्रश्न आहे. आधी इथलं महत्त्वाचं काम झालं कि मग चिऊ आणि ऋतिकाला शोधून नक्की त्या दोघी एकच आहेत कि वेगवेगळ्या हे क्लिअर करेन." अभय काहीतरी विचार करत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हम्म बरं." निखिल म्हणाला. "पण कसलं महत्वाचं काम आहे अभ्या तुझं इकडं?" निखिलला अभयच्या बोलण्याचा अर्थ न समजून त्याने विचारले. </p><p style="text-align: justify;">अभय आपल्या विचारात होता, आपण नेमकं काय कामासाठी आलेलो तेच करायचं राहून गेलं होतं. आजीने आपल्याला आता हा आपला बिजनेस सांभाळण्यासाठी बोलावून घेतलं होतं. आणि त्यात निखिलची आपल्याला मदत होईल आणि तो आपल्या सोबतपण राहील म्हणून निखिलला आपल्या बिजनेस संदर्भात कामासाठी घेऊन आलेलो. त्याची आपल्याला काही मदत होईल बिजनेस साठी. बाहेरच्या गोष्टीमध्ये त्याचं डोकं तसंही भरपूर चालतं. तिकडे असता तर फुकट त्याच टॅलेंट वाया जाण्यापेक्षा त्याचं डोकं आपल्या बिजनेस मध्ये वापरलं तर त्याचाही फायदा आहे त्यात आणि आपलाही. आपल्यासोबत राहून त्याचीही प्रगती होईल आणि आपल्या मनालाही शांती होईल. आजीसोबत पण तो ह्यासंदर्भात बोलला होता. तेव्हा आजीलाही काही हरकत नव्हती. उलट तिला आपल्या नातवाचे कौतुक वाटलं. </p><p style="text-align: justify;">"अरे निख्या, तुला मी म्हटलं होतं ना, कि आपल्याला बिजनेस करायचा आहे वगैरे. आठवलं का?" अभय आपल्या विचारांच्या गराड्यातून बाहेर येत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">आपल्या मेंदूवर जोर देत काहीतरी आठवून निखिल म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"अरे हो, तू बोललेलास एकदा. पण त्याचं काय आता."</p><p style="text-align: justify;">"हा तर त्याच संदर्भात बोलायचं आहे तुझ्याशी." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"हा बोल. पण मी तर बिजनेस चालू करणार आहे पण त्याला वेळ आहे रे साल्या अजून. आधी त्यासाठी पैसा वगैरे तर जमवू दे. मग करू कि आपला बिजनेस चालू." निखिल मस्तपैकी डोक्याच्या मागे हात करून रेलून बसत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"अबे ओये. अंबानींची औलाद." अभय निखिलच्या डोक्यावर एक टपली मारत म्हणाला," मी असताना तुला दुसरा बिजनेस चालू करायची काय गरज?"</p><p style="text-align: justify;">"म्हणजे?" निखिल आपलं डोकं चोळत म्हणाला. अभयची टपली जोरात लागली होती त्याला. </p><p style="text-align: justify;">"म्हणजे इकडे मी आमचा बिजनेस जॉईन करायला आलो आहे. आजीने मला त्यासाठीच बोलावून घेतलंय. एकदा एकदा का मी ह्यात सेटल झालो कि, नंतर माझी पर्सनल कामं करता येतील. आणि तुझ्यासाठी पण एक काम आहे."</p><p style="text-align: justify;">"काम? म्हणजे नेमकं काय म्हणायचं आहे तुला." निखिलला काहीच समजत नव्हतं. </p><p style="text-align: justify;">"म्हणजे, तुझ्यासाठी एक ऑफर आहे." अभय मस्त एक स्माईल देत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"कसली रे?" निखिल न कळून म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"तुला मी आपल्या बिजनेस मध्ये इन्व्हॉल्व्ह करून घेतोय. आज आणि आता पासून. आणि आपल्याला त्यासाठीच ऑफिसला जायचं आहे काही फॉर्मॅलिटीज पूर्ण करायला. आजपासून तू माझ्यासोबत काम करणार आपल्या बिजनेसमध्ये " हे सांगून अभय आपल्या हाताची घडी घालून निखिलच्या चेहऱ्यावर काय भाव येतात ते पाहू लागला. </p><p style="text-align: justify;">क्षणभर त्याचा आपल्या कानांवर विश्वासच बसला नाही. नाही म्हणजे, अभय आपल्याला त्याच्या बिजनेसमध्ये सामील करून घेतोय आणि का? आपली तेवढी क्षमता आहे का? कारण अभयची कंपनी हि एक इंटरनॅशनल लेव्हलची कंपनी आहे. आणि तिथे काम करायला आपल्याला काही येतं तरी का ? आपलं आताच तर कॉलेज झालय. अजून रिजल्ट यायचाय. आणि हा भाऊ म्हणतोय डायरेक्ट आपल्या कंपनीत ये म्हणून. त्याचं एक ठीक आहे, त्याला जन्मजात ते स्किल्स आहेत. म्हणून तो करेल सगळं मॅनेज आणि आपलं काय? साला आपण तर त्याची कंपनी विकायला काढू? आपल्या विचारांचं त्याचं त्यालाच हसू आलं. </p><p style="text-align: justify;">"अबे ये निख्या, हसतोय काय. बोल कि काहीतरी." अभय त्याला हसताना पाहून म्हटलं. त्याला हे कळेना तो हसतोय का ते. </p><p style="text-align: justify;">"जोक भारी मारला रे तू म्हणून हसायला आलं मला." निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"जोक नाय रे साल्या, खरं बोलतोय मी. तुला माझ्यासोबत आपल्या कंपनीत काम करायचं आहे." अभयचा निर्णय झाला होता आधीच. त्यामुळे तो निखिलचं काही जास्त ऐकून घेणार नव्हता. </p><p style="text-align: justify;">"पण अभ्या, मला काय येत नाय रे अजून काही आणि कसला अनुभव वगैरे नाहीय मग तुझ्या एवढ्या मोठ्या कंपनीत माझं काय काम? तुला तुझी कंपनी बुडवायची आहे का साल्या?" निखिलने आपल्या मनातलं बोलून दाखवलं. </p><p style="text-align: justify;">"अरे काही नाही होत. बॉबी अंकल आणि आजी आहेत सगळं शिकवायला आपल्याला. मी पण नवीनच आहे ह्या सगळ्यांत. मला तरी कुठे एवढं काय येतं." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"तुझं ठीक आहे रे बाबा, तुझ्यात आधीपासून तेवढं टॅलेंट आहे त्यामुळे तू हे सगळं करू शकतोस. आपल्याला नाही जमणार हे सगळं." निखिल हात हलवत म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"निख्या, च्यायला सांगितलं ना तुला एकदा. मग मुकाट्याने ऐकायचं. नायतर देईल एक ठेऊन." अभय निखिल ऐकत नाही हे पाहून रागात म्हणाला. तसा निखिल गप्प खाली बसला आणि अभयकडे पाहू लागला. ते पाहून अभयला हसू आलं. तसा तो नरमाईने म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"यार निखिल ऐक माझं, हे बघ तुला सुद्धा बिजनेस करायचा आहे आणि मला सुद्धा बिजनेसच करायचा आहे. बरोबर" </p><p style="text-align: justify;">निखिलने मान डोलावून </p><p style="text-align: justify;">"हो" म्हटलं. </p><p style="text-align: justify;">"आणि इकडे आपल्याला तो चान्स भेटतोय. तू तुझा बिजनेस उभा करणार त्यासाठी तुला खूप मेहनत घ्यावी लागणार. खूप पैसे लागणार. वेळ लागणार. आणि तुला अजून माहित पण नाहीय कि तुला नक्की कसला बिजनेस करायचा आहे. तुला तर फक्त बिजनेस करायचा एवढंच माहित आहे. ह्या सगळ्यांमध्ये खूप वेळ वाया जाईल आणि हाती काहीच लागणार नाही. मला माहितीय कि तु करशील बिजनेस, पण तो एका लेव्हल पर्यंत. त्यापुढे काय?" अभय निखिलला समजावत होता.</p><p style="text-align: justify;">"इकडे तुला पण तेच करायचं आहे. मी काही तुला माझ्या हाताखाली वगैरे ठेवत नाहीय तर तु माझ्या सोबत राहणार आहेस आपल्या बिजनेस मध्ये. तू ज्या गोष्टी बाहेर जाऊन एकटाच धडपडून करशील त्याच गोष्टी तुला इथेही करायला भेटतील. इकडे आपल्या खूप साऱ्या कंपन्यांचे ग्रुप्स आहेत. तुला ज्या कंपनीत इंटरेस्ट आहे तू त्या कंपनीचा बिजनेस हॅन्डल कर. आपण दोघे मिळून हा बिजनेस चालवू पुढे. कारण आता आजीला जास्त लक्ष द्यायला जमत नाहीय आणि बॉबी अंकल तरी किती दिवस हॅन्डल करणार हे सगळं. त्यामुळे आपण दोघांनी जर हे सगळं आपल्या डोक्यावर घेतलं तर दोघे मिळून आपण खूप काही करू शकतो. आजी आणि बॉबी अंकल आहेतच आपल्या सोबत. ते सांगतील सगळं आपल्याला. आपलं काही चुकलं तर शिकवायला. माहितीय मला कि आपलं आताच कॉलेज झालंय आणि अजून आपल्याला कसलं नॉलेज नाहीय, पण विचार कर निखिल आपण जर ह्या वयात बिजनेस मध्ये इन्व्हॉल्व झालोत तर आपल्याला किती काय काय करता येईल आणि किती काही शिकता येईल. आपण आता इतके हि लहान नाही आहोत कि आपल्याला काही कळत नाहीय. आपण नक्कीच यशस्वी होऊ. विचार कर, छत्रपती शिवाजी महाराजांनी लहान वयातच स्वराज्य स्थापनेची शपथ घेतली होती आणि पुढे जाऊन त्यांनी हिंदवी स्वराज्य स्थापन केलं होतं. जर त्यांनी त्यावेळीस हा विचार केला असता कि, आपण आता लहान आहोत. आपण मोठे झाल्यावर स्वराज्य स्थापन करू. तर नंतरची परिस्थिती हि वेगळी असती. त्यांनी आलेल्या संधीचा फायदा घेऊन त्यानुसार कामगिरी केली. म्हणूनच ते यशस्वी झाले. आणि आपल्याला सुद्धा हेच करायचं आहे. बघ विचार कर आणि सांग मला " इतकं बोलून अभय शांत झाला. </p><p style="text-align: justify;">अभयने निखिलचा क्लीन बोल्ड केला होता, कारण छत्रपती शिवाजी महाराजांचं नाव घेतल्यावर त्याचा आत्मा सळसळला. त्याला अभयला नकार द्यायचं कारणच दिसेना. त्याला स्फुरण चढले. </p><p style="text-align: justify;">"चल अभ्या मी आहे सोबत. काय होईल ते बघून घेऊ आता. येत नसलं काय म्हणून काय झालं. शिकून घेऊ आपण सगळं. हा मावळा आहे तुझ्यासोबत." निखिल जोशात येऊन म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"ये हुई ना बात" असं म्हणत अभयने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला. त्याचा अवतार पाहून अभयला बरं वाटलं. त्याची मात्रा बरोबर लागू पडली होती त्याच्यावर. </p><p style="text-align: justify;"> झालं. दुसऱ्या दिवशी अभयच्या आधी निखिल तयार होऊन आला. नाश्ताच्या टेबलवर त्याची वाट पाहत बसला. थोड्याच वेळात अभय पण आला आणि त्याच्या बाजूला बसला. त्याला आपल्या आधी आलेला पाहून तो चमकला. पण काही बोलला नाही. तो पण ऑफिस ला जायला उत्सुकच होता. पण निखिल जरा जास्तच. कालचं आपलं लेक्चर आठवून त्याचं त्यालाच हसू आलं. निखिल कसली तरी फाईल घेऊन बघत होता. ते पाहून अभय त्याला म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"अरे वा, सकाळी सकाळी कामाला सुरुवात पण केलीस तू. क्या बात है?"</p><p style="text-align: justify;">"हो मग, करायला नको. शिकायचं आहे ना सगळं, मग सुरुवात तर करायलाच पाहिजे ना." निखिल अजूनच फाईल मध्ये घुसत म्हणाला."पण साला हि फाईल कसली आहे, ते कळलं नाही अजून मला. सगळे हिरो आणि हिरोइन्स चे फोटोच आहेत राव ह्याच्यात. काय तुमची कंपनी मॉडेल वगैरेचे फोटो छापते काय?"</p><p style="text-align: justify;">अभयने त्याच्या कडे बघितले आणि एकवार त्याच्या हातातल्या फाईलकडे नजर टाकली. निखिलच्या डोक्यात एक टपली मारून अभय जोरात हसायला लागला. इतका कि त्याच्या हसण्याच्या आवाजाने आजी आणि बॉबी अंकल पण लगेच तिकडे आले. </p><p style="text-align: justify;">"काय झालं रे हसायला तुला?" निखिलने अभय का हसतोय हे न कळून विचारलं. आजी आणि बॉबी अंकल </p><p style="text-align: justify;">अभयला त्याचं हसू आवरत नव्हतं. कसबसं आपलं हसू दाबत तो म्हणाला,</p><p style="text-align: justify;">"साहेब, तुम्ही मघापासून जी फाईल घेऊन वाचताय ना एवढं मन लावून ती एक मॅगझीन आहे. त्यात सगळ्या बातम्या आणि हिरो हिरोइन्सचे कारनामे असतात. आपल्या कंपनीचा आणि त्या मॅगझिनचा काही एक संबंध नाहीय." असं म्हणून अभय परत जोर जोरात हसायला लागला. त्याच्या हसण्याचा अर्थ लक्षात येऊन आता आजी आणि बॉबी अंकल पण त्याच्या हसण्यात सामील झाले. त्या सगळ्यांत निखिलचा चेहरा मात्र बघण्यासारखा झाला होता. </p><p style="text-align: justify;"> नाश्ता करून झाल्यावर आजीने बॉबी अंकलला अभय आणि निखिल आजपासून ऑफिसला येणार आहेत हे सांगितलं. त्यांनादेखील हे ऐकून आनंद झाला. </p><p style="text-align: justify;">"अभिनंदन अभय बाळा. चला आजपासून आम्हाला आमचे नवीन साहेब मिळाले." असं म्हणून त्यांनी अभयशी हात मिळवले. </p><p style="text-align: justify;">"साहेब काय म्हणताय बॉबी अंकल, तुमच्यासाठी मी अजून तोच अभय बाळ आहे आणि कायम अभय बाळच राहणार." असं म्हणून अभय त्यांचा आशीर्वाद घ्यायला खाली झुकला. पण बॉबी अंकलनी त्याला अडवले आणि म्हणाले,</p><p style="text-align: justify;">"अभय बाळा, तुमची जागा आमच्या हृदयात आहे. पायाजवळ नाही." आणि त्यांनी अभयला मिठी मारली. हे बघून आजीचे डोळे भरून आले. अभयने आजीचा आशीर्वाद घेतला. </p><p style="text-align: justify;">"यशस्वी भव: शतायुषी भव:" आजीने आपल्या नातवाला मायेने आशीर्वाद दिला. आता आपला अभय पुढच्या वाटचालीसाठी तयार झालेला पाहून आजीचा ऊर भरून आला होता. </p><p style="text-align: justify;">"अभय बाळा, आता हे सगळं तुझ्यावर सोपवतोय. माहितीय हे सगळं खूप लवकर होतंय, पण मला खात्री आहे कि तू हे व्यवस्थित संभाळशील."</p><p style="text-align: justify;">"हो आजी नक्कीच." अभय आत्मविश्वासाने म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">निखिल हे सगळं पाहत होता. त्यालासुद्धा आपण खूप नशीबवान आहोत म्हणून आपल्याला अभयसारखा मित्र भेटला असं वाटत होतं. तेवढ्यात आजीने निखिलला आवाज दिला. </p><p style="text-align: justify;">"निखिल बाळा, अभयसारखाच तुही माझा नातू आहेस. कायम दोघे सोबत राहा. एकमेकांची साथ कधीच सोडू नका. आलेल्या संकटाना धैर्याने सामोरे जा आणि यश मिळवा. मला तुम्हा दोघांनाही एकत्र यशस्वी झालेलं पाहायचं आहे." </p><p style="text-align: justify;">"हो आजी. तुमच्या म्हणण्याप्रमाणेच होईल सगळं." अभय आणि निखिल एकदमच म्हणाले. आणि त्या दोघांनी आजीचा निरोप घेतला आणि ऑफिसला जायला निघाले. आपल्या नातवाचा तिला आधीपासूनच अभिमान होता, पण आता तिची मान अभिमानाने आणखीनच उंचावली होती. </p><p style="text-align: justify;"> हळू हळू दिवस सरत होते. चार-पाच वर्ष झाले असतील. अभय आणि निखिलचा हा प्रवास तर सुरु झाला होता. ते दोघेही हळू हळू सगळ्या गोष्टी शिकत होते, आत्मसात करत होते आणि तितक्याच लवकर प्रगती करत होते. आधीचा त्यांचा असणारा बिजनेस त्यांनी अजूनच वाढवला होता. अभय अगदी मन लावून कामी करत होता आणि निखिलही त्याला मनापासून साथ देत होता. आज अभयमुळेच निखिलचं बिजनेसमॅन होण्याचं स्वप्न पूर्ण झालं होतं. त्यामुळे निखिल त्याची साथ दयायला कुठेच कमी पडत नव्हता. आजी आणि बॉबी अंकल त्याची प्रगती पाहून सुखावले होते. कारण एका राजकुमाराचे रूपांतर आता एका राजामध्ये झाले होते. निखिल त्याच्या घरी सांगून इकडेच शिफ्ट झाला होता. त्याच्या घरच्यांनी देखील आपला मुलगा चांगल्या संगतीला लागलेला पाहून त्याला परवानगी दिली होती. महिन्यातून एकदा तो त्यांना भेटायला घरी जात असे. त्याच्या घरचे देखील आनंदात होते आपल्या मुलाची प्रगती पाहून. आपला मुलगा अशी प्रगती करू शकतो याचे त्यांना नवल वाटत होते आणि तितकेच अभयचे कौतुकही. </p><p style="text-align: justify;"> अभय जेव्हापासून ऋतिकाला भेटला होता, तेव्हापसून ऋतिका एका वेगळ्याच जगात हरवलेली असायची. सारखा अभयचा विचार तिच्या मनात येत असायचा. पण लगेच तिच्या म्याऊचा विचार आला कि तो अभयचा विचार झटकून टाकत असे. का माहिती नाही, पण तिला अभयबद्दल एक वेगळीच ओढ वाटू लागली होती. कसा तो अचानक आपल्याला भेटला तेही ऍक्सीडेन्टच्या कारणाने. तेव्हाच त्याला पहिल्यांदा बघून त्याच्याबद्दल एक ओढ निर्माण झाली होती. त्याच्यात असं काहीतरी होतं कि, जे ऋतिकाला त्याच्याकडे खेचत होतं. एक अदृश्य बंध होतं त्यांच्यात. एक अनामिक ओढ होती. एक असं अनोळखी नातं होतं कि ज्याला प्रेमही म्हणू शकतो. पण ऋतिका म्याऊच्या कारणास्तव हे स्वीकारू शकत नव्हती. कारण म्याऊ तिचं पहिलं प्रेम होतं आणि ती त्याला विसरू शकत नव्हती. इतक्या वर्षांनंतरही तिचं त्याच्यावरचं प्रेम कमी झालेलं नव्हतं. तिला हेदेखील माहित नव्हतं कि, तिचा म्याऊ सध्या कुठे आहे. काय करतोय. एवढ्या वर्षांनंतर तो अजून पण तिला भेटला नव्हता. पण तिला खात्री होती कि, तिचा म्याऊ तिला एक दिवस नक्की भेटेल. जसा तो स्वतःहून दूर गेला होता, तसाच तो स्वतःहून तिला शोधत येईल. </p><p style="text-align: justify;"> म्याऊ तिच्यापासून दूर गेल्यावर ऋतिका देखील तिच्या वडिलांची बदली झाली म्हणून ते गाव सोडून दुसरीकडे राहायला गेली तिच्या कुटुंबासमवेत. तसंही तिथे राहून तिला म्याऊची सारखी आठवण येत होती. तो परत तिच्यासोबत खेळायला येईल म्हणून सारखी त्याची वाट बघत असायची. पण हळूहळू तिलादेखील कळून चुकले कि, तो आता परत कधीच येणार नाही. तिच्यापासून तो दूर कुठेतरी निघून गेला होता. तिला न सांगता. आपल्याशिवाय एक क्षणही न राहणारा आपल्याला सोडून कसा काय जाऊ शकतो, हेच तिला कितीतरी दिवस खरं वाटत नव्हतं. पण नंतर तिने आपल्या बालमनाला समजावले आणि तो परत येईपर्यंत त्याची वाट बघायची असा निरागस पण ठाम निर्णय घेतला. तिला विश्वास होता तिचा म्याऊ नक्कीच परत येईल तिच्याकडे. आणि एकदा तो परत आला कि, त्याला कुठे जाऊ नाही देणार मी. </p><p style="text-align: justify;"> तेव्हापासून आजपर्यंत ऋतिका तिच्या म्याऊची वाट बघत होती. अभयला पाहून तिला एक वेळ असच वाटलं कि,तोच तिचा म्याऊ आहे. तिला उगाच असं वाटत होतं कि, अभय आपला खूप जवळचा मित्र आहे आणि तो सध्या आपल्याला विसरलाय. त्याच्या बद्दल तिच्या मनात एक ओढ निर्माण झाली होती. एक आपुलकीपणा जाणवत होता. पण तिला खात्री नव्हती, कि तोच तिचा म्याऊ आहे ते. जर तो म्याऊ नसेल आणि आपण जर त्याच्या प्रेमात पडलो, तर ती आपल्या लहानपणीच्या प्रेमासोबत प्रतारणा ठरली असती. म्हणून भलेही तिला अभयबद्दल कितीही काही वाटू दे. ती आपल्या म्याऊवरच्या निस्सीम प्रेमावरच ठाम राहणार होती. जोपर्यंत तिला खात्री होत नाही कि, अभय आणि म्याऊ वेगवगळे आहेत. तोपर्यंत तिने अभयचा विचार करणं सोडून द्यायचं असं ठरवलं. जर अभयच म्याऊ असेल तर तिच्यासारखी नशीबवान व्यक्ती कुणी असणार नव्हती. ती मनोमन बाप्पाला हीच प्रार्थना करत होती. कदाचित बाप्पाच्या मनात देखील हेच असावे. पण योग्य वेळ येण्याची प्रतीक्षा असावी. तसंही अभय तिला जास्त भेटला नव्हता. त्या दोन-चार भेटीनंतर मात्र तो अचानक कुठे गायब झाला होता. शेवटच्या भेटीनंतर जाताना तो परत तिला भेटेल कि नाही अशी तिच्या मनात भीती होती आणि तीच खरी ठरली होती. त्यांनतर अभय तिला भेटलाच नव्हता. हळूहळू अभय तिला विस्मरणात गेला. ती फक्त म्याऊचा विचार करायची. त्याला कसं शोधता येईल याच्या विचारात ती नेहमी असायची. </p><p style="text-align: justify;"> आज पाच वर्षं झाली होती. तिकडे अभय एक यशस्वी बिजनेसमॅन आणि इकडे ऋतिका एक चांगली डॉक्टर झाली होती. शहरातल्या एका मोठ्या हॉस्पिटलमध्ये ती कार्यरत होती. तिच्या प्रेमळ आणि मनमिळाऊ वागण्यामुळे आणि हुशारीमुळे ती अल्पावधीतच नावारूपाला आली होती. आजच्या तारखेला तीची शहरातल्या चांगल्या डॉक्टरांमध्ये गणना होत होती. तिने आपल्या घराजवळ एक स्वतःचं क्लीनिक सुरु केलं होतं. पण ते गरीब आणि गरजू लोकांसाठी. त्यांच्यावर ती मोफत उपचार करायची. आपल्या हॉस्पिटलमधल्या वेळा सांभाळून ती एक प्रकारे समाजसेवाच करत होती. आणि त्यासोबतच विविध अनाथ आश्रमांना वैद्यकीय सेवा पुरवत होती. तिच्या अण्णांना तिचा खूप अभिमान होता. आपली ऋतिका म्हणजे सोनं आहे असंच वाटायचं त्यांना. </p><p style="text-align: justify;"> ऋतिका आपल्या क्लीनिक आणि हॉस्पिटल मध्ये खूप बिझी झाली होती. सकाळची संध्याकाळ कधी व्हायची हेच तिला कळायचं नाही. तिचं डेलीचं रुटीन पण अगदी ठरून गेलं होतं. पण ह्या सगळ्यात ती तिच्या म्याऊला विसरलेली नव्हती. ती अजुनपण त्याचीच वाट पाहत होती. ह्या सगळ्यातून उसंत मिळाली कि, ती म्याऊच्या आठवणीत रमून जात असे. कुठे खेळणारी लहान मुले दिसली कि तिला त्यांच्यात तेच लहानपनीचे चिऊ नि म्याऊ दिसायचे. तिने आपल्या केबिन मध्ये देखील त्यांचा एक लहानपणीच फोटो लावला होता. त्यामध्ये ती म्याऊला शोधत राहायची.</p><p style="text-align: justify;"> ऋतिकाच्या हॉस्पिटलसमोर रस्त्याच्या पलीकडे एक मोठ्या कंपनीचं ऑफिस होतं. कंपनी खूप मोठी असणार असं त्या ऑफिसकडे बघून वाटायचं. ती कुठली आणि कोणाची कंपनी आहे, ह्याबद्दल ऋतिकाने कधी विचार नव्हता केला. पण काय माहित, पण अचानक तिच्या मनात विचार चमकून गेला आणि सोबत एक प्रकारची बेचैनी देखील आली. हॉस्पिटलमधल्या आपल्या केबिनमध्ये बसून तिच्या मनात विचार तो डोकावला. ही नक्की कोणाची कंपनी असेल आणि तिचा मालक कोण असेल. खूप मोठी कंपनी असेल हि आणि तिचा मालकही तेवढाच मोठा माणूस असेल. पण जाऊदे आपल्याला काय करायचं. आपल्याला कुठे तिथे जॉबला जायचं आहे. असं म्हणून तो विचार झटकून टाकला आणि ती आपल्या व्हिजिटला निघाली. पण जाताना तिला उगाच त्या फोटोमधील म्याऊ हसल्यासारखा वाटला. तसा तो फोटो ते दोघे हसत असतानाच काढला होता. पण नेमका तो खरंच हसला कि ह्याचा तिला भास झाला असं समजून तिने त्याकडे दुर्लक्ष केले. </p><p style="text-align: justify;"> अभयला आज सकाळपासून वेगळेपण जाणवत होतं. आज नक्कीच काहीतरी वेगळं घडणार असं त्याचं मन त्याला सांगत होतं. अभय आपल्या कंपनीच्या वेगवेगळ्या शहरातील असणाऱ्या ब्रांचला भेट द्यायला जाणार होता. तसं त्याने सुरुवात देखील केली होती. सगळीकडे भेट देऊन झाल्यावर शेवटची एक ब्रँच उरली होती. तिकडेच आज जायचं होतं. तेव्हाच अभयला असं जाणवू लागलं होतं. जाऊयात कि नको असं अभयला वाटत होतं. पण शेवटचीच एक ब्रँच उरलीय आणि परत ह्या सगळ्यांसाठी वेळ नाहीय म्हणून तो जायला निघाला. पण त्याचं हृदय मात्र जोरजोरात धडधड करत होतं. आज कितीतरी दिवसांनी तो हे धडधडणं अनुभवत होता. आणि त्याला अचानक ऋतिकाची आठवण झाली. हो अचानकच. कारण इतकी वर्षं तो तिला विसरलेलाच होता. किंबहुना कामाच्या गडबडीत आणि बिजनेसमध्ये सेटल व्हायच्या भानगडीत त्याला ऋतिकाचा विसर पडला होता. फक्त त्याच्या चिऊला सोडून. ती नेहमी त्याच्या लक्षात राहायची. दिवसभर कितीही बिझी असला तरी रात्री झोपताना तो चिऊची आठवण काढतच झोपायचा. पण आज इतक्या वर्षांनी ऋतिका कशी आठवली अचानक हेच त्याला समजेना. कारण जेव्हा ती त्याला भेटली होती तेव्हा तो तिला कधी विसरणारच नाही असं वाटत होत. पण तो देखील ऋतिकासारखंच आपल्या लहानपणीच्या प्रेमासमोर एकमेकांना विसरले होते. </p><p style="text-align: justify;"> याबद्दल त्याने निखिलशी बोलायचं ठरवलं. म्हणून तो गाडीत बसून निखिल यायची वाट बघू लागला. लगेच निखिलदेखील आला आणि ते निघाले. थोडं पुढे गेल्यावर अभयने निखिलला सांगायचं ठरवलं. </p><p style="text-align: justify;">"निखिल" अभयने पुढे बसलेल्या निखिलला आवाज दिला</p><p style="text-align: justify;">"हा बोल अभ्या. काय झालं रे" त्याच्या आवाजवरून काहीतरी झालं असं वाटून निखिल म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;"> "निखिल, यार आज खूप बेचैन वाटतंय" अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"का रे? काय झालं? तब्येत ठीक नाहीय का? निघताना तर व्यवस्थित होतास कि"</p><p style="text-align: justify;">"नाही रे, बरा आहे मी फक्त थोडं अस्वस्थ वाटतंय, जसं ऋतिका पहिल्यांदा भेटल्यावर वाटत होतं तसंच वाटतंय." अभयने निखिलला मनातलं बोलून दाखवलं. </p><p style="text-align: justify;">"काय पण काय अभ्या, च्यायला तू तर तिला विसरून पण गेला होतास इतक्या वर्षांत. आणि आज अचानक तुला कशी आठवली ती. त्या दिवसांनंतर कधी साधा तिचा विचारपण केला नाहीस आणि आज म्हणतोय की, बेचैन वाटतंय म्हणून. तिची आठवण आली म्हणून " निखिल म्हणाला. कारण इतक्या दिवसांनी ऋतिकाचं नाव ऐकून तो थोडा विचारांत पडला होता. </p><p style="text-align: justify;">"तसं नाही रे निख्या, माझ्यासाठी ऋतिकापेक्षा चिऊ जास्त महत्त्वाची आहे म्हणून मी तिचा विचार सोडून दिला होता. पण आज अचानक माहित नाही का पण जसं ऋतिका भेटायच्या वेळेस झालं होतं नेमकं तसंच होतंय." अभय मनातली बेचैनी निखलला सांगत होता. </p><p style="text-align: justify;">"म्हणजे तुला काय म्हणायचं आहे कि, आज तुला ऋतिका भेटणार आहे" निखिल चमकून म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"माहित नाही. पण काय सांगू नाही शकत. मन खूप अस्वस्थ आहे." अभय म्हणाला. </p><p style="text-align: justify;">"बरं जाऊ दे. तू जास्त विचार नको करुस. बघू काय होईल ते. आज शेवटच्या ब्रँचची व्हिजिट आहे आपली. ती आटपून झाली कि बघू काय ते." असं म्हणून निखिल आपल्या सीटवर रेलून बसला. कारण ती ब्रँच तशी खूप दूर होती त्यांच्या घरापासून. अभयपण नाईलाजाने मागे टेकून बसत विचार करायला लागला. </p><p style="text-align: justify;">कॉलेजच्या दिवसातला फ्लॅशबॅक लगेच त्याच्या डोळ्यांसमोरून सर्रकन गेला. त्या विचारातच त्याला झोप लागली. निखिलपण विचार करत होता, कि ह्याचं पण काय कळत नाही. कधी चिऊच माझं प्रेम आहे म्हणतो तर कधी ऋतिकाच्या मागे वेडा होतो. इतक्या दिवसांनी आज त्याला ऋतिका आठवणे म्हणजे नवलच आहे. नक्की काय ते समजत नाही ह्याचं. ऋतिका कि चिऊ. किंवा दोघीही. बघुयात... </p>Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-40535334353102364242021-03-05T06:18:00.000-08:002021-03-05T08:23:11.359-08:00अनोळखी हे प्रेम - Part 6<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6sic7pVhocodRP4Aqnsu3kzS2dzcmS45r2IMPYeS_pQMnLZrT3BezNbYAuDKeYwwLsWCM_b60DuSKA4Rz255Ta60xRiseRgOs1LHW72jk0nL8L_Kj_6gs1UN7Xjqi-2GhTrhN0FKfKG4S/s550/cute-wallpapers-of-best-friends.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="500" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6sic7pVhocodRP4Aqnsu3kzS2dzcmS45r2IMPYeS_pQMnLZrT3BezNbYAuDKeYwwLsWCM_b60DuSKA4Rz255Ta60xRiseRgOs1LHW72jk0nL8L_Kj_6gs1UN7Xjqi-2GhTrhN0FKfKG4S/w608-h392/cute-wallpapers-of-best-friends.jpg" width="608"></a></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> समोरच्या गार्डन मध्ये अभय, आजी आणि निखिल नाश्ता करायला बसले होते. आजी आणि अभयचं इकडचं तिकडचं बोलणं चालू होतं. इकडे निखिल आपल्याच विचारांत गुरफटलेला होता. चिऊ आणि म्याऊ ची भानगड काय आहे हे निखिलला कळली नाही. तो आपला गुमान नाश्ता करत होता. कारण हि भानगड त्याला नवी होती. अभय ने त्याला ह्याबद्दल कधीच काही सांगितले नव्हते. त्यामुळे तो विचार करत होता कि, नक्की चिऊ आणि म्याऊ हे काय प्रकरण असेल. त्याला असं विचार करताना पाहून अभय म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"काय विचार करतोय रे निख्या एवढा?"</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">अभयचा प्रश्न येताच निखिलने अभयकडे पहिले आणि म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"अभ्या, हे चिऊ आणि म्याऊ काय लफडं आहे जरा सांगशील?"</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">निखिलच्या तोंडून चिऊ म्याऊ ऐकताच आजीने अभयकडे पहिले. तिला कळून चुकले कि अभय अजून त्याच्या चिऊला विसरलेला नाहीय. इतक्या वर्षांनी सुद्धा त्याची लहानपणीची चिऊ त्याच्या लक्षात आहे. क्षणभर तिला आपल्या नातवाचं कौतुक वाटलं. कारण आजकाल मुलं स्वार्थापलीकडली मैत्री ठेवत नाहीत. स्वार्थ संपला कि ते आपली मैत्री विसरून जातात. तिथे अभयने आपल्या लहानपणीच्या मैत्रिणीला लक्षात ठेवले होते. निःस्वार्थपणे. त्यांचं प्रेम तिला माहिती होतं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"तुला रे कोणी सांगितलं हि चिऊ म्याऊची गोष्ट?" आजीने अभयकडे पाहत निखिलला प्रश्न केला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"काही नाही आजी, मघाशी अभयच्या कपाटात एक फ्रेम बघितली. त्यात एक लहान मुलगा नि एक लहान मुलगी होती. तेच मी अभयला विचारलं कि हे कोण आहेत? तेव्हा अभय मला म्हणाला कि हे चिऊ आणि म्याऊ आहेत म्हणून. एवढंच माहिती आहे मला." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">अभय आपला शांतच होता. कसल्यातरी विचारात गुरफटलेला. त्यामुळे तो काहीच बोलला नाही. नुसताच बघून हसला. आणि "येतो " म्हणून उठून गेला. ते पाहून आजीच पूढे म्हणाली,</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"काही नाही रे. अभयची लहानपणीची मैत्रीण आहे चिऊ. १५ वर्षांपूर्वी आम्ही जेव्हा कोकणात राहायचो तेव्हा तिथे आमच्या शेजारीच राहायची. ह्या दोघांची छान मैत्री होती. पण नंतर अभयचे आई बाबा गेल्यानंतर आम्ही तिकडचे घर सोडले आणि इकडे आलो राहायला. तिकडच्या घरी आई बाबांच्या आठवणी खूप होत्या त्याच्या. त्यामुळे त्याचं कशातच मन लागत नव्हतं. म्हणूनच मला त्याला घेऊन इकडे यावं लागलं. निदान नवीन ठिकाणी आल्यावर मागच्या अंधारातून तो बाहेर पडेल ह्या आशेने. आम्ही इकडे तर आलो पण त्याची चिऊ तिकडेच राहिली. घाईगडबडीत तिला भेटणं सुद्धा जमलं नाही त्याला. नंतर तिची आठवण काढायचा तो सारखी पण हळूहळू ती त्याच्या विस्मरणात गेली असं वाटलं मला. पण आज जेव्हा तो विषय निघाला तेव्हा कळलं कि तो अजून तिच्याच आठवणीत आहे. "</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">निखिल ऐकत होता. आपल्या मित्राबद्दल त्याला खूप काही गोष्टी कळत होत्या. त्याला वाटायचं कि मी अभयला खूप ओळखतो, पण त्याला आता कळत होतं कि, आपण त्याला काहीच ओळखत नाही आहोत. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> दोघांचं बोलणं झालं आणि तेवढ्यात अभय पण आला. मघासारखा तो मरगळलेला दिसत नव्हता आता. रिलॅक्स वाटत होता. निखिल फक्त त्याच्याकडे पाहून हसला. काही म्हणाला नाही.</div><div style="text-align: justify;">अभय स्वतःहूनच म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"चल निखिल, थोडं बाहेर फिरून येऊ. कंटाळा आलाय थोडा ट्रॅव्हल करून."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"अभय अरे आराम कर थोडा. नंतर जा बाहेर मग." आजी म्हणाली. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"नको आजी. नंतर आल्यावर एकदमच आराम करेल निवांत." अभयने सांगून टाकले आणि ते दोघे निघाले. आजीदेखील काही बोलली नाही. तिला माहिती होतं तिचा अभय कसा आहे ते. प्रवासात कितीही थकला असला तरी बाईकने बाजूच्या टेकडीवर आणि तिथेच असलेल्या नदीवर जाऊन आल्याशिवाय तो घरी स्थिरावत नसे. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> अभय आणि निखिल पार्किंग जवळ आले. तिकडे यायलाच त्यांना १० मिनिटे चालावं लागलं. कारण अभयच्या बंगल्याच्या एका बाजूकडून दुसऱ्या बाजूकडे जायलाच १५ मिनिटे लागायची. त्यातल्या त्यात पार्किंग जवळ होती. निखिल फक्त अभयच्या मागून चालत होता. कारण त्याला अभयकडून खूप काही जाणून घ्यायचं होतं आणि तो ते त्याला एकदमच विचारणार होता. अभयला पाहताच बॉबी अंकल समजले कि, अभय त्याच्या रायडींगला चाललाय. त्यांनी लगेच पुढे येऊन तिथल्या एका नोकराला सांगून पार्किंग चे शटर उघडले. आणि निखिल पाहतच राहिला. तिकडे एकापेक्षा एक अशा भारीतल्या स्पोर्ट्स आणि क्रुजर बाईक्स उभ्या होत्या. आणि दुसऱ्या बाजूला लक्झरी कारचा खजिना होता. अभयने पूढे होऊन त्याची आवडती ब्लॅक मॅट कलरची हार्ले अँड डेव्हिडसन्स बाईक बाहेर काढली. सगळ्या बाईक्स आधीच व्ययवस्थित साफसफाई करून आणि सर्विस करून ठेवल्या होत्या. त्याची जबाबदारी बॉबी अंकल वर होती. कारण त्यांना माहिती होतं कि, अभय कधीही अचानक येतो आणि त्याला आल्यावर कुठली बाईक लागेल ते सांगता नाही येत. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> निखिल एक एक करत सगळ्या गाड्या न्ह्याहाळत होता. कारण ह्यातल्या बहुतेक गाड्या त्याने फक्त TV मध्येच बघितल्या होत्या. अभय बाईक घेऊन त्याच्या जवळ आला. तरी पण निखिलचं लक्ष नव्हतं त्याच्याकडे. कुठे तो आपण बघितलेला अभय होता. त्याच्याकडे असलेली ती खटारा स्प्लेंडर. तिच्यात तो कधीकधी आपल्याकडून घेऊन शंभरच पेट्रोल टाकायचा आणि कुठे हा अभय जो हार्ले अँड डेव्हिडसन्स घेऊन उभा आहे. दोघात किती फरक आहे साला. कुठे तो फिर हेरा फेरीचा राजू आणि कुठे हा प्रिन्स चार्ली. दोन्ही एकच आहेत. त्याचा अजिबात विश्वास बसत नव्हता. नक्की अभय काय कॅरॅक्टर आहे ते. सगळं मूवी मध्ये दाखवतात तसंच होतं अभयच्या बाबतीत. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">अभयने ते पाहून जोरात रेस केलं. तसा निखिल दचकला. अभय ते बघून हसायला लागला आणि निखिलला म्हणाला,</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"दचकतोय काय येड्या. चल बस, तुला माझ्या आवडीच्या ठिकाणी नेतो."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो, पण हि बाईक कुणाची आहे आणि ह्या सगळ्या गाड्या कुणाच्या आहेत रे?" निखिलचं लक्ष अजून तिकडेच होतं सगळं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"भाड्याने आणल्यात साल्या. काय विचारतो तू पण. हि बाईक आपलीच आहे आणि ह्या सगळ्या गाड्या पण आपल्याच आहेत." अभय म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"साल्या अभ्या, आधी सांग च्यायला नक्की आहेस कोण बे तू?" निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"सांगतो सगळं तुला, आधी बस तर. जिथे आपण जाणार आहोत तिकडे गेल्यावर सांगतो सगळं बाकीचं." </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"आज सगळं सांग बाबा, काही बाकी ठेऊ नकोस. आधीच हे सगळं बघून माझं डोकं गरगरायला लागलंय. नक्की आहेस तरी बाबा कोण तू?" निखिल त्याच्यासमोर हात जोडून मागे बसत म्हणला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"चल सांगतो आधी बस आणि घे हि बाईक चालव. मला जाम कंटाळा आलाय " असं म्हणून अभय मागे सरकला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"च्यायला नको रे पागल आहेस का, नको मला हि बाईक चालवायला. आधीच किती महाग आहे आणि काय झालं हिला तर माझ्याकडून तर आपल्याला काय झेपायच नाही खर्चाचं."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"अबे साल्या निख्या, बसतो का गुमान का घाऊ लाथ एक. आणि खर्चाचं काय घेऊन बसलाय सांगितलं ना जो मेरा है वो तेरा. बस गप्प आता आणि घे चालव. "</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">निखिल नाही होय करत बसला. कारण त्याने अशी बाईक कधी चालवली नव्हती. जास्तीत जास्त वडिलांच्या बुलेट वर हात साफ करायचा. पण अशी ऐश नव्हती कधी. विचार करत त्याने बाईक स्टार्ट केली आणि पहिला गियर शिफ्ट केला आणि स्मूथली रेस केलं. तशी बाईक पुढे झेपावली. कारण हि हार्ले अँड डेव्हिडसन्स होती, अभयची ती जुनी खटारा स्प्लेंडर नव्हती. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> अभयच्या त्या बंगल्यातून बाहेर पडल्यावर अभय सांगेल तसा निखिल वळणे घेत चालला होता. थोड्या वेळाने ते दोघे एका टेकडीवर येऊन थांबले. तिथेच बाईक उभी करून थोडे वर चालत आले. आणि समोरचं दृश्य बघून निखिल स्तब्ध झाला. समोर एक नदी झोकदार वळणे घेत वाहत येत होती. आणि टेकडीच्या पायथ्याशी येऊन तिचा समुद्र झाल्यासारखा भास होत होता. कारण तिथून तिचं वळण नक्की कुठे आहे ते पहिल्यांदा पाहणाऱ्याला समजत नसे. नदीच्या आजूबाजूला खूप हिरवळ पसरलेली होती. मधेच पिवळी, लाल पानांची झाडे तिथलं सौंदर्य अजून वाढवत होती. पाण्यात लहान लहान बोटी रांगेने उभ्या होत्या आणि एखादीच पाण्यात फेरफटका मारायला निघालेली. आणि समोर पसरलेल्या डोंगररांगात थोडीशी धुक्यात दडलेली हिरवळ तर काही औरच होती. एकूणच एखाद्या निसर्गचित्रात असतो तसा देखावा तिथे होता. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> तिथेच पिवळ्या पानांच्या एका झाडाखाली बेंच होता. तिथे येऊन अभय बसला होता. आणि समोरचं दृश्य न्ह्याहाळात होता. खूप दिवसांनी असं शांत बसलेला इथे येऊन. निखिल अजून तिथेच उभा राहून गुंग झालेला. त्याला कालच्यापासून स्वप्नात असल्यासारखं वाटत होतं. कारण दोन दिवसापासून तो जे अनुभवत होता ते त्याने याआधी कधी अनुभवलं नव्हतं. कधी स्वप्नातसुद्धा बघितलं नव्हतं ते त्याच्यासोबत रिअल मध्ये घडत होतं. आणि त्याला ते सगळं अभयच समजावून सांगू शकत होता. म्हणून त्याने अभयकडे पाहिलं, तर अभय समोरच्या दृश्याकडे टक लावून पाहत होता. त्याच्या डोळ्यात हलकेच पाणी आलं होतं. ते पाहून निखिलला राहवलं नाही. आणि त्याने अभयला विचारलं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"अभय, सांग मला सगळं आता. नक्की काय आहे ते सगळं. तू कोण आहेस साल्या ? तुझी फॅमिली वगैरे आणि ते चिऊ म्याऊ ची गोष्ट ते सगळं सांग स्टार्ट टू एन्ड."</div><div style="text-align: justify;">निखिलने सांगितले. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हम्म बरं सांगतो. बस इथे." असं म्हणून अभयने सुरुवात केली. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"माझं नाव अभय देशमुख." </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो माहितीय रे, पुढे काय? पुढे सांग." निखिल काहीतरी इंटरेस्टिंग ऐकायला भेटेल या उद्देशाने ऐकत होता. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"तू <b>AD and Group of Companies</b> चं नाव ऐकलं आहेस ना?" अभयने विचारले. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो ऐकलंय रे, खूप मोठी इंटरनॅशनल लेवलची कंपनी आहे ती. पण तिचं काय मधेच आता."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"तिचा फुलफॉर्म माहितीय का तुला काय आहे ते?" अभयने परत विचारले. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">" नाय माहिती. पण हे सगळं तू काय सांगत बसलायस? मुद्द्याचं बोल ना."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"अरे बाबा तेच तर सांगतोय. तुलाच सगळं ऐकायचं आहे ना स्टार्ट टू एन्ड. ऐक ना मग."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो बरं बोल"निखिल वैतागला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"तर <b>AD & Group of Companies </b>फुलफॉर्म आहे <b>ABHAY DESHMUKH & Group of Companies. </b>"<b> </b></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"काय बोलतोस???????" निखिल एकदम आश्चर्यने उद्गारला " म्हणजे ती कंपनी तुझी आहे. म्हणजे तू त्या कंपनीचा मालक आहेस?"</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो, I am the owner of <b>AD & Group of Companies </b>" अभय सहजपणे म्हणाला आणि शांत नजरेने निखिलची काय प्रतिक्रिया येते याची वाट पाहू लागला. पण निखिल अजून शॉक मध्येच होता. त्याच्या डोळ्यांसमोरून लगेच मागचा सगळा फ्लॅशबॅक तरळून गेला. आपल्यासोबत राहिलेला अभय इतका श्रीमंत असू शकतो आणि तो एवढ्या मोठ्या कंपनीचा मालक असू शकतो हे त्याला कधीच वाटलं नव्हतं. हा अभय तोच का ह्याच्यावर त्याचा विश्वासच बसत नव्हता. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"आम्ही अगोदर कोकणात राहायचो. तिथेच माझ्या बाबांनी हा बिझनेस चालू केला. आजीचं खूप मार्गदर्शन होतं त्यांना. त्यांनतर लग्न झाल्यावर माझ्या आईने सुद्धा त्यांना त्यांच्या बिझनेसमध्ये खूप मदत केली. दोघांनी खूप मेहनतीने हा बिझनेस खूप वाढवला आणि इंटरनॅशनल लेवल ला पोचवला. त्यातच माझा जन्म झाला. थोड्या दिवसांतच हा बिझनेस इतका वाढला कि, त्यामध्ये अनेक कंपन्यांचे ग्रुप्स ऍड झाले. माझ्या जन्मानंतर हा बिझनेस आणखी वाढला म्हणून बाबांनी त्यांच्या कंपनीचं नाव माझ्या नावाने ठेवलं. खूप छान चाललं होतं. सगळं सुरळीत होतं. सगळे खूप आनंदात होते. पाहिजे ते सुख होतं. श्रीमंती अफाट होती. कशाचीच कमी नव्हती. नोकर-चाकर, पैसा, गाड्या, बंगले खूप होतं. पण म्हणतात ना सगळं सुखात चाललेलं असताना काही ना काही अघटित घडतंच. तसंच झालं आमच्या बाबतीत. ह्या सुखाला कुणाची तरी नजर लागली बहुतेक. एके दिवशी आई आणि बाबा एका बिझनेस मिटिंग वरून येत असताना त्यांच्या गाडीचे ब्रेक्स फेल होऊन त्यांचा ऍक्सीडेन्ट झाला. त्यातच माझे आई बाबा मला सोडून गेले." अभयच्या डोळ्यात आई बाबांच्या आठवणीने पाणी आले. तो थांबला. निखिलसुद्धा काही बोलला नाही. त्याने फक्त अभयच्या खांद्यावर सांत्वनाचा हात ठेवला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">थोड्या वेळात अभय पुढे सांगू लागला,</div><div style="text-align: justify;">" त्यानंतर एवढा मोठा बिझनेस सांभाळणार तरी कोण? कारण मी खूप लहान होतो त्यावेळेस. ७-८ वर्षांचा असेन. मागेपूढे हि कोणी नव्हतं. अशा वेळी विश्वासातलं कोणीतरी हवं होतं. आजीने मग माझी आणि बाबांच्या बिझनेसची सगळी जबाबदारी स्वतःवर घेतली. बाबांचे एक जवळचे आणि विश्वासू असे बॉबी अंकल त्यावेळेस आजीच्या मदतीला आले. त्यांनी आजीला खूप मदत केली. एवढा मोठा माणूस तो. अनुभव खूप बिझनेसचा. बाबांच्या बिझनेसच्या सगळ्या गोष्टी आणि एक एक बारकावे त्यांना माहिती. पण त्यांनी कधी विश्वासघात नाही केला त्यांचा. ते गेल्यानंतर देखील ते इथेच राहिले. आजींना मदतीला. विरोधकांनी त्यांना खूप आमिषे दाखवली पण त्यांनी सगळं नाकारलं आणि ते आमच्यासोबतच लॉयल राहिले. त्यांनी कधीच मोठेपणा नाही केला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> नंतर मग आम्ही तिथून शिफ्ट झालो आणि इकडे या शांत ठिकाणी आजीने घर घेतले. आजीने मला एकदम साध्या शाळेत घातलं शिकायला. कारण तिला माहित होतं कि, इथल्या साध्या मुलांसोबत राहून मी सुद्धा साधं राहिलं पाहिजे. असलेल्या श्रीमंतीचा गर्व नाही झाला पाहिजे मला कधी. कारण आजीचा अट्टाहास होता कि, मी सगळ्यांत आधी माणुसकी शिकली पाहिजे. पैशांपेक्षा माणुसकी जास्त किमती आहे. म्हणूनच माझ्या अंगी कधी पैशाचा माज नाही चढला. आकाशात राहून देखील जमिनीवर कसं राहायचं हे आजीने मला शिकवलं. अशातच मी माझं शाळा आणि कॉलेजचं शिक्षण पूर्ण केलं. त्यातच तूझी आणि माझी मैत्री झाली. आणि तुला घेऊन आज इकडे आलो. कारण कि, तू माझा एकच असा मित्र होता, ज्याला मी माझी असली ओळख सांगू शकत होतो. कारण जो मला, माझ्याकडे काहीच नसताना साथ देऊ शकतो, त्याला मी माझ्या कडे सगळं असताना कधीच एकटं सोडू शकणार नव्हतो. कारण तुला मी आधीच सांगितलं कि, माझी अशी माणसं खूप कमी आहेत ह्या जगात आणि त्यांना मला गमवायचं नाहीय."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> असं बोलून अभय शांत झाला. निखिल आपली मान डोलावत त्याच्या कडे बघत होता. कारण नक्की त्याला प्रतिक्रिया द्यायची ते काळात नव्हते. तो आपला अभयला स्माईल देत होता. </div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"आणि ते चिऊचं सांग कि." अभय काही बोलत नाहीय हे पाहून निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"ह्म्म्म सांगतो."अभयने निखिलकडे पहिले आणि पुढे सांगू लागला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"मी लहान असताना आमच्या शेजारी माझ्याएवढीच एक लहान मुलगी तिच्या घरच्यांसोबत राहत होती. जास्त श्रीमंत नसले तरी घरंदाज घराणं होतं त्यांचं. आमची शाळा एकच. माझी अन् तिची काय ओळख नव्हती सुरुवातीला. तेव्हा अगदीच लहान असल्याने ओळख वगैरे करून घेणे असलं काही जमत नव्हतं. पण का माहित नाही, तिला पाहिलं किंवा ती कुठे जवळपास असेल तर मला ते नक्कीच जाणवायचं. असं वाटायचं कि ती जवळपास आहे कुठेतरी. आणि ती तिथेच कुठेतरी असायची. असं का होत असेल हे कळण्याएवढं वय नव्हतं माझं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> शाळा एकच आणि जायचा यायचा रस्ताही एकच असल्याने झाली ओळख. असंच एकदा शाळेत चालत जात असताना कोणीतरी रडत असल्याचा आवाज आला. मी इकडे तिकडे पहिले, पण कोणीच दिसलं नाही. मग थोडं पुढं गेल्यावर एका झाडाखाली एक मुलगी रडत बसली होती. जवळ जाऊन बघितलं तर तीच होती. ओळख नसल्याने काय बोलू काही कळलं नाही. फक्त तिच्या पुढे जाऊन उभं राहिलो आणि ती शांत होण्याची वाट बघू लागलो. एवढ्या सकाळी सकाळी हि का रडतेय हेच कळत नव्हतं मला. जेव्हा तिचं माझ्याकडे लक्ष गेलं, तेव्हा ती रडतच माझ्याकडे बघून तिच्या चिखलात फसलेल्या बुटाकडे बोट दाखवू लागली. मी तिच्या एका फसलेल्या बुटकडे आणि तिच्या पायातल्या दुसऱ्या बुटाकडे बघितले आणि हसायला लागलो. कारण तिचा एक बूट चिखलात फसला होता म्हणून ती रडत होती एवढा वेळ. मला हसताना पाहून तिने रागानेच माझ्याकडे बघितले आणि जोरात ओरडली,</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हसतोस काय तू बावळट. बूट काढून दे मला शाळेत जायला उशीर होतोय."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">तिने तरतरीत शब्दांत सरळ ऑर्डर सोडली मला. आणि मी देखील काही न बोलता गुपचूप तिला चिखलात फसलेला बूट काढून दिला. तशी तिची कळी खुलली आणि तिच्या त्या गोड चेहऱ्यावर हसू उमटले. हसताना किती छान दिसत होती. मी तिच्याकडेच पाहत होतो तेव्हाही. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"थँक यु हा." असं म्हणत ती उड्या मारायला लागली तिथेच. आणि तिचा आनंद साजरा करून झाल्यावर मग ती मला तिच्या सोबतच घेऊन शाळेत गेली. एवढ्या वेळामध्ये मी तिच्याशी काहीच बोललो नव्हतो. फक्त माझ्या युनिफॉर्म वरून मी तिच्याच शाळेतला आहे, हे समजून तीने मला आपल्यासोबत नेले. अशा प्रकारे आमची पहिली ओळख झाली तेव्हा. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> मला सोडायला बॉबी अंकल यायचे गाडी घेऊन. पण तिच्यासोबत जाता यावं म्हणून मी त्यांना म्हटलं कि, तुम्ही नका येऊ मी जाईन चालत शाळेत. घरी आई आणि बाबांना देखील सांगितलं. त्यांनी कारण विचारल्यावर त्यांना, सकाळी सकाळी चालत गेलेलं चांगलं असतं शाळेत. आमच्या मॅडमनी सांगितलं आम्हाला. असं काहीतरी खोटंच कारण सांगितलं. आणि तशीही शाळा काही जास्त लांब नव्हती. घरापासून अर्धा किलोमीटर पण नसेल. कसंतरी समजावून मी चालत जायची परमिशन घेतली. पण तरीदेखील बॉबी अंकल यायचेच मागाहून. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> रोज ती तिथेच थांबायची झाडाखाली माझी वाट बघत आणि मी आलो, कि मग आम्ही दोघे मिळून शाळेत जात असू. हळूहळू आमची खूप छान मैत्री झाली. ती मला खूप आवडू लागली होती. त्यापेक्षा जास्त तिच्यावर प्रेम करू लागलो होतो. कळत तर काही नव्हतं पण तिच्यासाठी सगळं करू वाटायचं. काय माहिती नाही काय जादू होती तिच्यात. तिच्याशिवाय मला चैन पडत नसे. मला प्रत्येक ठिकाणी प्रत्येक वेळेला ती हवी असे. तिचंदेखील माझ्याशिवाय पान हलत नसे. आमच्या दोघांची अशी काही केमिस्ट्री जुळली होती कि, आमच्या दोघांचं एकमेकांशिवाय काहीच काम होत नसे. आणि आम्ही तिसऱ्या कुणाला आमच्यात घेतही नव्हतो. अभ्यास करताना एकत्रच अभ्यास करायचो नेहमी. आम्ही दोघेही हुशार होतो, पण ती थोडी जास्तच हुशार होती माझ्यापेक्षा. त्यामुळे कधी कधी मी माझा अभ्यास तिच्यावरच टाकायचो. काही खाऊ आणला किंवा तिच्या घरात काही बनलं छानपैकी तर ती सगळ्यात आधी मला घेऊन यायची. मला भरवून मगच ती खायची. मीसुद्धा काही चॉकलेट वगैरे असेल तर आधी तिला द्यायचो मगच मी खायचो. खूप बडबड करायची. सारखा चिवचिवाट असायचा माझ्या मागे तिचा नेहमी. आणि महत्वाचं म्हणजे तिला चिमणीदेखील खूप आवडायच्या. म्हणून मी तीच नाव 'चिऊ' ठेवलं होतं. आणि माझं नाव तिने 'म्याऊ' ठेवलं होतं. कारण मी सारखा मांजरींसोबत खेळायचो म्हणून. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> अशी आम्ही आमची नावे ठेवली होती. एकमेकांना मॅचिंग. लहानपणीची ती निरागस मैत्री खरंच खूप ग्रेट होती. मस्त चाललं होतं आमचं. तिच्या प्रत्येक गोष्टीवर माझा हक्क आणि माझ्या प्रत्येक गोष्टीवर तिचाच अधिकार. एवढ्या लहान वयात पण असं वाटायचं कि, तिची सोबत कधीच सुटू नये. अशीच नेहमी ती माझ्यासोबत राहावी. कायमची. होतीच तशी ती. आमची मैत्री माझ्या आणि तिच्या घरी देखील माहिती होती. त्यांनादेखील हेवा वाटायचा आमचा. माझी आजी नेहमी म्हणायची, असेच राहा रे पोरांनो सोबत नेहमी. एकमेकांची साथ सोडू नका. कारण हल्लीच्या काळात अशी निःस्वार्थ मैत्री हरवत चाललीय. खरंच आमची मैत्री देखील अशीच होती निःस्वार्थ. कसलाच स्वार्थ नाही. फक्त एकमेकांसाठी सगळं काही करायचा निरागसपणा होता. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> पण एकमेकांशिवाय कधीच न राहू शकणारे आणि एकमेकांपासून कधीच वेगळे नाही होऊ शकणारे आम्ही अचानक वेगळे झालो. आणि तेही अशा परिस्थितीमध्ये कि, आम्हाला एकमेकांचा निरोप घ्यायला सुद्धा वेळ मिळाला नाही. आमची ती निःस्वार्थ मैत्री तिथेच अर्धवट राहून गेली. तो निरागसपणा अर्ध्यात सुटून गेला." एवढं बोलून अभय शांत झाला.</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> एक प्रकारची शांतता पसरली होती तिथे. कारण अभय म्हणजे म्याऊ त्याच्या चिऊच्या आठवणीत बुडाला होता. आणि इकडे निखिल त्याची लहानपणीची लव्हस्टोरी ऐकून विचार करत होता कि आता पुढे काय करायचं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"मग पुढे काय झालं? म्हणजे नंतर ती तुला कुठे भेटली नाही का? तिचा काही पत्ता नाही लागला का तुला?" निखिलने अभयला त्याच्या आठवणीतून बाहेर काढले. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"नाही ना यार निख्या. आम्ही इकडे आल्यावर मला तिची खूप आठवण यायची. सारखं मन बेचैन व्हायचं. तिची एवढी सवय झाली होती कि मला खूप दिवस उदास वाटत होतं. एकावेळेस माझी जिवाभावाची दोन्हीकडली माणसं गमावली होती. इकडे आईबाबा आणि तिकडे माझी जिवलग मैत्रिण. मला वाटलं होतं कि, आई बाबा नंतर तिचा खूप सपोर्ट होईल मला. पण तिच्यापासून देखील दूर आलो होतो मी. तेव्हा आजीने खूप सांभाळलं मला. ह्या सगळ्यातून तिनेच बाहेर काढलं मला आणि आयुष्याकडे पाहण्याचा एक दृष्टिकोन दिला. ते वय तरी काय होतं रे माझं. ७ -८ वर्षांचा असेल मी. ज्या वयात मुलांची खेळणी तुटतात त्या वयात माझी माणसं माझ्यापासून तुटली होती. त्यामुळे माझी अशी माणसं खूप कमी आहेत. म्हणूनच मी आहेत त्यांना खूप जपतो. कारण आई बाबा आणि चिऊ नंतर मला कोणालाच आता गमवायचं नाहीय रे निख्या." अभयच्या डोळ्यात ह्यावेळेस पाणी होते. त्याच्या डोळ्यांत पाणी बघून निखिलला कससंच झालं. त्याच्या खांद्यावर हात ठेवत निखिल अभयला म्हणाला, </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"नको काळजी करू अभ्या, नाही जाणार सोडून कोणी तुला आता. मैं तो हमेशा तेरे साथ रहुंगा मेरे यार आणि तुझ्या चिऊला पण आपण नक्की शोधून काढू. डोन्ट वरी." निखिल त्याला समजावत म्हणाला. " नको जास्त विचार करुस अभ्या"</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हम्म..." अभय नुसता उद्गारला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"बरं मला एक सांग अभ्या. जेव्हा तुम्ही लोकं तिथून शिफ्ट झाले, त्यानंतर तुझ्या चिऊला तू कधी भेटला नाहीसच का? म्हणजे तिला कुठे बघितले तरी का?"</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"नाही यार, इकडे आल्यावर जसं काय ती मागेच राहून गेली होती माझ्या आयुष्यात. परत ती कधी दिसलीच नाही मला. कुठे दिसली पण नाही. एकदा मी बॉबी अंकल सोबत आमच्या जुन्या घरी गेलो होतो, ते घर विकण्या संदर्भात. पण तेव्हा देखील ती दिसली नाही. मला अचानकच आठवलं म्हणून मी बघायला गेलो तर तिथे कोणीच राहत नव्हतं. म्हटलं जर ती असेल तिथे तर घर नको विकायला. पण ते घर कोणीतरी दुसर्याने विकत घेतलं होतं आणि त्यावेळी त्या घराला कुलूप होतं. जर कोणी असतं तर निदान त्यांच्या कडून काही माहिती तरी मिळाली असती. तो शेवटचा चान्स होता. पण काहीच नाही भेटलं हाती. तेव्हा वाटलं कि तिला परत भेटणं माझ्या नशिबात नाहीय."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"असं कसं नशिबात नाहीय साल्या. एवढी तुमची मैत्री होती आणि तुझं पहिलं प्रेम होतं ते. तुमचं मिलन मी घडवून आणणार बघ अभ्या. तुझे तेरे प्यार से अब मैं मिलाकर रहुंगा मेरे भाई." निखिल एकदम उठून उभा राहत म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">ते बघून अभयला हसायला आलं. </div><div style="text-align: justify;">"अबे ये नौटंकी. साल्या, ते सगळं ठीक आहे. पण तिला आपण शोधणार कशी?"</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"कशी म्हणजे? तुझ्याकडे फोटो आहे ना तुमचा लहानपणीचा, त्याच्यावरून." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">अभयला एकदम अक्षयकुमारच्या एका पिक्चरची आठवण झाली. त्यात पण असाच लहानपणीचा फोटो घेऊन शोध घेत होता. ते आठवून तो हसू लागला. </div><div style="text-align: justify;">"अरे निख्या, काय पण काय साल्या. लहानपणीच्या फोटोवरून कसं शक्य आहे तिला शोधणं."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"आहे रे अभ्या. माझ्याकडे एक आयडिया आहे. हे बघ तुमच्या दोघांचा तो फोटो तू फेसबुक वरती टाकायचा खाली काहीतरी मस्त लिहून. बाकी सोशल नेटवर्किंग साईटवरती पण टाकू, म्हणजे जर कोणी तिला बघितलं असेल तुमच्या लहानपणी आणि ते तुमच्या दोघांना ओळखत असेल तर नक्की मदत होईल आपल्याला." निखिलने आपला प्लॅन सांगितला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"च्यायला निख्या तुझं डोकंपण एवढं चालतं होय. व्वा क्या बात है!" असं म्हणून अभय टाळ्या वाजवत हसू लागला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हसतो काय अभ्या. बघ असं केलं तर नक्की भेटेल ती आपल्याला." निखिल म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"कसं शक्य आहे निख्या सांग बरं हे. अरे तो आमचा लहानपणीचा फोटो आहे एकदम आणि तेव्हा तिथे कोणी जास्त राहत पण नव्हतं. त्यामुळे आम्हाला कोणी जास्त ओळखण्याचा प्रश्नच येत नाही आणि त्यावेळेस जर कोणी बघितलं असेलच तर कोणाच्या लक्षात राहणार आहे आताच्या घडीला." अभयने आपला डाऊट क्लिअर केला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">" कसा रे एवढा हुशार असून काय फायदा तुझा फुकणीच्या. जरा दिमाग वापर ना साल्या. आजकाल अशाच ट्रिकचा वापर करून बिछडलेली लोकं भेटायला लागलीत एकमेकांना. तुला अजून फेसबुकची पावर नाय माहित."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो पण..." अभयचं बोलणं मध्येच तोडत निखिल म्हणाला, </div><div style="text-align: justify;">"पण बिन काय नाय रे. एकदा करून तरी बघू. असा पण काही चान्स नाहीय वहिनीला शोधायचा. जर ह्याद्वारे सापडली वाहिनी तर तूच मला खांद्यावर घेऊन नाचशील."</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"आणि जर नाही सापडली तर तसाच खांद्यावरून तुला खाली आपटीन." अभय म्हणाला. पण निखिलने त्याच्या चिऊला वाहिनी म्हटलेलं अभयला आतल्या आत आवडलं होतं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"नहीं भिडू. तुला बघ खांद्यावर घेऊन नाचवायला लावतो का नाय फक्त बघत राहा." निखिलने अभयला चॅलेंज केलं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"देखते है भाई." असं म्हणून अभयने हसत हसत चॅलेंज लावलं. काही का असेना पण त्याला मनातल्या मनात कुठेतरी आशा निर्माण झाली होती कि, चिऊ परत एकदा भेटावी म्हणून. निखिलचं काय खरं नाही, पण त्याच्या डोक्यात एकदा आलं म्हटल्यावर तो काही ना काही खटाटोप करून तिला शोधून काढणार हे अभयला माहिती होतं. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"बरं चल आता निघायला हवं निख्या,जाम भूक लागलीय. लवकर घरी जाऊयात आता. आणि खूप वेळ पण झालाय. आजी आपली वाट बघत असेल." अभय म्हणाला. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">"हो चल यार. मला पण जाम भूक लागलीय." असं म्हणून ते दोघेही टेकडी उतरू लागले. आता काही न बोलता निखिल गुपचूप मागे बसला, कारण त्याला आता विचार करायचा होता, पूढे काय करायचं त्याचा. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> अभयने बाईक स्टार्ट केली आणि ते दोघे घराकडे निघाले. दोघेही आपल्या आपल्या विचारात होते. निखिल, चिऊ म्याऊला कसं एकत्र आणता येईल याच्या आणि अभय, कुठेतरी आपल्या चिऊला परत एकदा भेटता येईल याच्या. दोघांचा हि परतीचा प्रवास सुरु झाला होता पण एका नवीन सुरुवातीकडे वाटचाल होण्याआधीचा. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"> मागे बसून निखिलच्या मनात एक विचार चमकून गेला की, च्यायला अभयला जर त्या मुलीला बघून धडधडल्यासारखं होतं, तर तीच मुलगी नसेल ना चिऊ? त्याचवेळी त्याच्या डोक्यात एक नवीन प्लॅन आकार घेत होता.</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">To be continued in Part 7.....</div>Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-73194826836276774452020-05-03T16:00:00.001-07:002020-05-03T16:14:53.042-07:00अनोळखी हे प्रेम - Part 5<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2UPmjRXcPuOk9PWYat7-OsDohSj52bIYt7dSXC8lDe8pRf6ow0hyN9OV813DBvfI0dKfAASFD5oMhl9xFni-ZQm3jybDXkAYQcGe8UpjbRCJVTHHUHyQbRBr_5tE85pL9bceS2lXHnkfZ/s1600/1588546506898520-0.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2UPmjRXcPuOk9PWYat7-OsDohSj52bIYt7dSXC8lDe8pRf6ow0hyN9OV813DBvfI0dKfAASFD5oMhl9xFni-ZQm3jybDXkAYQcGe8UpjbRCJVTHHUHyQbRBr_5tE85pL9bceS2lXHnkfZ/s1600/1588546506898520-0.png" width="400">
</a>
</div> <br></div></div>
<div style="text-align: justify;">
अभयला असं अचानक आलेला पाहून ऋतिकाला पहिल्यांदा काहीच सुचलं नाही. पण नंतर तो आलाय हेच खूप होतं तिला. आपण अभयशी फक्त ह्या एक दोन भेटीत कसंकाय कनेक्ट होऊ शकतो ह्याचं तिला आश्चर्य वाटत होतं. ना ओळख ना पाळख किंवा आधी कधी बघितलंही नाही ह्याला कधी. मग याच्यासाठीच एवढी बेचैनी का? का आपण त्याच्यासाठी एवढं करतोय? त्या दिवशी त्याचा ऍक्सीडेन्ट झालेला तर आपल्या जीवाची नुसती घालमेल चालू होती. आणि तोसुद्धा ओळख असल्यासारखा वागत होता. खूप जुनी ओळख असल्यासारखा. जसा काही माझा जिवलग मित्रच आहे. पण हा कसा असेल माझा जिवलग मित्र. एकच होता माझा लहानपणीच जिवलग. विचार करता करता ऋतिकाला आपल्या लहानपणीच्या बेस्ट फ्रेंडची आठवण झाली. आयुष्याच्या धावपळीमध्ये ते लहानपणीचे सुखाचे क्षण कसे मुठीत धरलेल्या वाळूप्रमाणे निसटून गेले होते. परत कधी हातात न येण्यासाठीच. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
'म्याऊ. हो म्याऊच. आमच्या बाजूच्या बंगल्यात राहायचा. एकदम श्रीमंत. पण त्या श्रीमंतीचं काय नव्हतं त्याला एवढं. माझा बालपणीचा जिवलग मित्र. मीच नाव ठेवलं होतं त्याचं. सारखा आपला मांजरींसोबत खेळात असायचा. म्हणून मीच लाडाने त्याचं नाव ठेवून दिलं होत. त्याला ते आवडायचं नाही. बोलायचा, काय मुलींसारखं नाव ठेवलंय माझं. पण मी त्याला त्याच नावाने हाक मारायचे. मग रागाने यायचा माझ्या मागे मला मारायला. पण नंतर त्याला पण सवय झाली त्याची. मग मी ह्या नावाने हाक मारल्याशिवाय तो ऐकायचा पण नाही. आणि हो त्याने काय नाव ठेवलं होतं माझं. चिऊ. हा तेच. तो म्याऊ आणि मी चिऊ. मॅचिंग नाव शोधून काढलं त्याने माझ्यासाठी. काय तर म्हणे मी चिमणीसारखी सारखं चिवचिव करत असते. कसे होतो ना आम्ही. एकदम निरागस. निःस्वार्थ मैत्री. त्याने कधीच मला एकटीला सोडून साधं चॉकलेट देखील खाल्लं नाही. मी आल्याशिवाय ते कव्हर सुद्धा काढायचा नाही तो. मी आले कि आधी मला देऊन मगच तो खायचा. मीसुद्धा आईने दिलेला शिरा आधी त्याला भरवूनच खायचे मी. प्रत्येक गोष्ट शेअरिंगने.<br>
<br>
आम्ही नेहमी सोबत असायचो. एकत्र शाळेत जायचो. एकत्र यायचो. शाळेत जायला मी रडायला लागले मला समजवायला यायचा आणि इवल्याश्या हाताने माझ्या इवल्याश्या डोळ्यातून आलेलं पाणी पुसायचा. मग काय जादूच. म्याऊसोबत चिऊ शाळॆत. मी एक वेळ आई बाबांचं ऐकायचे नाही. पण म्याऊ बोलला कि स्वारी तयार. होताच तसा तो. माझा जिवलग.<br>
<br>
पण नंतर त्याच्या आईवडिलांच्या ऍक्सीडेन्ट नंतर तो दिसलाच नाही. त्याच्या बंगल्यातपण नाही दिसला कधी. कोणीच राहत नव्हतं त्यांनतर तिथे. कुठे गायब झाला अचानक काय माहित. दिसलाच नाही अजूनपर्यंत. किती शोधलं असेल त्याला आपण. पण कुठेच पत्ता नाही लागला आपल्यलाला. इव्हन सोशल साईट्सवर पण ट्राय केलं. पण तरीसुद्धा नाही भेटला कुठे. कसं भेटणार आपल्याला त्याचं खरं नाव तरी माहिती होतं का? सांगितलं होतं त्याने तेव्हा. पण कुठे लक्षात राहतंय एवढं. आपण तर म्याऊच बोलायचो त्याला. आता कुठे असेल तो ? काय करत असेल? मला ओळखेल का नाही भेटल्यावर, काय माहित? एवढेशे होतो आपण तेव्हा. गोबऱ्या गालाचा म्याऊ आता कसा दिसत असेल? आता पण तसेच असतील का त्याचे ते गोबरे गाल? छे छे! नसतील. आता तो मोठा झाला असेल. मस्त पेर्सनालिटी असेल त्याची आता. पण? असेल कुठे तो? म्याऊ....' विचार करत असताना ऋतिकाच्या डोळ्यात टचकन पाणी आलं म्याऊच्या आठवणीने. तिच्या लहानपणीच्या जिवलग मित्राची तिला आज अचानक आठवण आली होती. तिचा लहानपणीच म्याऊ. इतके दिवस तिला तो विस्मरणात गेला होता. १० वर्षं झाली होती त्याला तसा गायब होऊन. तो तसा गेल्यानंतर थोडे दिवस ऋतिका खूप रडली होती तिच्या लाड्क्या म्याऊसाठी. पण नंतर जशी जशी ती मोठी होत गेली तशी इतर मित्रमैत्रिणींच्या गराड्यात ती हा म्याऊ विसरून गेली होती. या सगळ्या चांदण्यांत तिचा चंद्र कुठेतरी हरवला होता. कुठंतरी धुक्यांत विरून गेला होता.<br>
<br>
डोळ्यातलं पाणी पुसता पुसता तिला आणखी रडायला येत होतं. का आपण त्याला असं विसरून गेलो, म्हणून स्वतःलाच प्रश्न विचारत होती. एकच तर मित्र होता आपला तो, बाकी सगळे मतलबी आहेत. सगळे त्यांच्या कसल्या ना कसल्या फायद्यासाठी आपल्याशी मैत्री करून आहेत. म्याऊला कसलाच स्वार्थ नव्हता. एकदा लहानपणी शाळेतून येत असताना तिची चप्पल कुणीतरी चोरली होती. येताना ऊन खूप होतं. तिचे पाय उन्हाने भाजत होते. हे बघून म्याऊने आपली बुटं काढून तिला घालायला दिली आणि स्वतः अनवाणी चालायला लागला. आणि त्याला ऊन्हाचा त्रास होतोय हे बघून आपण त्याची बुटं परत त्याच्या पायात घातली. परत अनवाणी चालायला लागलो. हे त्याला बघवलं नाही. मी बुटं घालत नाही आणि त्याच्याकडून हा त्रास बघवत नाही. करणार काय? पण ह्याने त्यावर उपाय शोधलाच. पट्ठ्याने मला पाठकुळी घेतलं आणि चालू लागला. प्रॉब्लेमच सॉल्व्हड. हे आठवून ऋतिका खुद्कन हसली. एवढ्याश्या म्याऊला मैत्री कळत होती तेव्हा आणि आपण ह्याच म्याऊला पूर्णपणे विसरून गेलो होतो, म्हणून तिला तेवढंच दुःखही झालं. तिला स्वतःचाच राग आला.<br>
<br>
लहानपणीची मैत्री हि कधीच विस्मरणात जात नाही. कधी ना कधी ती आठ्वतेच. ऋतिकाला सुद्धा तिचा लहानपणीचा म्याऊ अचानक आठवला होता. पण त्याला शोधणार कसं? इतक्या दिवसांत नाही भेटला कधीच तो. कदाचित तोही आपल्यासारखाच विसरला असेल का मला? असा ऋतिकाला प्रश्न पडला. नाही नाही. तो नाही विसरू शकणार आपल्याला. कदाचित विसरलादेखील असेल. नाहीतर एव्हाना भेटला असता तो परत मला. ऋतिकाचं मन खट्टू झालं. तिला काहीतरी आठवलं. अचानकच तिला अभयची आठवण झाली. कदाचित आपला म्याऊ हा अभय तर नसावा. पण असं कसं शक्य आहे? त्याने ओळखलं असतं मला लगेच मी त्याची चिऊ आहे म्हणून. आणि तसंही म्याऊ हा खूप श्रीमंत घरातला होता आणि हा अभय अगदी साधाच वाटतोय. त्याची श्रीमंतीचं जाऊ दे. पण आपला म्याऊ मैत्रीमध्ये जास्त श्रीमंत होता. तो त्याच्या जवळपासही नाहीय. म्याऊसारखा एकही गुण नाहीय अभयकडे. छे छे. . . काय विचार करतोय आपण. आपला म्याऊ कुठे आणि हा अभय कुठे. पण मग अभयला पाहताच आपलं हृदय एवढं धडधडतं का? आणि त्याला बघूनच ते शांत होतं. तो जवळपास असला कि एक अनामिक ओढ खेचत असते मला सारखी त्याच्याकडे. हे नक्की काय आहे? काहीही असलं तर हा अभय आपला म्याऊ असू शकत नाही. आणि जर हाच आपला म्याऊ असला तर. तर काय? त्यानेच आधी आपल्याला ओळखलं असतं. अभयकडे बघून जराही वाटत नाही कि तो म्याऊ आहे म्हणून. नसेलच तो म्याऊ.<br>
<br>
ऋतिकाचं मन म्याऊच्या आठवणीत एवढं भिजलं होतं कि क्षणभर तिला हा कालपरवा अचानक भेटलेला अभयच तिचा म्याऊ वाटून गेला. अभयच म्याऊ आहे आहे असं तिचं अंतर्मन तिला सांगत होतं. पण त्याची पुष्टी तिला होत नव्हती. म्याऊबद्दल तिला खास आपुलकी होती पण अभयबद्दलची ओढही तिला गप्प बसू देत नव्हती. नक्की काय ते तिला कळत नव्हतं. म्याऊ कि अभय आणि म्याऊच अभय असं दुहेरी परिणाम तिच्या मनात उमटत होतं. शेवटी तिने गणपती बाप्पाला हात जोडून म्याऊला लवकरात लवकर आपल्याला भेटवायला सांगितले. आता गणपती बाप्पाच तिला ह्यातून बाहेर काढू शकत होते. इतकी वर्षे आपण त्याला विसरून गेलो होतो पण आता म्याऊची आठवण तिला अस्वस्थ करत होती आणि इकडे अभयबद्दल तिची अनामिक ओढ तिच्या मनात घर करत होती. बात उस पुराने रिश्ते कि थी, जो इस दौर में पिछे छुट गया था. जैसे कि कोई नायाब हिरा फिरसे कोयले कि खान मे दफन हुआ हो. और उसे वापस ढुंढना हो. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br>
<br>
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
दुसऱ्या दिवशी सकाळी सकाळी गाडीने एका प्रशस्त गेटमधून आत प्रवेश केला आणि आलिशान बंगल्याजवळ येऊन थांबली. तसे अभय आणि निखिल गाडीमधून खाली उतरले. निखिल तर आ वासून पाहतच राहिला. बंगला नव्हताच तो राजमहाल होता. एखाद्या महागड्या मॅगझिनच्या मुखपृष्ठावर दाखवतात तसा. नेत्रदीपक. सहज नजरेत मावतच नव्हता. मान पूर्ण उजवीकडून फिरून डावीकडे वळली तरी संपत नव्हता एवढा आलिशान बंगला होता तो. पांढऱ्या रंगात असलेला तो महाल पाहून निखिलला वाटलं हा तो अमेरिकेचा व्हाईट हाऊस तर नसेल ना. त्याचा तसा आ बघून अभय हसला. म्हणाला,<br>
"अरे निख्या, तोंड तरी बंद कर कि रे. का गिळून टाकतो बंगला एवढा मोठा आ वासून" असं म्हणून अभय आणखी हसायला लागला. तसा निखिल म्हणाला,<br>
"काय रे अभ्या कोणाचं घर आहे हे? कुणाच्या बंगल्याजवळ घेऊन आलाय तू बाबा?"<br>
<br>
"अरे हो. तुला सांगितलं होतं ना सकाळी आपण घरी चाललोय म्हणून. विसरलास का? मग घरीच आलोय ना आपण आता." अभयने सांगितले.<br>
<br>
"काय बोलतोस अभ्या? हे तुझं घर आहे ? एवढा मोठा बंगला आहे तुझा. बंगला सोड राजमहाल आहे हा. आपण तर जिंदगीत कधी एवढा मोठा बंगला नाही बघितला कधी. साल्या त्या आमदाराचा पण बंगला एवढा मोठा नाहीय"<br>
<br>
"हो माझं काय म्हणतोय साल्या आपलं म्हण. मी आणि तू काय वेगळा नाहीयेस. जो मेरा है वो तेरा है और व तेरा है वो मेरा. काय बोलतोस."<br>
<br>
"साल्या ते सगळं जाऊ दे. एवढा करोडपती असून आणि एवढा मोठा बंगला राहायला असताना तू तिकडे एवढ्याश्या खोलीत कसं काय राहिलास रे? धन्य आहेस भाऊ तू." निखिल त्याला हात जोडत म्हणाला.<br>
<br>
"हा ते सगळं बघू नंतर. आता आत येणारेस कि इथेच उभं राहून आणखी आ वासनारेस." अभय त्याच्या खांद्यावर हात टाकत म्हणाला.<br>
<br>
"हा चल"<br>
<br>
निखिल तसेच डोळे मोठे करत तो महाल पहात होता. तिथली शानोशौकत बघत होता. आणि तसतसं मनातल्या मनात अभयबद्दल त्याचं मैत्रिप्रेम आणखी वाढत होतं. ते दोघे चालत चालत दारापाशी आले. पाठीमागून बॉबी अंकल त्यांच्या बॅगा सांभाळत येत होते. तिथं येताच एक तेजस्वी आणि खानदानी रुबाब पण तितकाच साधेपणा असलेली वयस्कर स्त्री हातात निरंजनाचं ताट घेऊन त्यांच्या स्वागताला उभी होती. सोबत इतर नोकर चाकर होतेच. ती स्त्री आणि इतर जण अभयकडे कौतुकाने पाहत होते. त्या स्त्रीला पाहताच अभय स्मितहास्य करून तिच्या चरणी झुकला.<br>
<br>
"आजी"<br>
<br>
"आयुष्यमान भव् यशस्वी भाव्" गोड हसून त्यांनी अभयला आशीर्वाद दिला.<br>
<br>
त्यांचा आशीर्वाद घेऊन अभयला बरं वाटलं. त्याचं बघून निखिलपण त्यांचा आशीर्वाद घ्यायला झुकला.<br>
<br>
"आजी तू कशाला आलीस खाली बरं नसताना तुला. मी आलोच असतो ना तुला भेटायला तुझ्या खोलीत. आधीच तुझी तब्येत ठीक नाहीय. काल जसं बॉबी अंकल ने फोन करून कळवलं तुझी तब्येत ठीक नाहीय ते, तसं मी आलो लगेच आज. आता नको काळजी करुस. मी आलोय तुझ्या जवळ आता." अभय आजीच्या जवळ जात म्हणाला.<br>
<br>
"हो अभय. लेकरा तुला बघून खूप बरं वाटलं बघ. कालचा आजार कुठच्या कुठं पळाला बघ आज तुला बघितलं कि" आजी म्हणाली," चल दमला असशील प्रवासाने खूप. आत ये."<br>
<br>
निखिलकडे पाहत आजी म्हणाली,<br>
"तू निखिल ना? अभय सांगत असतो खूप तुझ्याबद्दल. ये बाळा आत." आजी म्हणाली आणि अभय, निखिल एकत्र आत आले. आता ह्याने कधी सांगितलं आपल्याबद्दल आजीला ह्याचा विचार करत तो सोबत चालत होता त्यांच्या. आतमधून तो महल बघून निखिल तर चक्रावूनच गेला होता. एवढी श्रीमंती तो पहिल्यांदाच बघत होता. त्याला अजून खरं वाटत नव्हतं हे. सगळं स्वप्नात बघितल्यासारखी त्याची रीऍक्शन होती. आजीला त्यांच्या बेडरूममध्ये सोडून अभय आणि निखिल अभयच्या बेडरूमकडे निघाले.<br>
<br>
कालच्या अभयला आलेल्या कॉलचं आणि आज अचानक निघण्याचं कारण आता निखिलला कळलं होतं. आजीला बरं नाही हे पाहून अभय आहे तसंच सोडून आला होता सगळं. अभयने तर आधी एकच सरप्राईज सांगितलं होतं आणि इकडे त्याला एकावर एक सरप्राईज भेटत होते. आणि खरंतर ऍक्चुअल सरप्राईज बाकी होतं त्याचं अजून. अभयच्या आजीला पाहून त्यालाही खूप छान वाटत होतं. एवढी श्रीमंत असून एवढी साधी असलेली माणसं तो प्रथमच पाहत होता. एवढा थाट असूनही कुठे जरादेखील गर्वाचा स्पर्श नाही. सगळंच अनोखं. नाहीतर साला तो आमदार. किती घमेंड आहे साल्याला. त्याच्या शंभरपट श्रीमंती आहे इथे. पण घमेंड जरासुद्धा नाही. सगळा राजदरबारी थाट होता इकडे आणि माणसंही राजपरिवारासारखीच. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br>
अभयच्या बेडरूममध्ये आल्यावर अभय फ्रेश व्हायला निघून गेला. तोपर्यंत निखिल त्याची बेडरूम न्याहाळत बसला. किती मोठी बेडरूम होती त्याची. अक्खा ३ बीएचके चा फ्लॅट बसेल त्या एकट्या बेडरूममध्ये. एवढ्या मोठया खिडक्या आणि त्यावर लावलेले पडदे हवेने उडत होते. हवा आणि उजेड भरपूर. तिथेच समोर गॅलरी कम टेरेस होता. म्हणजे गॅलरी नव्हतीच ती. टेरेस वाटावं एवढा मोठा स्पेस होता समोर. तिथे चारही बाजूने वेगवेगळ्या प्रकारची झुडपे लावून आणि खाली गवत अंथरून गार्डन सारखं तयार केलं होतं. आणि आतमध्ये एवढा मोठा गोल किंगसाईझ बेड. त्यावर मखमली बेडशीट्स आणि तितकीच मऊशार गादी. समोर एवढी मोठी स्क्रीन आणि स्पिकर्स. एका बाजूला पुस्तक भरून मांडणी होती तर एका बाजूला जिमचं थोडंसं साहित्य होतं. एका खिडकीच्या इथे कॉम्प्युटर लावलेला होता.<br>
<br>
अभय आला तेव्हा निखिलला तसं बघून थोडंसं हसला आणि त्याला आवाज देत म्हणाला,<br>
"निख्या, सगळं निरीक्षण करून झालं असेल तर जा आता फ्रेश होऊन ये."<br>
<br>
"अभ्या. कसला भारी बेडरूम आहे बे तुझा. आईशपथ. एकच नंबर. हे सगळं बघून मी तर हैराणच झालोय कि तू हे सगळं सोडून कसं काय राहू शकलास बाबा तिकडे?"<br>
<br>
त्याचा प्रश्न ऐकून अभयला हसायला आले. कारण जेव्हापसून अभयने त्याला आपल्याबद्दल सांगितलंय तेव्हापसून निखिल एकच गोष्ट सारखी विचारत होता.<br>
<br>
"अरे निख्या. तुला सांगितलं तर सगळं. आणि ह्या बघतोय ना ह्या सगळ्या गोष्टी आजीने आता लावल्या असतील. कारण इतके दिवस तर नव्हतो मी इकडे. जा आता फ्रेश होऊन ये. नंतर मग तुला तुझी बेडरूम भेटेल जा" अभय त्याला समजावत म्हणाला.<br>
<br>
"मला पण भेटेल माझी बेडरूम?" निखिल आश्चर्याने म्हणाला. कारण स्वतःची बेडरूम तेही या महालामध्ये. भारीच एकदम.<br>
<br>
"हो बाबा. जा आता लवकर ये फ्रेश होऊन. जाम भूक लागलीय मला. एकतर कालपासून कंटिन्यू प्रवास करतोय. आता भूक कंट्रोल नाही होत आहे मला."<br>
<br>
"हा हा येतो थांब." निखिल उड्या मारतच पळाला.<br>
<br>
थोड्यावेळाने फ्रेश होऊन बाहेर आला तर अभय भिंतीवरल्या एका फोटोकडे टक लावून बघत होता. आईवडिलांचा फोटो होता त्याच्या. तो बघताना त्याचे डोळे भरून आले होते.<br>
<br>
"निख्या, खूप लहान होतो रे कळत सुद्धा नव्हतं धड. पहिलीदुसरीला असेन. तेव्हा सोडून गेले रे मला आईबाबा." असं म्हणून रडायला लागला. त्याला तसं पाहून निखिलने त्याला सावरलं. काय बोलायचं ते कळत नव्हतं. अभयला फक्त सांत्वन देऊ शकत होता तो. थोड्यावेळाने अभय स्वतःहूनच शांत झाला. तसं निखिल म्हणाला,<br>
"आपल्या हातात काही नसतं रे अभय, नियतीच्या खेळापुढे कोणाचं काही चालत नाही. जे झालं ते आपण बदलू शकत नाही. पण जे आपल्या हातात आहे त्याची काळजी तर नक्की घेऊ शकतो. आजीची खुप काळजी घेऊ आपण."<br>
<br>
"हो निखिल." अभय डोळे पुसत म्हणाला."कधी काय होईल याची काही गॅरंटी नसते रे म्हणून मी माझ्या आयुष्यातल्या सगळ्यांना जपत असतो. कोणी नाहीय जास्त माझं ह्या जगात. आजी आणि तूला सोडून." आणि उठून निघाला.<br>
<br>
"मी आहे मित्रा तुझ्यासोबत" असं म्हणून निखिलपण त्याच्या पाठोपाठ निघाला त्याच्या खांदयावर हात टाकून.<br>
<br>
जाताना निखिलचं अचानक पुस्तकांच्या इथं ठेवलेल्या एका लहान फोटोफ्रेम कडे लक्ष गेलं. २ लहान मुलं गोड हसताना कोणीतरी त्यांचा फोटो काढला होता. त्याशिवाय ते निरागस हास्य कैद नसतं झालं त्या फोटोत. तो फोटो बघून निखिलने अभयला विचारलं,<br>
"अभ्या, कोणाचा फोटो आहे रे हा? म्हणजे हि दोघे कोण आहेत फोटोतली"<br>
<br>
अभयने मागे वळून बघितले. तो त्या फ्रेमजवळ गेला. ती फ्रेम उचलून हातात घेतली आणि क्षणभर तिच्याकडे पहिले आणि म्हणाला,<br>
"हि चिऊ, माझं लहानपणीचं प्रेम आणि हा मी, म्याऊ."<br>
<br>
To be Continued in Part 6.....</div>
</div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-62844912703799443312020-05-01T16:14:00.001-07:002021-03-06T06:06:26.739-08:00अनोळखी हे प्रेम - Part 4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="text-align: justify;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
फायनल एक्झाम झाली. आता पुढे मास्टर्स करायचं होतं पण रिझल्ट येईपर्यंत वेळ होता. पुढे काय करायचं हे अभयने आधीच ठरवलं होतं. पण निखिलला आपण शिकलो तेवढंच खूप झालं असं वाटत होतं. आता रिझल्ट लागला कि, काही असो पास किंवा नापास त्याला बिझनेस स्टार्ट करायचा होता स्वतःचा. म्हणून तो आपला मजेत होता. घरी वडिलांना सांगून त्याने तसं भांडवल जमवायला सुरुवात केली होती. थोड्याच दिवसात तो एक हॉटेल सुरु करणार होता हायवेला. सुरुवातीला छोट्या हॉटेलपासून सुरुवात करून मग पुढे त्याच मोठं रेस्टोरंट बनवायचं होतं त्याला. निखिलचा प्लॅन अभयला माहित होता. पण अभय पुढे काय करणार आहे याची त्याला काहीच आइडिया नव्हती. अभयचा वेगळाच काहीतरी प्लॅन होता, पण काय होता ते त्याला कळत नव्हतं. मागे अभय म्हणाला तसं काहीतरी असेल आणि ते त्याच्या सोबत गेल्यावरच कळेल म्हणून निखिल जास्त विचार नव्हता करत त्या गोष्टीचा. अभय आता परत घरी जायच्या विचारात होता. पण अभयचं घर वगैरे कुठे आहे याची निखिलला काहीच माहिती नव्हती. त्याच्या माहितीप्रमाणे अभयचं कोणीच नव्हतं. पण हेच खरं सरप्राईझ होतं निखिलसाठी. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
अभयने निखिलला कॉल केला आणि त्याला जवळच्या टपरीवर बोलावलं. निखिलला यायला वेळ लागेल म्हणून अभयने चहा मागवला आणि तो पीत पीत विचार करू लागला.<br>
'ऋतिका. खरंच यार कोण असेल हि मुलगी. तिच्यासाठी आपलं मन एवढं झुरत होतं. तिला एकदाच बघून आपली विकेट पडली होती. आणि हे हृदयाचं तर वेगळंच आहे साला. ती जवळपास असली कि स्वतःहून धडधडायला चालू होतं. कुछ तो बात है. पण काय ते समजत नाहीय. ना तिला आपण कधी भेटलो अगोदर ना तिने आपल्याला कधी पाहिलंय. तरीसुद्धा आम्ही दोघे एकमेकांना खूप जुने ओळखत असल्यासारखं वागत होतो त्यादिवशी. नशिबाने त्यादिवशी आम्ही तिकडे गेलो आणि ती भेटली तिथेच. नाहीतर देव जाणे काय काय करायला लागलं असतं तिला शोधण्यासाठी. पण आता ती भेटलीच आहे, तरी पुढे काय? तिने स्वतःहून तिचा मोबाईल नंबर तर दिलाय पण साला आपणच नाही अजून फोन केला. इतके दिवस झाले फोन करेन म्हणतो पण साला भीती वाटते. काय करू? करू का आता कॉल? पण यार एवढे दिवस झालेत ती काय म्हणेल? ओरडेल का? मुर्खा एवढे दिवस लागतात का एक फोन करायला? असं काहीतरी म्हणेल?पण ती का असं म्हणेल? आपण तिच्या लक्षात तरी असू का? नाही. असं कसं लक्षात नसू. तिच्या डोळ्यांत मी ती ओढ बघितलीय. ती एक जुनी ओळख बघीतलीय. त्याशिवाय का तिने दिला आपला नंबर? कदाचित तीसुद्धा वाट बघत असेल आपल्या फोनची. असू दे चल. आता होउदे काहीही. करतो कॉल तिला' विचार करत त्याने खिशातला मोबाईल बाहेर काढला. पण अरे नंबर कुठाय? अरे देवा! असं म्हणत तो शोधायला लागला. खिसे चाचपडले. शेवटी पाकिटात घडी करून ठेवलेली तीन दिलेली ती चिट्ठी मिळाली. त्यातला नंबर डायल करत असताना त्याला तिने ती चिट्ठी देण्यासाठी केलेली धडपड आठवली आणि त्याला हसू आले. रिंग वाजून वाजून फोन कट झाला. परत एकदा अभयने ट्राय केलं. परत तेच. दोन वेळा फोन केला पण तिने उचलला नाही म्हणून अभय मनातल्या मनात थोडा खट्टू झाला. काहीतरी कामात असेल किंवा अभ्यास करत असेल म्हणून तिचं लक्ष नसेल असं म्हणून स्वतःची समजूत काढत फोन खिशात ठेवला.<br>
<br>
<br>
एवढा वेळ झाला तरी निखिल कसा आला नाही म्हणून त्याने निखिलला फोन करायला घेतला तर तोच मागून निखिलने त्याला आवाज दिला.<br>
<br>
"अभ्या.. "<br>
<br>
त्याचा आवाज ऐकून अभयने मागे बघितले तर निखिल तिथेच उभे राहून सिगारेटचा धूर सोडत होता. अभयने आश्चर्याने त्याच्याकडे बघितले.<br>
<br>
"काय रे निख्या कधी आलाय तू? मला वाटलं अजून तू कसा आला नाहीस म्हणून तुलाच फोने करणार होतो मी." अभय म्हणाला.<br>
<br>
"अबे साल्या, मला येऊन अर्धा तास झाला इथे. तुझंच लक्ष नाहीय." निखिल म्हणाला.<br>
<br>
"काय बोलतोस? मग मला नाही दिसलास आलेला ते?" अभयने त्याला विचारले.<br>
<br>
"हो ना. अरे कसं दिसणार ना तुला. आमच्या वाहिनीसाहेबांच्या विचारात होतास ना तू." निखिल म्हणाला.<br>
<br>
"हा बरं बरं. असू दे."<br>
<br>
"काय विचार करत होतास रे एवढा साल्या."<br>
<br>
"काय नाही रे. तिने दिलेला नंबर वर फोन केलेला मी आता. तेच करू का नको हा विचार करत होतो. खूप दिवस झाले तिला भेटलो नाही. म्हणून निदान फोन तरी करून बघावा म्हणून ट्राय करत होतो " अभयने सांगितलं.<br>
<br>
"म्हणजे तू अजून कॉल नव्हता केलास तिला?" निखिलने प्रश्न केला.<br>
<br>
"नाही म्हणजे जमलं नाही रे करायला." अभय म्हणाला.<br>
<br>
"काय? अबे चुत्या आहेस का तू? साल्या एवढे दिवस झाले तुला तिने नंबर देऊन आणि तू आज कॉल करतोय तिला. आणि वरतून सांगतोय जमलं नाही म्हणून" निखिल रागात म्हणाला.<br>
<br>
"हो अरे, विचार करत होतो करू कि नको ते" अभय आपला काय बोलायचं म्हणून बोलला.<br>
<br>
"वा भाऊ, धन्य आहेस लेक तू. माझ्यासारखा असता तर त्याच दिवशी घरी पोचल्या पोचल्या पहिला फोन तिला केला असता. ती तिकडे वाट बघत बसली असेल तू फोन करशील तिला म्हणून आणि तू फुकणीच्या इकडे विचार करत बसलाय फोन करू का नको म्हणून."<br>
<br>
"तस नाही रे निख्या, पण मला भीती वाटत होती तिला फोन करायची. म्हणून नव्हतो करत."<br>
<br>
" कसली भीती रे साल्या? तिने स्वतःहून सांगितलं नंबर देऊन कॉल कर म्हणून आणि तू भितोय. गजब आहेस लेका तू."<br>
<br>
"अरे हो. पण आज केलेला ना कॉल पण तिनेच नाही उचलला."<br>
<br>
"हो. मग थोड्या वेळाने परत कर ना"<br>
<br>
"हा करतो."<br>
<br>
"कर पण नक्की. " निखिल म्हणाला "<br>
</div>
<div style="text-align: justify;">
अभय अजून विचारात होता. त्याला तसं बघून निखिल परत म्हणाला,<br>
"एक काम कर आता परत एकदा कर कॉल. बघू उचलते का ते."<br>
<br>
अभयने लगेच तिचा नंबर डायल केला.रिंग वाजत राहिली. यावेळी पण ऋतिकाने फोन नाही उचलला. अभय हिरमुसला. ते बघून निखिल म्हणाला,<br>
"परत बघू करून नाहीतर जाऊन येऊ तिकडे, जिथे लास्ट टाईम भेटली होती तिकडे."<br>
<br>
"हो चालेल." अभय म्हणाला.<br>
<br>
"बरं सांग मला का बोलावलंय आज अचानक?"<br>
<br>
"हा. मी म्हटलं होत तुला आठवतंय का, कि आपली एक्झाम झाल्यावर तुला माझ्यासोबत यायचं आहे म्हणून."<br>
<br>
"हो . त्याचं काय? आताच जायचं आहे का?<br>
<br>
"आता नाही. आपला रिझल्ट लागला कि जाऊयात दुसऱ्या दिवशी. कदाचित तुला थोडे दिवस राहावे लागेल माझ्यासोबत म्हणून घरी आताच सांगून ठेव म्हणजे काही प्रॉब्लेम नाही." <br>
<br>
"हा मग वेळ आहे ना त्याला. मला वाटलं आजच निघायचं म्हणतो कि काय? आणि घरचं टेंशन नको घेऊ तू. मी आधीच सांगून ठेवलंय अभयसोबत चाललोय म्हणून त्याच्या गावी. त्यामुळे ते नाही काय बोलणार मला."<br>
<br>
"अच्छा बरं."<br>
<br>
"हम्म.. आणि काय रे अभ्या काय सरप्राईझ आहे रे. तू बोलत होतास ते. म्हणजे तू ऋतिकाला पळवून वगैरे न्यायचा काय प्लॅन तर करत नाहीयेस ना?" निखिल संशयाने अभयकडे पाहत म्हणाला. "तू कसला पळवून नेशील फट्टू साल्या. साधा कॉल करायला एक महिना लावतोय" असं म्हणून निखिल हसायला लागला.<br>
<br>
"अबे नाहि रे. हे असं करायची काही गरज नाही मला. वेगळा प्लॅन आहे माझा. फक्त तू ये माझ्यासोबत तुला कळेल आपोआपच" अभयने सांगितले.<br>
<br>
"बरं ठीके बघू तेव्हाच मग."<br>
<br>
बोलत असताना अचानक अभयच्या फोनची रिंग वाजली. निखिल आणि अभय एकदमच फोनकडे बघायला लागले. नंबर अनोळखी होता. कारण ऋतिकाचा नंबर त्याने सेव्ह करून ठेवला होता मघाशीच. निखिलला वाटलं तिचाच आहे.<br>
<br>
"काय रे तिचाच फोन आहे का?"<br>
<br>
"नाही. तिचा नंबर सेव्ह आहे. हा दुसराच नंबर आहे कोणाचा."<br>
<br>
"बरं बघ कोणाचा आहे मग" निखल म्हणाला.<br>
<br>
अभयने फोन कानाला लावला. तसा त्याच्या चेहऱ्यावरचे हावभाव बदलले आणि तो निखिलपासून थोडा लांब जाऊन उभा राहिला. पलीकडली व्यक्ती फक्त बोलत होती आणि अभय ऐकत होता. चेहरा तसाच स्थिर ठेवून त्याने सगळं ऐकून घेतलं आणि फोन कट केला. आणि परत निखिलजवळ आला. एकदम नॉर्मल होत त्याच्या बाजूला बसला.<br>
<br>
"काय रे कोणाचा फोन होता? ऋतिकाचा ?"<br>
<br>
"नाही." अभय थंड आवाजात म्हणाला.<br>
<br>
"नाही ? मग कोणाचा होता" निखिल अभयकडे पाहत होता. कारण फोन ठेवला तरी अभयने काही सांगितलं नव्हतं. <br>
<br>
"होता असंच जाऊदे ते. बोल तू" अभयने काहीच सांगितलं नाही.<br>
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
"खरं सांग अभ्या, कोणाचा फोन होता आणि तू एवढा सिरिअस झालाय" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
"काय नाही. फक्त एवढं समज कि तुला सरप्राईज थोडं लवकरच मिळणार आहे, कारण आपण उद्या निघतोय."<br>
<br>
"का? असं अचानक ? आणि नेमकं झालं तरी काय असं" निखिलने काहीतरी सिरिअस मॅटर आहे हे ओळखलं.<br>
<br>
"सांगतो उद्या वाटेत जाताना. आता नको काही विचारूस" अभय म्हणाला. "चल निघुयात आता. उद्या सकाळी बॅग घेऊन ये. ७ वाजता भेट मला इथेच टपरीजवळ." आणि घाईघाईने निघून गेला.<br>
<br>
अभयला असं निघून गेलेला बघून निखिल काहीच बोलला नाही. कोणाचा फोन असेल? घरचा तर नसेल त्याच्या? पण तो अजून कधीच त्याच्या घरच्यांबद्दल काही बोलला नव्हता. इन फॅक्ट ते आहेत की नाहीत याबद्दलच त्याला डाउट होता. त्यामुळे हा फोन कोणाचा असेल आणि अभयला सिरिअस व्हायचं काय कारण असेल हे त्याला कळत नव्हतं. म्हणून आता उद्या तो काय सांगणार त्यावर सगळं अवलंबून आहे, असा विचार करून निखिल गप्प झाला . अभयला एवढं सिरिअस त्याने कधीच बघितलं नव्हतं याआधी. <br>
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
दुसऱ्या दिवशी सकाळी निखिल बरोबर ७ वाजता टपरीजवळ हजर झाला. अभयला फोन करणार तेवढ्यात तो पण आला. कालचं टेंशन नव्हतं आज त्याच्या चेहऱ्यावर. उलट असा काही भाव होता चेहऱ्यावर त्याच्या, जो निखिल पहिल्यांदयाच बघत होता. जसं काय हा आपला अभय नव्हेच. त्याला असं बघून काय बोलणार एवढ्यात अभय जवळ पोचला त्याच्या.<br>
<br>
"चल निघुयात. रेडी ना."<br>
<br>
"हो. चल भिडू." निखिल म्हणाला<br>
<br>
"चल." असं म्हणत अभय चालू लागला.<br>
<br>
"अभ्या, साल्या काय चालत जायचं आहे का? बाईक कुठाय तुझी?" निखिलने त्याला तसेच चालत पुढे जाताना बघून म्हटले.<br>
<br>
"आज बाईकने नाही जायचं. गाडीने जायचं." अभय गालातल्या गालात हसत म्हणाला.<br>
<br>
"हो का? कुठल्या गाडीने जायचं रे साल्या? बस बीस ने मी नाही येणार पहिलेच सांगतोय." निखिल वैतागून म्हणाला. अभय तसाच पुढे चालत होता. थोडं पुढे आल्यावर टपरीजवळच्या बस स्टॉप वर येऊन थांबला. मागून निखिल त्याला शिव्या घालत येतंच होता.<br>
<br>
दोघेजण तिथे थांबल्यावर दोनच मिनिटात एक आलिशान पांढऱ्या रंगाची बीएमडब्ल्यू त्यांच्या समोर येऊन उभी राहिली. कारचा ड्रायव्हर उतरला आणि त्याने अभयला एक सॅल्यूट मारला. आणि दरवाजा उघडून उभा राहिला. निखिलला काहीच कळलं नाही. तो तसाच त्या ड्रायव्हर कडे आणि अभयकडे आलटूनपालटून बघत होता. नक्की काय चाललंय हेच कळत नव्हतं त्याला. हि एवढी आलिशान कार कोणाची आहे आणि हा ड्रायव्हर अभयला एवढा सॅल्यूट वगैरे मारून त्याच्यासाठी दार उघडून उभा आहे. क्षणभर त्याला वाटलं हे खोटं आहे, पण हे खरं होतं. त्याला तसा बघून अभय हसू लागला.<br>
<br>
"निख्या. चल कि लेका बस लवकर."<br>
<br>
निखिल तसाच त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहत होता.<br>
<br>
"अरे ये बघत काय बसलाय चल बस. म्हटलं होतं ना तुला कि आज बाईक ने नाही जायचं गाडीने जायचं म्हणून. आता बस चल लवकर." अभय गालातल्या गालात हसत म्हणाला.<br>
<br>
" हो. मला वाटलं आपण बसनेच जाणार. पण हे काय रे?हि कार कोणाची आहे? आणि हा ड्रायव्हर तुला सॅल्यूट वगैरे का मारतोय. काय गेम आहे अभ्या हा." निखिलला काहीच समजत नव्हतं काय चाललंय ते. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
"सांगतो सगळं तुला. आधी बस तरी गाडीमध्ये." असं म्हणून अभयने त्याला गाडीत बसवले. "बॉबी अंकल ह्या बॅग घ्या प्लिज." असं सांगून अभयपण गाडीत बसला.<br>
<br>
"होय छोटे मालक" म्हणून त्यांनी बॅग घेऊन मागच्या डिकीत ठेवल्या आणि आपल्या सीटवर येऊन बसले.<br>
<br>
"चला छोटे मालक. मालकीणबाई आपली वाट बघतायत."<br>
<br>
"हो बॉबी अंकल चला. पण जाताना आपल्याला मध्ये एका ठिकाणी थांबायचं आहे हा. सांगेन कुठे ते."<br>
<br>
"जी छोटे मालक." असं म्हणून त्यांनी गाडी स्टार्ट केली आणि ते निघाले. गाडी कधी स्टार्ट झाली आणि कधी चालायला लागली हे निखिलला कळलेदेखील नाही. एवढ्या आरामदायक गाडीमध्ये बसायची त्याची पहिलीच वेळ. वडिलांच्या अल्टो मध्ये तो फिरत आणि फिरवत होता पण एवढ्या आलिशान गाडीने पहिल्यांदाच. आणि ते हि अभयच्या. साधी बाईक असलेला अभय कधी पन्नास आणि शंभरच्या वरती त्याने पेट्रोल नाही टाकलं. त्याला हा बीएमडब्ल्यू चा ड्रायव्हर सॅल्यूट मारून छोटे मालक म्हणतोय, हे सगळं त्याच्या समजण्यापलीकडे होतं. म्हणून तर तो आणखीनच पेचात पडला कि नक्की भानगड काय आहे. आता फक्त तो अभय बोलण्याची वाट पाहत होता. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br>
<br>
अभय निखिलची चलबिचल पाहून गालातल्या गालात हसत होता. शेवटी अभयने त्याला सांगायला सुरुवात केली.<br>
<br>
"निखिल. तुला म्हटलं होतं ना कि एक सरप्राईझ आहे तुझ्यासाठी. चल तुला थोडक्यात सांगतो "<br>
<br>
"हा, ह्याच्यापेक्षा पण आहे का अजून काय ?" निखिलने विचारले.<br>
<br>
"लवकरच कळेल तुला ते. आपण माझ्या घरी पोचल्यावर."<br>
<br>
"काय? तुझं घर ? तुला घर पण आहे का?"<br>
<br>
"हो आहे. खूप लांब आहे पण इथून ते. आपल्याला एक दिवस लागेल पूर्ण तिकडे पोचायला."<br>
<br>
"आणि घरचे?"<br>
<br>
"आजी आहे फक्त" अभय हे सांगताना दुःखी झाला.<br>
<br>
"हम्म." त्याचं असं बोलणं ऐकून निखिलने घरच्यांबद्दल काही आणखी विचारलं नाही.<br>
<br>
"तुला कदाचित विश्वास नाही होणार पण मी सांगतो ते खरं आहे. माझे वडील एक बिजनेसमॅन होते. खूप मोठा फॅमिलीबिजनेस आहे आमचा. मी लहान असताना माझे आईवडिल एका कार ऍक्सीडेन्ट मध्ये गेले. तेव्हापासून आजीने मला सांभाळलं. आणि मी थोडा मोठा झाल्यावर मला शिक्षणासाठी इकडे पाठवलं. आजीने ठरवलं असतं तर तिने मला परदेशी पण पाठवलं असतं पण तिने नाही पाठवलं. कारण तिचा अट्टाहास होता कि मी इथेच शिकून मोठं व्हावं. आपल्या मातीमध्ये राहावं. सामान्य माणसाचं जीवन काय असतं हे अनुभवावं. त्यांची सुखदुःखं समजावीत मला. त्यांचं जीवन कसं असतं हे जाणवावं. आणि सगळ्यांत महत्वाचं म्हणजे आजीने गरीब आणि श्रीमंतीचा भेदभाव माझ्या मनातून काढून टाकला. एवढी घरची श्रीमंती असून सुद्धा आजीला जरासुद्धा गर्व नव्हता त्याचा आणि तोच तिने मला कधीच होऊ दिला नाही. करोडो रुपयांची मालकी आहे पण आजीने दिलेल्या शिकवणीमुळे मी माझे पाय जमिनीवर ठेवू शकलो. आजीने दिलेल्या शिकवणीमुळे पैशांचा कधीच माज केला नाही. माणूस जाणायला शिकलो. पैशांपेक्षा माणूस मोठा आहे आणि त्याहीपेक्षा माणुसकी मोठी आहे हि आजीची शिकवण आहे. तेच शिकलो मी आणि इकडे राहून मला तुझ्यासारखा मित्रसुद्धा भेटला. तेच मी जर तिकडे राहिलो असतो तर कदाचित नसता भेटला. आणि जे काही शिकलोय आजवर, जे काही अनुभवलंय ते नसतं भेटलं. कारण पैसा तर खूप आहे रे पण तुझ्यासारख्या जीव लावणाऱ्या मित्रावर सगळं कुर्बान." अभय सांगत होता.<br>
<br>
निखिल हे सगळं ऐकून शॉक्ड झाला होता. साला आपला मित्र अभ्या ज्याच्याकडे खायचे प्यायचे वांदे होते. तसली खटारा बाईक घेऊन यायचा तो आणि त्यात पण कधी शंभरच्यावर पेट्रोल नाही टाकलं कधी याने. कितीतरी वेळा मीच पेट्रोल टाकलंय याच्या बाईकमध्ये आणि हा साला एक करोडपती आहे. चहा प्यायला पण माझ्याच खात्यावर लिहून ठेवायचा. ट्रॅफिकवाल्याने पकडल्यावर पैसे जाऊ नये म्हणून मला बाईक चालवू देण्याची रिस्क घ्यायचा. एका छोट्याश्या होस्टेलवर राहत होता हा. एवढं सामान्य कसा राहू शकला हा अभ्या? एवढ्या करोडोच्या संपत्तीचा मालक असूनसुद्धा एका दमडीचा घमेंड नाही साल्याला. त्याने कधी जाणवू देखील नाही दिला कि तो इतका श्रीमंत आहे ते. कधीच नाही. कॉलेजमध्ये पण स्कॉलरशिप वर शिकत होता. मनात आलं असतं तर हा तेच कॉलेज विकत घेऊ शकत होता. नव्हे अशे कितीतरी कॉलेज विकत घेऊन पाहिजे तेवढ्या डिग्र्या छापल्या असत्या त्याने. पण नाही. एकदम सामान्य राहिला तो इतके दिवस. माझ्यासारख्या मुलासोबत मैत्री करून मला आपला जिवलग यार करून टाकलं याने. जिंकलस मित्रा.<br>
<br>
<br>
दोघे शांत होते. अभय खिडकीच्या बाहेर बघत होता आणि इकडे निखिल आपल्या डोळ्यांत आलेले पाणी पुसत होता. आपण किती नशीबवान म्हणून अभयसारखा मित्र आपल्याला भेटला. त्याची असली श्रीमंती त्याच्या पैशांत नाही तर त्याच्या स्वभावात होती. जरी करोडोंचा मालक असला तरी त्यापेक्षा जास्त मौल्यवान होता अभय.<br>
<br>
"अभय, साल्या काय हे?" <br>
<br>
"काय?" अभयने त्याच्याकडे पाहत विचारले.<br>
<br>
"एवढं सगळं लपवलंस साल्या माझ्यापासून तू?"<br>
<br>
"हम्म. अरे निख्या तुला जर सगळं आधीच सांगितलं असतं तर मला हे सगळं नसतं अनुभवता आलं. आपली मैत्री कधीच झाली नसती जी आता आहे." अभय म्हणाला.<br>
<br>
"हो. तरी पण यार. एकदा तरी बोलायचं मला. मी किती काय काय बोललो तुला. काय चुकलं असेल तर माफ कर यार" निखिल भावनाविवश झाला होता.<br>
<br>
"अरे निख्या, वेडा आहेस का साल्या तू. अपनी जान है बे तू. आणि तू असं बोलतोय. मैत्रीमध्ये काही नसतं असलं सॉरी वगैरे आणि गरीब श्रीमंत. फक्त असते ती जिवलग मैत्री. परत नको बोलू असलं काही " अभय त्याला समजवत म्हणाला. कारण त्याला माहित होतं कि, निखिलला हे सगळं माहिती पडल्यावर त्याला किती ऑकवर्ड वाटेल ते.<br>
<br>
"हम्म." म्हणून निखिल शांत बसला.<br>
<br>
अभय त्याला इतर काही गमतीजमती सांगत होता त्याला. निखिलला एक एक गोष्ट समजत होती अभयबद्दल आणि मधेच बॉबी अंकल पण त्याला दूजोरा देत होते. मध्येच अभय म्हणाला,<br>
"निखिल तुला बिजनेस करायचा आहे ना?"<br>
<br>
"हो. का रे?"<br>
<br>
"काही नाही. मला पण घेशील का तुझ्या बिजनेस मध्ये?"<br>
<br>
"काय चेष्टा करतोय राव गरीबाची. तुला काय गरज रे."<br>
<br>
"नाही असंच. सांगेन तुला नंतर काय ते." अभय म्हणाला.<br>
<br>
"साल्या आणखी काय काय सांगणार आहेस तू काय महिती?" निखिल विचार करता करता म्हणाला. ते ऐकून अभय हसायला लागला.<br>
<br>
<br>
थोड्या वेळाने अभयने बॉबी अंकलला गाडी थांबवायला सांगितली. निखिलने गाडी का थांबवली असं विचारलं असता त्याचं उत्तर त्याला गाडीतून उतरल्यावर मिळालं. कारण अभयने ऋतिकाच्या वाड्याजवळ गाडी थांबवली होती. अभय आणि निखिल वाड्याकडे चालत निघाले.<br>
<br>
"व्वा भाई. कॉल कर म्हटलं तर तू डायरेक्ट भेटायलाच आला कि तिला." निखिल म्हणाला.<br>
<br>
"हो ना यार. काय करणार. कालपासून फोन ट्राय करतोय. पण उचलत नाहीय. आणि तेवढा वेळही नाहीय ना. म्हणून म्हटलं जाता जाता तिला सांगून जावं "<br>
<br>
अभय आणि निखिल वाड्याजवळ पोचले. पण कोणी दिसत नव्हते तिकडे. त्यादिवशी सारखी माणसांची गर्दी पण नव्हती. एखाददुसरा दिसत होता. दाराजवळ पोचल्यावर अण्णा दिसले तिथेच खुर्चीवर बसलेले. पण ऋतिका कुठे दिसत नव्हती.<br>
"नमस्कार अण्णा" अभयने त्यांना नमस्कार केला.<br>
<br>
"नमस्कार नमस्कार. कोण हवंय तुम्हाला." अण्णांनी अनोळख्या नजरेने पाहत त्यांना विचारले.<br>
<br>
"अण्णा आम्ही. तुम्ही ओळखलं नाही का आम्हाला"<br>
<br>
"नाही बाबा. कोण तुम्ही. नाही आठवत कोण ते?" अण्णांनी परत विचारले.<br>
<br>
"आम्ही नाही का ते बाईकचा अपघात झालेला आमच्या आणि तुम्ही आम्हाला मदत केली होती. परत आम्हाला तुमच्या मुलीने मलमपट्टी केली होती. आम्ही थांबलो होतो थोडावेळ इकडेच." निखिल पुढे येऊन म्हणाला.<br>
<br>
" हा हा आठवलं, ते दोघे तुम्ही आहेत होय. बसा बसा. ओळखलंच नाही तूम्हाला मी. खूप दिवसांनी बघितलं म्हणून पटकन लक्षात नाही आलं. बरे आहात ना आता " अण्णांनी शेवटी ओळख दिली. नाहीतर निखिलला अवघड वाटत होतं आता.<br>
<br>
"हो. बरे आहोत आम्ही. तुम्ही कसे आहात?"<br>
<br>
"हो एकदम मजेत. तुम्ही लोक इकडे कसं अचानक. काय परत गाडी कुठे ठोकली तर नाय ना?' अण्णांनी एकदम विचारलं.<br>
<br>
"नाही नाही अण्णा. आम्ही इथूनच जात होतो. तेव्हा आठवलं आम्हाला. म्हणून म्हटलं आम्हाला मदत करणाऱ्या माणसांना परत एकदा भेटावं म्हणून. परत भेट होईल न होईल"<br>
<br>
" हो. चांगलंय. आजकाल लोकं त्यांना मदत केलेल्याना विसरतात लगेच. पण तुम्ही लक्षात ठेवलं ह्यातच सगळं आलं. " अण्णांना ऐकून बरं वाटलं.<br>
<br>
"हो अण्णा." अभय म्हणाला.<br>
<br>
"बसा थोडं. ऋतू येईलच इतक्यात. कॉलेज ला गेलीय. मग चहा वगैरे घेऊन जा तुम्ही."<br>
<br>
"नको नको अण्णा. निघतो आम्ही. उशीर होतोय आम्हाला" निखिल मध्येच म्हणाला.<br>
<br>
"अरे असं कसं नको. पाहुणचार न घेता कसं जाणार तुम्ही. लांब जायचं असेल तुम्हाला. चहा घेऊनच जा तुम्ही. बसा गुमान." अण्णा म्हणाले.<br>
<br>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7hX6lOWhQelLUhYpILunbWxAAUOLXjmXsC9tVJ2sPKCyNkbIJKdHXnFGtlxxOitpQdcwAydnwZ7DHWdaSaYpzFcfxbjO3M859vhEdNcOFjHU0aUxHHn4kEWF1YIetfHFsj9epo83kmrX1/s1600/pexels-photo-935789.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1125" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7hX6lOWhQelLUhYpILunbWxAAUOLXjmXsC9tVJ2sPKCyNkbIJKdHXnFGtlxxOitpQdcwAydnwZ7DHWdaSaYpzFcfxbjO3M859vhEdNcOFjHU0aUxHHn4kEWF1YIetfHFsj9epo83kmrX1/s320/pexels-photo-935789.jpeg" width="320"></a><br>
थोडावेळ बसले ते इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारत. तेवढ्यात अभयला तेच जाणवू लागलं. हृदय जोरजोरात धडधडू लागलं. मन अस्वस्थ झालं. त्याने लगेच ओळखलं कि ऋतिका आलीय ते. आज एवढ्या दिवसानी त्याने असं धडधडणं अनुभवलं होतं. त्याने मागे वळून पाहिलं तर ऋतिका थेट अभयच्याच नजरेला नजर भिडवत हळुवार पाऊले टाकत येत होती. तिचं ते तसं येणं पाहून अभय आपसूकच उठून उभा राहिला. ऋतिकाच्या डोळ्यांत हरवून जायचा योग बऱ्याच दिवसांनी आला होता. अभय असा गमावणार नव्हता तो. अभय आणि ऋतिकाचा नजरेनेच संवाद चालू होता. ती त्याला नजरेनेच एवढे दिवसाच्या विरहाचं कारण विचारत होती तर अभय तिला नजरेनेच प्रतिउत्तर करत होता. दोघे एकमेकांच्या नजरेत खोलवर बुडाले होते. तोपर्यंत निखिलने इकडे अण्णांना आपल्या बोलण्यात गुंतवून ठेवले होते.<br>
<br>
"आलीस तू ऋतू." अण्णांच्या आवाजाने ऋतिका भानावर आली. अभयपण बाजूला झाला.<br>
<br>
"हो अण्णा."<br>
<br>
"हे बघ, ह्यांना ओळखतेस का तू." अण्णांनी विचारले.<br>
<br>
"हो हो अण्णा. चांगलंच ओळखते ह्यांना तर मी" ऋतिकाने तिखटपणे उत्तर दिले. तिला राग आला आहे आपला हे तिच्या बोलण्यावरून अभयला जाणवलं. तसा तो डोकं खाजवत इकडे तिकडे बघू लागला. ऋतिका तशीच अभयला धक्का मारून निघून गेली. ते चहा घेऊनच बाहेर आली. सगळयांना चहा देऊन ती परत आत गेली. चहा पिऊन झाल्यावर ते असेच गप्पा मारत बसले होते. गप्पा मारत असतानाच मधेच निखिल अण्णांना बाहेर वाडा बघण्याच्या बहाण्याने घेऊन गेला. जेणेकरून अभय आणि ऋतिकाला प्रायव्हसी मिळेल. ते दोघे बाहेर गेले तसा अभय ऋतिकाला शोधू लागला. पण त्याला जास्त शोधाशोध करायची गरज नाही पडली. कारण ती तिथेच पडद्याआड उभी होती आणि तिनेच नजरेने निखिलला अण्णांना बाहेर घेऊन याला सांगितले होते.<br>
<br>
ऋतिका बाहेर आली तशी ती अभयवर तुटून पडली.<br>
"मूर्खा, नालायक , बिनडोक तुला काही अक्कल वगैरे आहे कि नाही. किती छळशील अजून मला. किती दिवस वाट पाहायची तुझ्या फोनची. तुला एक साधा फोन पण करता येत नाही का नालायका?'<br>
<br>
"अरे हो हो श्वास तरी घे कि, का सगळं शिव्यांचा स्टॉक संपल्यावर शांत होणारेस." अभय तिला कसंतरी थांबवत म्हणाला.<br>
<br>
"नाही होणार मी शांत. का होऊ?"<br>
<br>
"मी म्हणतोय म्हणून"<br>
<br>
"तू फोन का केला नाहीस एवढे दिवस मला ते सांग आधी."<br>
<br>
"केलेला मी काल. पण तूच उचलला नाहीस. मग काय करू मी. म्हणून आज डायरेक्ट आलो तुला भेटायला." अभय पटकन म्हणाला. तसा तिचा राग मावळला.<br>
<br>
"एवढ्या हक्काने भांडतेयस माझ्याशी?" अभयने सरळ प्रश्न केला.<br>
<br>
"हो भांडणार मी, आहे माझा हक्..." बोलता बोलता ऋतिका मध्येच थांबली. काय होतंय आपल्याला आणि आपण काय बोलतोय हेच तिला कळलं नाही. आणि कळलं तेव्हा ती गोड लाजली. तिला तसं लाजताना पाहून अभय खल्लास.<br>
<br>
"एवढ्याश्या ओळखीत एवढा हक्क. वा क्या बात है!" अभय म्हणाला.<br>
<br>
"हो मग मैत्री मध्ये हक्क दाखवू शकतो ना आपण ?"<br>
<br>
"हो. दाखवू शकतो ना. पण हा हक्क मैत्रीचा नाहीय. त्याहीपलीकडला आहे." अभय म्हणला.<br>
<br>
"तुला काय माहित?"<br>
<br>
"नाही माहित मला. पण जाणवतोय मला तुझ्यात. तुझ्या नजरेत. तुझ्या वागण्यात. तुझ्या बोलण्यात. तुझी माझी एवढ्या अनामिक ओढीने वाट पाहण्यात. माझ्याशी एवढं हक्काने भांडण्यात. सगळ्यांतच."<br>
<br>
ऋतिका ह्यावर काहीच बोलली नाही. फक्त लाल झालेल्या नाकाने अभयकडे बघत होती. तिला तसं बघून अभय हसू लागला तशी ती वरमली. त्याला मारायला त्याच्या अंगावर धावली. अभय बाजूला झाली आणि पाय अडकून पडणार तेवढ्यात अभयने तिचा हात पकडला आणि तिला सावरलं. त्याच्या हातातला हात पाहून ती लाजून आणखीनच लाल झाली. अण्णा कधीही येतील म्हणून तिने पटकन आपला हात सोडवून घेतला. आणि त्याच्या समोर मान खाली खालून उभी राहिली. अभयच्या खूप मनात येत होतं कि तिला आपल्या मिठीत घ्यावं, पण आता ती वेळ नव्हती. निखिल आणि अण्णा कधीही येऊ शकत होते.<br>
<br>
"खरंय ना?" अभयने विचारलं.<br>
<br>
"काय?" ऋतिका म्हणाली.<br>
<br>
"तुझ्या मनातलं." अभय.<br>
<br>
"तू ओळखलंस?" ऋतिका.<br>
<br>
"जाणवलं मला ते" अभय.<br>
<br>
"समजलं तुला " ऋतिका.<br>
<br>
"उमजलं मला " अभय.<br>
<br>
"काय आहे हे" ऋतिका.<br>
<br>
"एक अनामिक ओढ" अभय.<br>
<br>
"तुलाही आहे" ऋतिका.<br>
<br>
" हो तुझ्याकडेच " अभय.<br>
<br>
"ओळखीचं आहे" ऋतिका.<br>
<br>
"अनोळखी वाटत नाही" अभय.<br>
<br>
"तुझ्यासाठीच आहे रे" ऋतिका .<br>
<br>
"तुझ्याकडेच आहे" अभय<br>
<br>
शब्दांचं युद्ध चालू होतं. आपल्यामध्ये जे काही होतं ते दोघेही जाणून घ्यायचा प्रयत्न करत होते. ओळखीच्या वाटत असलेल्या अनोळखी नात्याला दोघेही समजून घेत होते. खूप काही होतं पण नव्हतंही तेवढंच. या एवढ्याश्या भेटीत कितीसा गुंता सुटणार होता.<br>
<br>
तेवढ्यात निखिल आणि अण्णा सुद्धा आले. पण त्यांना येताना बघून ऋतिका आधीच आत गेली होती आणि अभय तिथेच उभा होता. ते दोघे आत आल्यावर परत जाण्याची चर्चा चालू झाली. दोघे जण त्यांचा निरोप घेऊन चालू लागले . तशी ऋतिका तिथे आली. तिच्या नजरेत जे काही होतं ते अभयला खूप अस्वस्थ करून गेलं. ह्या सगळ्याचा लवकर शेवट करायचा ठरवून अभय तिथून निघाला.<br>
<br>
जाताना त्याने मागे वळून नाही पाहिलं कारण तिच्या नजरेतला तो अनामिकपणा त्याला तिच्याकडे खेचू पाहत होता. आणि आता ह्यावेळेस तरी ते शक्य नव्हतं. नेहमीसारखी याहीवेळेस भेट अर्धवट राहून गेली होती त्यांची. पण ती लवकरच पूर्ण होण्यासाठी. कारण अशा कित्येकी अर्धवट राहिलेल्या भेटीच शेवटी पूर्ण भेट घडवून आणतात. त्या अर्धवट राहिलेल्या भेटींची ती ओढच ते काम करत असते. </div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">To be continued in Part 5....</div><div style="text-align: justify;"><br></div>
</div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-74790379436437542472020-04-12T13:13:00.003-07:002021-03-06T06:05:54.382-08:00अनोळखी हे प्रेम - Part 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwgpdEMmxn3b6e_TIfOqJPjsIn0-L91HgQ1FWT35vqPHFuR_K9A6P5MO5ENHuZigul7gboTm41MTyfQ_2vA6ukynvJNJZK0dJ_8YD31s98GLOtFvBrTkxXNIAD2id9-nhKJvwM7sCjBrCu/s1600/5ade42eabd967123008b460b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="776" data-original-width="1034" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwgpdEMmxn3b6e_TIfOqJPjsIn0-L91HgQ1FWT35vqPHFuR_K9A6P5MO5ENHuZigul7gboTm41MTyfQ_2vA6ukynvJNJZK0dJ_8YD31s98GLOtFvBrTkxXNIAD2id9-nhKJvwM7sCjBrCu/s400/5ade42eabd967123008b460b.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
बसून बसून निखिल कंटाळला होता. रात्री लवकर निघायला हवं, कारण इकडे आपण पहिल्यांदाच आलोय आणि परत जाताना रस्ता भेटला पाहिजे. नाहीतर इकडेच अडकून पडावं लागेल. विचार करत तो अभयला म्हणाला,<br />
"अभ्या, यार कधी निघायचं आपण. लवकर निघालं पाहिजे, नायतर इकडेच बसावं लागेल जंगलात अडकून."<br />
<br />
पण अभयचं लक्ष होतंच कुठं त्याच्याकडे. तो आपला ऋतिकाच्याच विचारात होता. कारण ऋतिका भेटल्यापासून तो काही ह्या दुनियेत नव्हताच. राहून राहून तो थोड्यावेळापूर्वीचा सीन त्याच्या डोळ्यांसमोर येत होता. कसा आपला ऍक्सिडेंन्ट झाला आणि कशी ती आपल्याला परत भेटली. पण ती अचानक इथे कशी काय आली किंवा आपण इकडे नेमकं कसं काय पोचलो, ते त्याला पडलेलं कोडंच होतं. कदाचित देवानेच आपल्याला मदत केली असणार, म्हणून मनोमन त्याने देवाचे आभार मानले.<br />
<br />
त्याचं लक्ष नाही पाहून निखिलने त्याच्या डोक्यात टपली मारली,<br />
"अभ्या, अरे काय म्हणतोय मी मघापासून."<br />
<br />
"हा बोल, काय बोलतोय?" अभयने त्याच्याकडे लक्ष दिले आणि म्हणाला.<br />
<br />
"च्यायला तुझ्या, झालं माझं बोलून. तुझं तर काय सगळं लक्ष तिच्याकडेच आहे. तू कशाला माझ्याकडे लक्ष देतोय आता." निखिल नाटकी आवाजात म्हणाला.<br />
<br />
"नाहि रे निख्या बोल काय बोलत होता."<br />
<br />
"अरे मी म्हणत होतो, आपण कधी निघायचं? का इथेच राहायचं तुझ्या सासरवाडीत? परत जायला नको का"<br />
<br />
"हो निघूया ना थोड्यावेळाने. आता थोडं थांब कि, ऋतिका एवढ्या जवळ आहे माझ्या आणि तूला कसली घाई झालीय रं? बस गप्प आजून थोडा वेळ" अभय म्हणाला. त्यालाही तिथून निघू वाटत नव्हतं.<br />
<br />
"बरं थांबू साल्या. पण काहीतरी कर ना तोपर्यंत. काय इथे बसून नुसता विचारच करत बसलाय. आता नशिबाने भेटलीच आहे ती तर, बोल ना तिच्याशी. थोडी ओळख वाढव."<br />
<br />
"हो पण कसं ते. अरे इकडे बघ किती लोकं आहेत. ह्यांच्यासमोर कसं बोलणार तिच्याशी. तेही काही ओळख न पाळख. खूप मोठी लोकं आहेत वाटतं हि."<br />
<br />
"एवढंच ना. इथल्या लोकांशी तुला काय करायचं आहे. कुठे आपण अशी तशी मुलं आहोत. चांगले डिसेन्ट आहोत." आपली कॉलर टाईट करत निखिल म्हणाला. त्याची टाईट केलेली कॉलर बघून अभय म्हणाला,<br />
<br />
"आता पर्यंत डिसेन्ट दिसत होता पण साल्या आता पक्का टपोरी दिसतोय. कॉलर खाली कर गप्प" अभयने त्याची कॉलर हातानेच खाली केली.<br />
<br />
"हा हा असू दे. ते जाऊ दे थांब, बोलवतो तिला मी. फक्त तू थोडं विव्हळायचं नाटक कर बाकी मी बघतो तिला कास बोलवायचं." असं म्हणून निखिल तिथून उठला आणि राम्याला शोधायला गेला. तोच फक्त ऋतिकाला बोलावून आणू शकत होता. कारण त्या एवढ्या मोठ्या वाड्यात तो कसं घुसणार होता. इकडे अभयला समजलं निखल काय करणार ते आणि तो ऋतिकाला परत बघायला भेटणार म्हणून गालातल्या गालात हसला.<br />
<br />
<br />
इकडे ऋतिकासुद्धा वेगळ्याच विचारात होती. बेडरूम मध्ये बेडवर पडल्या पडल्या ती मघाशी घडलेल्या घटनेचा विचार करत होती. 'हा मुलगा कोण आहे आणि ह्याला आपण ओळखतोय आधीपासून असं का वाटतंय मला. कारण आपण तरी कधी भेटलो नाही अगोदर. मग असं कसं? आणि त्याला लागलेलं पाहून आपल्याला का दुःख व्हावं? आपण का तळमळावं? त्याच्या वेदना पाहून आपल्याला का वेदना व्हाव्यात? विचित्र आहे सगळं. त्याच्या डोळ्यात एक वेगळीच चमक होती. ती आपल्या ओळखीची आहे असं का वाटतंय आपल्याला? काहीच कळात नाहीय आणि सगळ्यात महत्वाचं, आपलं हृदय जे सकाळपासून नुसतं धडधडत होतं ते अचानक कसं शांत झालं त्याला बघून. काहीतरी आहे. शोधायला हवं. नाहीतर त्यालाच परत एकदा भेटून विचारावं. कदाचित त्याला काही माहीत असेल. ' ती विचार करत होती, तेवढ्यात तिचं खिडकीबाहेर लक्ष गेलं. ते दोघे आपसांत काही बोलत होते आणि त्याचा मित्र इकडेच येतो. तिला शंका आली कि तो तिला बोलवायला तर नसेल आला ना? तिची शंका खरी ठरली. तो तिच्याकडेच येत होता. तिलापण सोपं झालं ते. मग तिने त्याच्याकडे जायचं ठरवलं.<br />
<br />
थोड्याच वेळात निखिल आला. पण ऋतिका नाही दिसली त्याच्यासोबत. म्हणून अभयने ती कुठाय हणून नजरेनेच विचारलं. तर निखिलने त्याला इशाऱ्यानेच गप्प बसून ऍक्टिंग सुरु करायला सांगितली. निखिल अभयच्या जवळ येताच त्याला ऋतिका घाईघाईने येताना दिसली.<br />
<br />
"काय सांगितलं रे तिला? एवढ्या घाईघाईने का येतेय ती? " अभयने गोंधळून विचारलं.<br />
<br />
"काही नाही जास्त सांगितलं. एवढंच बोललो कि तुला जास्त दुखतंय आणि परत रक्त येतंय तुझ्या जखमेतून" असं म्हणून निखिलने डोळा मारला. पण त्याचा परिणाम असा होईल असं नव्हतं वाटलं. कारण ऋतिका एवढ्या लवकर येईल हे नव्हतं वाटलं त्याला.<br />
<br />
ती जवळ येताच तिच्या चेहऱ्यावरची काळजी अभयला स्पष्ट दिसली. तिचा चेहरा पाहून अभयला क्षणभरासाठी असं वाटलं की, तिच्यासाठी आपण कोणी जवळचं आहोत. ती येऊन अभयच्या बाजूलाच बसली तसा निखिल उठून उभा राहिला.<br />
<br />
"खूप दुखतंय का तुमचं. आणि बघू कुठे रक्त येतेय ते?" असं म्हणून ती अभयचा हात हातात घेतला.<br />
<br />
"पायाला लागलंय ऋतिका. तुम्ही हात पकडलाय माझा" अभयने सांगितलं तेव्हा ती बावरली.<br />
<br />
"अरे हो, लक्षातच नाही माझ्या." तिने लाजून अभयचा हात सोडला आणि ती त्याची जखम पाहू लागली. पण काही रक्त वगैरे नव्हतं आलं. आपण मघाशी बांधून गेलो तशीच मलमपट्टी अजून आहे. हे बघून तिने एका डोळ्याची पापणी वर करून अभयकडे बघितलं. तसा अभय विव्हळू लागला. हे पाहून तिला हसूच फुटलं. <br />
<br />
"हे नाटक करायची काय गरज होती?" ऋतिकाने सरळ चोरीच पकडली त्याची. तिने सरळ अभयलाच विचारलं.<br />
निखिल आपला प्लॅन फसला म्हणून इकडे तिकडे बघू लागला.<br />
"नाटक.... नाही... मी नाटक नाही करत आहे. खरंच दुखतंय माझं" अभयने मान खाली घातली.<br />
<br />
"कळतंय हो मला सगळं. मी वरतून सगळं पाहत होते. हा तुमचा मित्र काहीतरी बोलून तुमच्याशी रामूला शोधायला आला तेव्हाच ओळखलं मी. पण म्हटलं बघावं नेमकं काय कारण आहे ते, म्हणून मी काही न बोलता आले " तिने सांगितलं सगळं.<br />
<br />
अभय आणि निखिल तिच्याकडे पाहू लागले. म्हणजे तिला माहित असताना सुद्धा ती आली होती तर. निखिलला आलं लक्षात आणि आता आपण इथे थांबायची गरज नाही असं वाटलं, तो त्यांना प्रायव्हसी म्हणून मुद्दामच रामूला आवाज देत बाजूला गेला.<br />
<br />
"अच्छा, म्हणजे तुम्हाला माहिती होतं का मी नाटक करतोय ते" निखिल गेला तस त्याने ऋतिकाला विचारलं.<br />
<br />
"हो" ती हळूच म्हणाली.<br />
<br />
" मग तरीसुद्धा तुम्ही आलात? म्हणजे ... "अभयच बोलणं मधेच तोडत ऋतिका म्हणाली,<br />
"म्हणजे असं कि, मी मुद्दामच आले तुम्हाला भेटायला." तिचं बोलणं ऐकून अभयला आश्चर्य वाटलं. तो तिच्याकडे पाहू लागला. तिने अभयच्या डोळ्यांत पाहत बोलायला सुरुवात केली,<br />
" सकाळी जेव्हा तुम्हाला पहिल्यांदा बघितलं, तेव्हा मला असं वाटलं कि कोणीतरी ओळखीचं आहे. पण तुम्ही ओळखीचे वाटत नव्हता. पण मन म्हणत होतं कि, तुम्हाला कुठेतरी बघितलंय आणि आपण ओळखतो एकमेकांना. माहिती नाही का पण मी तेव्हापासून तुमचा विचार करतेय. आणि तुमच्याशी कसं बोलता येईल ह्याची वाट बघत होते. तर तुम्हीच स्वतःहून मला तो चान्स दिलात. थँक्स त्याबद्दल. आणि म्हणूनच मी आले घाईघाईने. पण येताना मी अशी का आले तेच कळलं नाही. तुमच्याबद्दल मला खुप काळजी वाटत होती. विनाकारणच. आश्चर्य आहे ना? ज्याला आपण याआधी कधीच भेटलो अगर पाहिलं नाही त्याच्याबद्दल एवढी काळजी का वाटावी? म्हणून मीच हैराण आहे. तुम्ही काही सांगू शकाल का ह्याबद्दल? "<br />
<br />
अभय अजून तिच्याच डोळ्यांत पाहत होता. तिच्या बोलण्यात हरवून गेला होता. तिने परत विचारलं अभयला.<br />
भानावर येत अभय म्हणाला,<br />
"मला कसं माहिती असणार ऋतिका. मी पण पहिल्यांदाच भेटलोय ना तुम्हाला. " आपल्या मनातलं सुद्धा सांगावं तिला असं अभयला वाटलं. पण नको आताच. म्हणून त्याने टाळलं ते.<br />
<br />
"हो ते पण आहे." ऋतिकाचा चेहरा पडला. तिचा पडलेला चेहरा पाहून अभयला कसंतरी झालं. म्हणजे हि तळमळ फक्त आपल्याला नाहीय. तीसुद्धा आपल्यासाठी तळमळतेय जेवढं आपण तिच्यासाठी. हे पाहून अभयला खूप बरं वाटलं मनातून.<br />
<br />
"बरं ते जाऊ द्या ऋतिका. आपण ह्या अगोदर भेटलो कि नाही ते आणि ओळखतो कि नाही तेसुद्धा आठवत नाहीय तुम्हालाही आणि मलाही. सो, आता आपण भेटलोय आणि ओळखायला लागलोय. हो ना?" अभयने ऋतिकाकडे पाहत तिला विचारले.<br />
<br />
"हो. म्हणजे तसं नाही अगदी. पण आपण भेटलोय आजच आणि लगेच ओळखायला लागलोय असं नाही म्हणता येणार ना" ती मस्करी करत म्हणाली.<br />
<br />
"हा. पण आता आपण भेटलोय तर यापुढे ओळखू शकतो ना." अभय म्हणाला.<br />
<br />
"चालेल. पण त्यासाठी आधी आपल्याला मित्र व्हावं लागेल. " ऋतिका मनातल्या मनात हसत होती/ कारण तिलाही हेच हवं होतं.<br />
"मग ना फ्रेंड्स आता आपण?" अभयने हात पुढे करत विचारलं.<br />
<br />
"फ्रेंड्स" ऋतिका आनंदाने म्हणाली," आणि हे काय मघापासून तुम्ही तुम्ही म्हणताय तुम्ही. आता आपण फ्रेंड्स आहोत ना? मग हि फॉरमॅलिटी कश्याला?"<br />
<br />
"नाही, ते आपलं असच" अभय डोकं खाजवत म्हणाला.<br />
<br />
"असुद्या, पण आता तुम्ही वगैरे नाही बोलायचं. ऑड वाटतं."<br />
<br />
"बरं ऋतिका. नाही म्हणत. पण तू हि अरे तुरेच म्हण. "<br />
<br />
"हो चालेल." असं म्हणत दोघे हसले.<br />
<br />
अभयने तिचा हात हातात घेतलेला तसाच होता. ऋतिकाच्या लक्षात आले ते, तशी ती लाजली. पण काही बोलली नाही. कारण त्याचा तो स्पर्श तिला त्याच ओळखीचा वाटला आणि हवाहवासा देखील वाटत होता. तेवढ्यात निखिल पण आला त्यांच्याजवळ. तेव्हा तिने घाईघाईने आपला हात अभयच्या हातातून सोडवून घेतला. निखिलच्या नजरेतून हे सुटलं नाही.<br />
<br />
"काय मग अभय, राहिलं का तुझं दुखायचं?" निखिलने डोळा मारत अभयला विचारले.<br />
<br />
"हो. मग ऋतिकाने केलं नीट मला." अभय ऋतिकाकडे पाहत म्हणाला. ती गालातल्या गालात हसली.<br />
<br />
"हो का. बरं मग आता तू नीट झालाच आहेस, तर निघायला काही हरकत नाही आता. हो ना?"<br />
<br />
"निघुयात ना थोड्यावेळाने" अभयने सांगितले.<br />
<br />
ते लोकं निघायचं म्हणतायत हे ऐकून तिचा चेहरा उतरला. कारण कुठेतरी ऋतिकाला अभयचा सहवास आवडला होता. तो जाऊ नये असे तिला मनोमन वाटत होतं , पण त्यांना तसं सांगणं तिला बरोबर नव्हतं वाटत. कारणं खूप होती आणि सांगणार कोणाला?<br />
<br />
"एवढ्यात निघताय?" न राहवून तिने विचारलंच.<br />
<br />
"निघावं लागणार ना. कारण खूप लांब जायचं आहे आणि आम्ही इकडे नवीनच आहोत. त्यामुळे एकतर रस्ता शोधत जावं लागणार आहे. येताना आम्ही आलो असंच रस्ता दिसेल तसा, पण आता परत जायचा रस्ता शोधावा लागणार आहे आम्हाला." निखिलने सांगून टाकलं.<br />
<br />
"गुगल मॅप आहे की, मग कशाला टेंशन घेताय." ऋतिका म्हणाली.<br />
<br />
"हो, पण तरीसुद्धा. आता जर गेलो नाही तर परत कसं भेटणार ना आपण" अभय मध्येच म्हणाला. तसं ऋतिकाने चमकून त्याच्याकडे बघितलं.<br />
<br />
"नाही म्हणजे आता गेलं पाहिजे आम्हाला असं बोलायचं होतं." अभयने लगेच सारवासारव केली.<br />
<br />
"हम्म बरं चालेल. पण जेवण तर नाही करता येणार तुम्हाला कारण आताच निघायचं म्हणताय तुम्ही. निदान चहा तरी घेऊन जा. तेवढीच एनर्जी मिळेल तुम्हाला आणि आम्हाला पाहुणचारही करता येईल तुमचा. " ऋतिका काहीतरी कारण काढत म्हणाली. अभयला हेच हवं होतं. कारण निघायचा बहाणा केला नसता तर तसाच त्याला बोअर होत बसावं लागलं असतं तिकडे. यानिमित्ताने त्याला आणखी थोडावेळ थांबता येईल तिच्याजवळ.<br />
<br />
अभय लंगडत होता. एवढा वेळ एकाजागी बसून होता म्हणून काही जाणवलं नाही, पण आता चालताना त्याला दुखत होतं. निखिलने त्याचा हात खांद्यावर टाकून त्याला आधार देत चालायला लागला. पुढे ऋतिका आणि मागे हे दोघे चालत होते. वाड्यात पोचल्यावर बाहेरच ओसरीवर बसले सगळे. वर चढताना ऋतिकाने अभयला हात दिला होता. हे पाहून निखिल गालातल्या गालात हसत होता. रामूला अण्णांना बोलवायला सांगून ऋतिका चहा बनवायला निघून गेली. थोड्यावेळाने अण्णा पण आले. दोघांना बघून त्यांनी लगेच त्यांची विचारपूस केली. आणि त्यांच्यासोबतच बसले तिथे गप्पा मारत. एकूणच माणसं चांगली होती ती. एवढं सगळं केलं होतं त्यांनी ह्या दोघांसाठी अनोळखी असूनसुद्धा.<br />
<br />
ऋतिका चहा घेऊन आली. चहा देऊन आपल्यासाठी एक कप घेऊन अण्णांच्या बाजूला बसली. आता निघायचं म्हणून ते सांगत होते त्यांना. निखिल बोलत होता त्यांच्यासोबत. इकडे अभय चोरून तिच्याकडेच बघत होता, हे तिला जाणवलं तसं तिने एक चोरटा कटाक्ष टाकला त्याच्यावर. दोघांची नजरानजर झाली तशी त्याने आपली कावरीबावरी नजर दुसरीकडे फिरवली.<br />
<br />
चहा पिऊन झाला तसं ते दोघे निघाले. त्या सगळ्यांचा निरोप घेत ते पायऱ्या उतरु लागले.<br />
"खूप खूप थँक यु अण्णा तुम्हाला. कारण तुम्ही नसतात आज मदतीला तर माहिती नाही आम्ही तिथेच असतो अजून पडलेले. तुम्ही खूप मदत केलीत आम्हाला आणि आमच्यावर दवापाणी सुद्धा केलं लगेच. खरंच खूप थँक यु." अभय म्हणत होता.<br />
<br />
"पोरांनो अरे मदत कसली त्यात. तुमचा अपघात झाला होता आणि तुम्हाला त्यावेळी मदतीची गरज होती आणि आम्ही ती केली. हे आमचं कर्तव्यच होतं. परमेश्वराच्या कृपेने जास्त काही झाली नाही तुम्हाला. आभार वगैरे काही मानू नका पोरांनो. गाडी नीट सांभाळून चालवा पोरांनो एवढंच. काळजी घ्या." अण्णा म्हणाले.<br />
<br />
त्यांचा निरोप घेऊन ते निघालेच होते. आता ऋतिकाला परत ककसं भेटता येणार किंवा तिच्यासोबत कॉन्टॅक्ट कसा ठेवणार ह्या विचारात अभय चालत होता. तेवढ्यात ऋतिकाने त्यांना आवाज दिला. सगळ्यांनी वळून तिच्याकडे पहिले. ती धावत अभयजवळ आली. तिने अभयच्या हातात कसलीतरी चिट्टी ठेवली आणि मोठयाने अण्णांना ऐकू जाईल अशा आवाजात म्हणाली,"ह्या गोळ्या आहेत. रात्री जेवण झाल्यावर खा झोपताना." आणि हळूच अभयला "अभय प्लिज तू नकोस बाईक चालवूस. तू मागे बस. ह्याला चालवू दे बाईक. काळजी घे " ऋतिका काळजीने म्हणाली आणि अभयला स्माईल देऊन वळली.<br />
<br />
अभयच्या क्षणभर लक्षात नाही आलं काय ते. पण तिची स्माईल बघून तो समजून गेला. निखिलला सुद्धा कळलं. समझने वाले को इशारा काफी है बॉस. गोळ्यांच्या बहाण्याने तिने तिचा मोबाईल नंबर अभयला दिला होता आणि कळू नये म्हणून जोरात म्हणाली होती गोळ्या खा म्हणून. अभयला हे सगळं खूप सुखावून गेलं.<br />
<br />
ते दोघे चालत बाईकजवळ आले, हेल्मेट आणि चावी बाईकलाच होती. कोणीतरी त्यांची बाईक आत मध्ये घेऊन आलं होतं. निखिलने बाईकची हालत बघितली. पुढची हेडलाईट थोडी डॅमेज झाली होती आणि बाजूने थोडी घासली होती. जास्त नुकसान नव्हतं झालं काही. निखिलने बाईक स्टँडवरून काढली आणि स्टार्ट केली. अभय मागे बसला. एवढा वेळ कोणी काहीच बोललं नव्हतं. निखिल ने पण अभयला डिस्टर्ब नाही केलं. थोडं पुढे आल्यावर अभयने मागे वळून पाहिलं तर ऋतिका खिडकीत बसून त्याच्याकडेच पाहत होती. अभयने तिच्याकडे पाहत हात हलवत स्माईल दिली. तिनेसुद्धा स्माईल देत त्याला बाय केलं. जणू काही ते खूप आधीपासून एकमेकांना ओळ्खतायत. <br />
<br />
अभयच्या मनात सगळ्या गोष्टी तशाच साचल्या होत्या सगळ्या. कारण एकामागून एक गोष्टी आज घडत होत्या आणि त्याला विचार करायला वेळ मिळाला नव्हता. जिच्याबद्दल त्याला एवढी ओढ होती तीसुद्धा त्याच्याकडे तेवढ्याच ओढीने आली होती. प्रेमाची ओढ होती ती. आणि देवानेही दोघांना आज भेटवलंच होतं. सगळं अवघड वाटत असताना कसं सगळं अचानक सोपं झालं होतं. त्याच खुशीत अभय निघाला तिला परत एकदा भेटू या इच्छेने. निखिलसुद्धा खुश होता अभयला ती भेटली म्हणून आणि तिकडे ऋतिका सुद्धा काहीतरी नवीन घडतंय आपल्या आयुष्यात म्हणून हरकून गेली होती. सगळं कस ओळखी ओळखीचं वाटत असूनसुद्धा अनोळखी होतं.<br />
<br />
To be continued in 4th part.</div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-14422023130552739472020-04-11T07:59:00.001-07:002021-03-06T06:05:37.213-08:00अनोळखी हे प्रेम - Part 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
दुसऱ्या दिवशी निखिल अभय कडे आला. कॉलेजला सुट्टीच होती फायनल एक्झामच्या तयारीसाठी. त्यामुळे त्याचा काहीतरी प्लॅन होता बाहेर जायचा कुठेतरी. कारण अभ्यासाचं एवढं त्याला घेणंदेणं नव्हतं आणि अभयला त्याची गरजही नव्हती. त्यामुळे निखिलने त्यादिवशी झालेल्या सीनबद्दल आज अभयशी बोलायचं ठरवलं. म्हणून तो सकाळ सकाळीच त्याच्या घरी येऊन थबकला. अभय अजून अंथरुणातच लोळत होता, कारण काही काम नव्हतं. रात्री एक्झामची थोडीफार तयारी केली होती त्याने म्हणून आज तो कुठंतरी हिंडायला जाणार होता निखिलला घेऊन. तर इकडे निखिल स्वतःहूनच आलेला बघून त्याला बरं वाटलं.<br />
<br />
" अभ्या, लेक अजून उठला नाहीस होय. चल ऊठ लवकर, जाऊ आज कुठंतरी बाहेर. जाम बोअर झालाय घरी राहून." निखिल तिथेच बसत म्हणाला.<br />
<br />
"बरं झालं आलास. तसं पण आज माझं मन करत होतं बाहेर जायचं कुठंतरी. लेका शंभर वर्षं आयुष्य तुला. " उठून बसत अभय म्हणाला.<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
" हा मग, तुमनें याद किया और हम चले आये" हातवारे करत गाणं म्हणत निखिल म्हणाला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"हो, तू थांब. मी येतो फ्रेश होऊन." असं म्हणत अभय अंघोळीला गेला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
थोड्यावेळाने ते दोघे बाईकजवळ आले. अभयने बाईक स्टार्ट केली, तसा निखिल मागे बसला आणि म्हणाला," चला मालक."</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
" कुठं जायचं निख्या."</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
" चल कुठंतरी, जाम दिवस झाले कुठं गेलो नाही बाहेर. तू बाईक घे मेन रोडला मग बघू कुठं जायचं ते"</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ह्यादोघांचं हे नेहमीचं. कुठं जायचं ते माहीत नसतं. फक्त बाहेर निघायचं अन् पेट्रोल संपेपर्यंत भटकायचं. आणि जर कुठे जवळपास पेट्रोलपंप नसला की एकमेकांना शिव्या घालत बाईकला धक्का मारत पेट्रोलपंप शोधत राहायचं. म्हणून यावेळेस निघतानाच निखिल म्हणाला, "अभ्या, आताच पेट्रोल टाकून घे, परत मी नाही धक्का मारत बसणार" धक्का मारून काय हालत झाली होती लास्टटाईम हे आठवलं त्याला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"हा बरं, चल पेट्रोल भरून घेऊ." असं म्हणत अभयने जवळच असणाऱ्या पंपाकडे बाईक वळवली. टाकी फूल करून घेत निघाले, पण ते बाईकलाच माहिती कुठं चालले ते. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
सिटीमधून बाहेर पडल्यावर रहदारी कमी झाली. थोडं शांत वातावरण वाटू लागलं. कुठल्यातरी गावचा रस्ता लागला होता. अनोळखी नव्हता, पण इकडे कधी सहसा आले नव्हते ते. पण इकडे काय होणार आहे, ह्याची अभयला थोडीदेखील कल्पना नव्हती. तो त्यापासून पूर्ण अनभिज्ञ होता. शीळ वाजवत बाईक चालवत होता आणि मागे बसून निखिल हरियाळी बघत होता(?) त्या गावातली. ते गाव ओलांडून पुढं गेल्यावर रस्त्यात थोडा चढ लागला अन् घाट चालू झाला. आपण नवीनच कुठंतरी आलोय हे बघून निखिल म्हणाला,</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"साल्या अभ्या, इकडे कुठं घाटात गाडी आणली रे.आणि एवढया लवकर कासाकाय घाट चालू झाला?"</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"काय माहिती, पहिल्यांदाच आलोय इकडे आपण. थोडं गार पण वाटतंय, कदाचित इकडे पुढे नदी असेल बहुतेक." अभय ने आपला अंदाज बांधला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"तू काय मॅन वरसेस वाईल्ड मध्ये कामाला होता काय रे, तुला काय माहिती पुढं नदी आहे का जंगल ते." त्याच्या तोंडाकडे पाहत निखिल म्हणाला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"अरे निखिल, माझ्या मित्रा जंगलातल्या आणि नदीच्या गारव्यात फरक असतो. जंगलातला गारवा हा सुखावणारा असतो तर नादिवरच्या गारव्याने मन शांत होतं."</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
त्याचं बोलणं ऐकून निखिलने हात जोडले आणि म्हणाला,</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"वा मेरे गुरू, काय फरक रे दोघांत, एकच ना दोन्ही? सुख काय अन् शांती काय दोन्ही एकच कि रे "<br />
<br />
"नाही रे, दोन्ही एकच नाही. सोड जाऊ दे तुला नाही कळायचं ते" असं म्हणून अभयने आपल्या बाईक चालवण्याकडे लक्ष केंद्रित केले. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
अभयच्या अंदाजाप्रमाणे खरंच पुढे एक नदी होती. घाट उतरल्यावर पायथ्याशी एक नदी आपल्या नादात मस्त वळण घेऊन पुढे जात होती. नदी जवळ आली तसं अभयने बाईक बाजूला घेऊन एका झाडाखाली उभी केली. निखिल उतरून तसच झाडामागे गेला. अभय नदीकिनारी आला आणि पायातले शूज काढून पॅन्ट वर करून गुडघाभर पाण्यात पुढे गेला. त्याला बघून निखिल पण तसाच आला त्याच्या मागे. नदीच्या थंड पाण्याने मस्त फ्रेश वाटत होतं. जवळच असणाऱ्या एका खडकावर अभय बसला. वाहत्या पाण्यात पाय सोडून पायाला स्पर्श करणारं ते नदीचं थंड पाणी आणि मधूनच पायाला गुदगुल्या करणाऱ्या त्या एव्हढाश्या लहान मासोळ्या, हे रिल्याक्सेशन अनुभवत होता. हा फ्रेशपणा कधीतरीच मिळतो अनुभवायला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
तिकडे निखिल तिथलेच लहान लहान खडे उचलून पाण्यात मारत भाकऱ्या खेळत होता. दोन... चार... सहा.. असे टप्पे काढत मजा घेत होता खेळण्याची. मध्येच निखीलचं अभय कडे लक्ष गेलं. त्याला तसा विचारमग्न बघून त्याला शंका आलीच, हे बेनं त्या मुलीचाच विचार करत असणार. दाखवत जरी नसला तरी, अभय नेहमी तिच्याच विचारात गुंग असे हल्ली. जेव्हापासून त्या मुलीला पाहिलंय, तेव्हापासून हे सटकलंय. सदानकदा तिचाच विचार. त्यामुळे आज त्याच्या मनातलं बाहेर काढायला निखिल त्याला बाहेर घेऊन आला होता. प्रेमात पडलेल्या माणसाच्या मनातून काय काढायचं म्हटलं की अवघडंच असतं हो.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"अभ्या, तुला ती मुलगी आठवतेय?" सहज बोलतो तसं निखिलने प्रश्न केला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"कुठली रे? तसं पण तुला कुठल्या मुली आठवतात रे साल्या एक झाली की दुसरी, ती झाली की तिसरी. तुझ्या तुलाच आठवत नाहीयेत त्या मला कुठून आठवणार." अभयने त्यालाच उलट प्रश्न केला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
" अरे ये माणसा, मी माझ्याबद्दल नाही, तुझ्याबद्दल बोलतोय. तुला ती मुलगी आठवतेय का, ती त्या दिवशी पावसात भेटली होती. म्हणजे तू तिच्याकडे बघत होतास, पावसात तुम्ही दोघे भिजत होते. आणि तू तिच्या प्रेमात पडलास ती मुलगी? आठवलं?" निखिलने सरळ मुद्द्यालाच हात घातला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"हो आठवली, पण मी कधी तिच्या प्रेमात पडलो रे साल्या?" अभय चाचपडला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"हो ना. मग मी पडलो ना तिच्या प्रेमात? मीच सारखा विचारात असतो ना तिच्या? मीच त्यादिवशी तिच्याकडे येड्यासारखा बघत होतो ना? आणि आता सध्या पण मीच तिचा विचार करतोय ना? काय रे फुकणीच्या?" निखिल गरजला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"हो... म्हणजे तसं नाही." आता याच्यापासून लपवता येणार नाही असं ओळखून अभय म्हणाला, </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
" अरे म्हणजे, तसं प्रेमात वगैरे नाय रे पडलो तिच्या काय. आपलं असंच सहजच विचार करत होतो तिचा." अभयने सारवासारव केली.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"अरे हो की, फक्त विचार करतोस ना तिचा. तिच्या त्यादिवशीच्या फक्त दिसण्याने तू एवढा तिच्या विचारात बुडालाय. अरे चू** , ह्यालाच प्रेमात पडणं म्हणतात रे. त्या दिवशीच ओळखलं होतं. म्हटलं, सांगशील तू. पण कसलं काय लेका. तू तर अजून पण लपवतोय. खरं सांग अभ्या, तुला ती मुलगी आवडलीय ना, तिच्या प्रेमात पडलाय ना?" निखिल त्याच्या डोळ्यात बघत म्हणाला.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
" हो... " बोलून अभय शांत बसला. त्याला काय बोलायचं सुचेना. निखिल फक्त त्याच्या कडे पाहत होता. हा कधी बोलतोय ते. आणि त्याने बोलायला सुरुवात केली,<br />
<br />
"तुला माहितीय निख्या, त्या दिवशी पाऊस पडला होता, त्या दिवशी माझं हृदय अचानक अस्वस्थ झालेलं आणि जोरजोरात धडकत होतं. ते विनाकारण नव्हतं. ते तिच्यासाठी धडकत होतं. कदाचित ती मला त्या दिवशी भेटणार होती म्हणून असेल. आणि ती दिसल्यावरच ते शांत झालं. मला माहीतही नाही ती कोण आहे? तिचं नाव काय? ती कुठं राहते? तिचं आणि माझं काय नातं आहे? का तिच्यासाठी माझं हृदय एवढ्या जोरात धडकत होतं? काहीच नाही महिती. तुझं बरोबर आहे, कि मी तिचा विचार करत असतो सारखा. पण मी प्रेमात वगैरे पडलोय का तिच्या? खरंच निख्या नाही माहिती रे मला." अभय मनातलं सांगत होता सगळं.<br />
<br />
" हो अभ्या, लेका तू प्रेमातच पडलाय तिच्या. त्याशिवाय का तू एवढा तडपतोय तिच्यासाठी आणि ते पण ती कोण आहे हे माहित नसताना. साल्या तुझ्या जागी दुसरं कोणी असतं तर त्याला मी येडं समजून दोन चार शिव्या दिल्या असत्या. पण हे येडं आपलंच जिगरी आहे म्हणून काय करता नाही येत" कपाळावर हात मारून घेत निखिल म्हणाला.<br />
"तुझ्यासाठी आपण शोधूया चल तिला. कुठं का असेना ती, कोण का असेना, तिला आपुन ढुंढ के लायेगा तेरे लिये " </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
" हो" अभय ने स्माईल दिली. " तिला शोधायची गरज नाही रे निख्या, उलट तीच मला शोधत आलीय असं म्हण. त्यादिवशी जसं ती अचानक भेटली होती, तसंच आजही ती भेटेल असं मला वाटतंय आणि तेहि इकडेच जवळपास कुठंतरी. "<br />
<br />
"काय बोलतो? म्हणजे आजपण तुला त्या दिवशी सारखा हार्टअटॅक आला का काय? " निखिल डोळे मिचकावत म्हणाला.<br />
<br />
" नाही तसं काही, पण मन म्हणतय माझं" अभय त्याच्या कडे पाहत म्हणाला.<br />
<br />
"हो का. बरंय बरंय. अजून काय म्हणतंय बाबा तुझं मन" निखिल त्याची टेर खेचत म्हणाला.<br />
<br />
अभयला कळलं तसं तो म्हणाला,<br />
"सध्या तरी ते म्हणतंय, काहीतरी खाऊन घेऊया. खूप भूक लागलीय"<br />
<br />
"हो, म्हणजे आलं बाबा तुझ्या लक्षात. मला तर वाटलं तू तर आता उपाशी फिरवतोय का काय, आज तिच्या नादात." निखिल म्हणाला. त्याचं ते तोंड बघून अभयला हसायला आलं.<br />
<br />
"चल बघू इकडे कुठे काय भेटतंय का ते. आपण आज नवीनच ठिकाणी आलोय वाटतं कुठंतरी. शोधावं लागेल आपल्याला जरा." पाण्याच्या बाहेर निघत अभय म्हणाला. तसा बघतो तर निखिल तर अगोदरच बाईक जवळ पोचला होता. चावी बाईकलाच होती. म्हणून निखिल जाऊन डायरेक्ट बसला. अभय मागे बसला तसं निखिलने बाईक स्टार्ट केली आणि ते कुठं काय खायला भेटतंय का ते शोधायला निघाले. पण इकडे अभयला त्याच्या मनात कुठंतरी असं वाटत होतं कि, त्या दिवशी सारखी आजही अचानकच भेटेल ती.<br />
<br />
<br />
थोडं पुढे आल्यावर एक छोटा ढाबा दिसला त्यांना. निखिलने तिथेच बाईक घेतली. छोटाच होता ढाबा पण ऐसपैस होता. मोजकेच टेबल लावले होते. जास्त गर्दी नव्हतीच. एखाददुसराच बसलेला. इकडे जास्त काही मिळेल असं वाटत नव्हतं. पण जे काही मिळेल त्याच्यावर तुटून पडायचं त्यांनी ठरवलं. कारण भूकच तेवढी लागली होती. खाऊन झाल्यावर निखिल बिल भरायला गेला. अभय बाइकजवळ आला. आता थोडं भटकून परत निघायला हवं म्हणून त्याने निखिलला आवाज दिला. तो आल्यावर दोघे निघाले पुढच्या भटकंतीला.<br />
<br />
मस्त वाटत होतं. रस्ताच्या दोन्ही बाजूला गर्द हिरवी झाडं होती. त्या झाडांनी पूर्ण रास्ता झाकला होता. पलीकडं शेती होती. एकदम नॅचरल वातावरण होतं. तिथल्या झाडांमुळे त्या ठिकाणी मस्त गारवा निर्माण झाला होता. त्यामुळे मघाशी जाणवणारं ऊन तिथल्या गारव्याने आता कमी लागत होतं. दोघे शांतच होते. तिथला गारवा अनुभवत होते. तेवढा पट्टा पार केल्यावर, पुढच्या वळणावर येताच अभयचं हृदय परत एकदा जोरात धडधडू लागलं. तोच अस्वस्थपणा परत जाणवू लागला. तोच बेदर्दीपणा जाणवू लागला. म्हणून न राहवून अभयने जोरात ब्रेक दाबला. तसं पुढचं चाक तिथल्या मातीत घसरलं आणि बाईक हेलकावे खात जोरात पडली. अभयचा कंट्रोल सुटून बाईक बाजूच्या झुडपात घुसली.<br />
<br />
निखिल तिथेच आडवा आणि अभय हातावर जोरात घासत सुपरमॅन सारखा जमिनीवर लँड झाला. आता तर आपण बाईकवर होतो आणि अचानक जमिनीवर धूळ का खातोय हे निखिलला लवकर समजेनाच. आणि अभयचा का असा सुपरमॅन झालाय हे लक्षात येईपर्यंत त्यांच्या आजूबाजूला तिथल्या जवळ असणाऱ्या वाड्यातली आणि तिथं बाजूलाच शेतात काम करणारी माणसं धावतपळत जमा झाली होती. त्यांनी दोघांना उठायला मदत केली. एकाने झुडपांत घुसलेली बाईक बाहेर काढली. त्यांचा ऍक्सीडेन्ट झालेला बघून त्यांच्यातला एक वयस्कर म्हणाला,<br />
" अरे तुम्ही बघत काय बसलाय आणि ये राम्या तू काय नुसता त्याला पकडून उभा राहिलाय. लागलं असेल त्यांना, वाड्याजवळ आणा दोघांना. जास्त लागलं का बघू ते" तस त्या राम्याने अभयला त्याचा हात खांद्यावर घेऊन चालायला सुरुवात केली. जमलेली इतर लोकं पण त्यांच्या मागे निघाली. अभयच्या पायाला मार लागला होता, म्हणून तो लंगडत होता आणि निखिल खाली पडायच्या आधी अभयच्या हेल्मेटवर जोरात डोकं आदळल्यामुळे आलेलं टेंगुळ चोळत होता. त्याला काही जास्त दुखापत नव्हती झाली. त्यामानाने अभयला जास्त लागलं होतं. म्हणून तो डोकं चोळायचं सोडून अभयच्या सपोर्टला आला.<br />
<br />
ती लोकं वाड्याजवळ पोचली तसे, एकाने त्याना बसायला बाज दिली आणि पाणी आणायला पळाला. अभयला त्यावर बसवत सगळी घोळका करून उभी राहिली. निखिल आणि अभय मध्ये आणि त्यांच्या अवतीभोवती तिथली लोकं. पाणी पिल्यावर अभयला थोडं बरं वाटलं. तो तिथल्या लोकांकडे बघू लागला आणि ती लोकं हे दोघे कोण आहेत म्हणून ह्यांची तोंड न्ह्याळात होती. अभयला अजून नेमकं काय झालंय आणि आपण इथे काय करतोय आणि ही माणसं कोण आहेत, हे काही कळेना. बाजूला निखिलला बघून त्याला बरं वाटलं. त्याने नजरेनेच त्याला विचारलं. पण तोही काही बोलला नाही.<br />
तितक्यात त्या मघाच्या वयस्कर व्यक्तीचा आवाज परत आला. आणि सगळे बाजूला झाले. त्यांनी प्रेमाने त्यांना विचारलं,<br />
"पोरांनो कोण रं तुम्ही? आणि इकडं काय करत होतात? आणि तुमची गाडी कशी काय घसरली. नाही म्हणजे इकडे तस तुमची दुचाकी घसरण्यासारखं काहीच नाहीय म्हणून म्हटलं."<br />
<br />
"माहिती नाही ओ काका, आम्ही इथून जात होतो, तर अचानक मध्ये काहीतरी आलं आणि म्हणून जोरात ब्रेक दाबला. त्यामुळे बाईक स्लिप झाली." निखिल म्हणाला. कारण अभयकडे बघून वाटत नव्हतं कि तो काही बोलेल म्हणून त्यानेच सांगून टाकलं. अभयने नुसतं मुंडक हलवलं.<br />
<br />
"बरं, पण कुठल्या गावचं आहात तुम्ही. ह्या गावचं तर नाही वाटत." त्यांनी विचारलं.<br />
<br />
"आम्ही पलीकडे शहरात राहतो. इकडे असंच फिरायला आलो होतो" निखिलने सांगितलं.<br />
<br />
"बरं असं करा, थोडावेळ तुम्ही इथंच आराम करा. म्हणजे थोडं बरं वाटेल तुम्हाला. आणि मग जा तुमच्या प्रवासाला. थांबा माझ्या नातीला बोलावतो मी, ती डॉक्टरकीचं शिकतेय. तुम्हाला मलमपट्टी करेल म्हणजे तेवढाच आराम तुम्हाला." असं म्हणून त्यांनी राम्याला तिला बोलवायला सांगितलं.<br />
<br />
अभयच हृदय अजून धडधडतंच होतं. ते का धडधतंय ते त्याला लवकरच कळलं. राम्या त्यांच्या नातीला घेऊन आला आणि अभय पाहतच राहिला. कारण ती तीच होती जिच्या साठी त्याच्या हृदयाने धडधडायला सुरुवात केली होती. तिला बघितल्यावर त्याला काय करावं काहीच सुचेना. तो आपला भान हरपून तिच्याकडे पाहत होता. त्या धुंदीतच तो उठून उभा राहिला. तेव्हा निखिलला आपला ऍक्सीडेन्ट का झाला त्याचं कारण कळालं. </div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
एवढा वेळ लंगडणारा अचानक कस काय उठून उभा राहिला म्हणून सगळे दचकलेच. अभयचं लक्ष नव्हते कोणाकडेच. ह्या सगळ्याचा विसर पडला होता त्याला. तो फक्त तिलाच पाहत होता.<br />
<br />
ती एखाद्या हवेच्या झुळकीप्रमाणे त्याच्याजवळ आली. त्याच्यासमोर येऊन उभी राहिली. तिच्यात काहीतरी असं खास होतं. ते अभय तिच्या डोळ्यांत पाहत होता. तोच मनमोहक चेहरा, तेच गहिरे डोळे, तेच सौंदर्य. अभय तिच्या त्या डोळ्यांत खोलवर बुडाला होता. बाकी त्याला काही आठवतंच नव्हतं ह्या क्षणी. ती आणि तो. सगळं अंधुक झालंय असं वाटत होतं. आणि आता तिच्या जवळ येण्याने त्याच हृदयहि धडधडायचं थांबलं होत. नव्हे सगळंच थांबलं होतं. चालू होतं तर फक्त नजरेचा संवाद. त्या दोघांच्या. एखाद्याच्या नजरेत हरवून जाणं काय असतं हे अभय त्या वेळेस अनुभवत होता.<br />
<br />
"ऋतू" त्या आवाजाने अभय भानावर आला. आणि तशी तीसुद्धा वरमली. क्षणभर त्याला रागच आला. पण त्यांची ती नात आहे हे लक्षात येऊन तो वरमला आणि पटकन बाजेवर बसला. त्याची ती फजिती बघून ती खुद्कन हसली.<br />
<br />
"बेटा, बघ ह्यांना जास्त लागलंय का? त्यांची पट्टी वगैरे कर बरं " असं सांगून ते निघाले. त्यांच्यासोबत बाकीची मंडळी सुद्धा निघाली. निखिलला तेवढंच बरं वाटलं. नाहीतर मघापासून तो नुसता घुसमटत होता त्या गर्दीमध्ये. इकडे त्यानेसुद्धा त्या मुलीला ओळखले आणि पुढे काय होणारे ते पाहू लागला.<br />
<br />
" हो अण्णा." तिने हो म्हणून मान डोलावली. राम्या सोबत तिचा फर्स्टएड चा बॉक्स घेऊन आलेला. तो घेऊन ती अभयच्या जवळ बसली. तिने अभयचे पूर्ण निरीक्षण केले, कुठे आणि किती लागलाय ते बघितलं. आणि डेटॉल ने त्याची जखम पुसायला घेतली.<br />
<br />
अभय तर सातवे असमानपर होता. त्याला स्वतःच्या डोळ्यांवर विश्वास बसत नव्हता. सकाळपर्यंत जिच्यासाठी तो व्याकुळ झालेला, आता तीच त्याच्या जवळ बसून त्याला झालेल्या जखमेवर मलमपट्टी करत होती. तिच्या स्पर्शाने आतून तो खूप सुखावला होता. आपलं नशीब किती भारीय, म्हणून मनोमन खुश झालेला. निखिल तर फक्त त्याची मज्जा बघत होता. ती काही एक न बोलता फक्त आपलं काम करत होती. तिचं अभयकडे लक्ष नव्हतं, पण अभयने एक सेकंद सुद्धा तिच्यावरून नजर हटवली नव्हती. एव्हाना तिच्या हे लक्षात आलं असणार. म्हणूच तिने त्याची जखम बांधून झाल्यावर त्याच्या कडे फक्त एक तिरपा कटाक्ष टाकला.<br />
<br />
"खरचटलंय खूप तुम्हाला, मी मलमपट्टी केलीय त्यावर. थोडावेळ आराम करा तुम्ही इथेच. एक पेनकिलर देते तुम्हाला मी." ती म्हणाली.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
"हो" अभय कसातरी म्हणाला. त्याच्या तोंडून तो आवाज एवढा विचित्र निघाला कि ते ऐकून ती हसायलाच लागली. निखिलपण हसत सुटला त्याला बावचळलेला बघून. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
तिने आपला मोर्चा निखिलकडे वळवला. त्याला फारसं काही लागलं नव्हतं. पण डोक्याला आलेल्या टेंगळामुळे तो एकदम कार्टून वाटत होता. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
" तुम्हाला फारसं काही लागलेलं दिसत नाहीय, त्यामुळे काही मालमपट्टीची आवश्यकता नाहीय. एक पेनकिलर देते तुम्हाला. ती खा म्हणजे मुकामार जर लागला असेल कुठे तर जास्त ठणकणार नाही." असं म्हणून तिने त्याला एक गोळी खायला दिली. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"तुम्ही दोघेही आराम करा थोडावेळ इथे आणि मी सांगितल्याशिवाय जाऊ नका. ओके." असं म्हणून ती जायला निघाली. पण काहीतरी आठवलायसारखं करून तिने अभयकडे बघितलं आणि म्हणाली,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"तुम्हाला कुठेतरी पाहिल्यासारखं वाटतंय. आठवत नाही कुठे पण असं वाटतंय आपण कुठेतरी भेटलोय याआधी." </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
अभय दचकलाच. च्यायला, हिला कसं माहिती आपण? त्यादिवशी हिने बघितलं कि काय आपल्याला आपण तिच्याकडे बघत होतो तेव्हा. म्हणून तर हि विचारत नसेल ना ?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"नाही, मला नाही वाटत आपण कधी भेटलो असेल." अभय पटकन म्हणाला. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"हा असेल कदाचित. पण मला मनापासून असं वाटतंय कि आपण भेटलोय पहिले" ती आठवायचा प्रयत्न करत म्हणाली" जाऊ दे, नाही आठवत. बरं तुम्ही आराम करा. मी येते." असं म्हणून ती निघाली. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"एक्सक्यूज मी मिस... आपलं नाव? नाही म्हणजे तुम्हाला थँक यु म्हणायचं आहे. पण तुमचं नाव नाही माहिती ना. तुम्ही आम्हाला ओळखत सुद्धा नसताना आम्हाला एवढी मदत केलीत. आम्हाला एवढं काळजीने ट्रीट केलात, त्याबद्दल खरंच खूप मनापासून आभारी आहोत आम्ही." अभयला तिला जाऊ द्यायचं नव्हतं म्हणून तो वेळ काढत होता. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"ऋतिका माझं नाव आणि काही थँक्स वगैरे म्हणायची काही गरज नाहीय एवढी प्लिज हा. कारण माझं ते कर्तव्यच आहे एक प्रकारे. अशावेळी मदत केली तरच मी एक चांगली डॉक्टर होऊ शकते ना. मी जर ओळखी अनोळखी करत बसले तर ते शक्य नाही ना " तिने आपलं नाव सांगून अभयला कारण स्पष्ट केलं. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"नाईस नेम आणि स्वभावही खूप छान आहे तुमचा. बरं वाटलं तुम्हाला भेटून." अभय म्हणाला. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"हो. गप्पा नंतर मारुयात आता तुम्ही अराम करा पाहू. मलाही अभ्यास करायचा आहे. टेक केअर. रामू ह्यांना बघ काय हवं ते." ऋतिका रामूला त्यांच्याकडे लक्ष द्यायला सांगून गेली. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
अभय आणि निखिलने रामूला काही नको म्हणून सांगून त्याला घालवून दिला. निखिलने अभयकडे बघितले. आपल्या जिवलग मित्राच्या चेहऱ्यावरचं हसू बघून त्याला खूप बरं वाटलं. खूप दिवसांनी त्याला असं हसताना पाहून छान वाटलं. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"अभ्या, लेका मी आहे कि रे इथे. असा काय हसतोय एकटाच? का ती भेटली म्हणून विसरला लगेच आपल्याला?" निखिल त्याच्याकडे पाहत म्हणाला. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
" नाय रे तुला नाही विसरत मी एवढ्यात. साल्या तुझ्याशिवाय आहे कोण मला. निख्या ती भेटली आज मला. बघ तुला म्हटलं होतं ना, ती आज भेटेल म्हणून. खरंच आज खूप खुश आहे मी. खूप खुश. ऋतिका भेटली आज माझी" अभय फक्त उड्या मारायचा बाकी होता. आता जर त्याला लागलेलं नसतं आणि ते लोक तिकडे नसते तर त्याने एवढ्यात नाचायला पण सुरवात केली असती. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"हो माहितीय अभ्या. बघ तू एवढे दिवस ती तिच्यासाठी तरसत होतास आणि आज शेवटी ती स्वतःहूनच भेटली तुला. तुझी ऋतिका. नाव आणि स्वभाव पण खूप छान आहे पोरीचा. म्हणजे आपल्याला ओळखत नसताना पण तिने एवढं केलं आपल्यासाठी" निखिल म्हणाला. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
" हा निखिल. म्हणजे माझी चॉईस चुकीची नसणार हे माहिती होतं मला." अभय कौतुकाने म्हणाला. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
" हो बरोबर. अपने भाई कि चॉईस है, गलत कैसे होगी" निखिलने मान हलवली आणि मघाची घटना आठवून म्हणाला " नाहीतर आज आपलं काही खरं नव्हतं लेका. तू लंगडा आणि माझं टकलं फुटलं असतं इकडेच. वहिनीने वाचवलं आपल्याला " आणि हसायला लागला. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
निखिलपण खूष झालेला खूप त्याच्यासोबत. शेवटी आपल्या जिगऱ्याचं प्रेम त्याला भेटलं होतं. अभय तर जामच खुश झाला होता. कारण जिच्या भेटण्याची तो एवढी वाट पाहत होता आज ती अचानकच त्याला भेटली होती. निमित्त होतं ते झालेल्या ऍक्सीडेन्टचं. पण इतना तो चलता है ना यार. कारण कुछ पाने के लिए कुछ खोना तो जरूर पडता है. आणि तसंही देवाच्या मनात असणारच आज अभय आणि ऋतिकाला भेटवायचं. म्हणूनच देवाने आजचा दिवस नक्की प्लॅन केला असणार. म्हणूनच हे सगळं घडलं. खरंय, जेव्हा आपण एखाद्या गोष्टीसाठी तयार असलो कि, ती गोष्ट आपल्याला नक्की भेटते. काहीही कारण असू दे मग. शेवटी ती गोष्ट आपल्या आयुष्यात नक्की येते. मग एखादी व्यक्ती असो, एखादी घटना असो किंवा आपलं प्रेम असो. नक्की भेटतं.....!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
To be continued in Part 3...............</div>
</div>
</div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-26581713324438817072020-04-05T08:32:00.001-07:002020-05-03T03:39:05.090-07:00अनोळखी हे प्रेम... part 1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
(टीप: हि कथा पूर्णपणे काल्पनिक असून कुठून ढापलेली किंवा कॉपी पेस्ट केलेली नाहीय. So read and enjoy the story.)<br />
<br />
प्रेम... म्हणजे?<br />
<div>
<br /></div>
<div>
सुरुवात तर अशी आहे. पण नेमकं प्रेम म्हणजे काय? खरंतर प्रेमाची व्याख्या ही काही एवढी अवघड नाहीय, पण त्याचं कसं आहे ना प्रेम हे त्यालाच कळतं जो कोणाच्या तरी प्रेमात पडतो. आणि मग स्वतःला विसरतो. मग ते आपल्या आवडत्या व्यक्तीच्या असो, स्वतःच्या असो किंवा इतर कोणाच्या असो. पण प्रेमाचं हे असं आहे. प्रेम हे कधी ओळखीच्या व्यक्तीवर होतं, कधी कधी अनोळख्या व्यक्ती वर होतं, तर कधी ओळखीच्या व्यक्तीवर होऊन सुद्धा ते अनोळखी राहतं कदाचित... आपणच त्याला ओळखायला विसरतो. जर ओळखायला आलं आपल्याला आपलं प्रेम तर क्या बात हैं..।</div>
<div>
<br /></div>
<div>
हे असंच काहीतरी आहे अभय च्या बाबतीत... Let's start the journey... अनोळखी हे प्रेम...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
"अरे ये अभ्या, चल ना लवकर. साल्या बाईक चालवतोय का सायकल?" बाईक या बैलगाडीच्या स्पीड ला बघून निखीलची सटकली. आधीच उशीर झालाय कॉलेजला आणि त्यात हा अशी बाईक चालवतोय. त्याच्यामुळे मागून येणारी एक स्कुटी वाली त्यांना कट मारून पुढे गेली. तसा निखिल जोरात ओरडला,</div>
<div>
" अभ्या, लेका ती एवढूशी पोरगी पण तुझ्यापेक्षा फास्ट चालवते रे स्कुटी."</div>
<div>
तसा अभय म्हणाला</div>
<div>
" अरे हो रे, पण तुला काय घाई रे एवढी कॉलेज ला जायची. फुकणीच्या कधी लेक्चर ला तरी बसलाय का कधी. फुकटात पोरी बघायला भेटतील म्हणून येत असतो" अभय आपलं बाईक चालवण्यावर लक्ष देत म्हणाला.</div>
<div>
" हो, मग तुमच्या सारखं हुशार नाय ना रे मी, आणि लेक्चर ला बसलं की कोण ना कोण बाहेर काढत असतं मला सारखं म्हणून मीच नाय बसत लेक्चर ला." निखिल आपली केसं नीट उभी करत बोलला "जिकडे आपल्याला इज्जत नाय, तिकडे आपण कधी जात नाय." </div>
<div>
<br /></div>
<div>
" हो ना, बाप सावकार आहे ना साल्या तुझा म्हणून असली नाटकं अंगात तुझ्या." अभय ने आपली टेर खेचली त्याची.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"हो मग आहेच आपला बाप सावकार. आणि तसं पण आपण काय शिकून तुझ्यासारखी नोकरी वगैरे करणार नाही, आपल्याच्याने नाय व्हायचं बाबा ते, आपण तर भाई बिझनेस करणार. " निखिल आपल्यातच मस्त होता.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"हा बे, थोडं दमाने घे. समोर बघ साल्या सासरा उभा आहे तुझा, आणि त्यात मी हेल्मेट नाही आणलाय." अभय ने बाईक स्लो करत म्हटलं. इकडे आजूबाजूच्या हिरवळीवरून लक्ष काढून निखिल ने अभयच्या बोलण्याकडे लक्ष दिलं, तर समोर सिग्नल ला त्याला दोन ट्रॅफिक पोलीस दिसले. तेव्हा त्याला कळलं की, अशा वेळी अभय कडून काही होणार नाही. आपल्यालाच काहीतरी केलं पाहिजे, नाहीतर फुकट शंभर दोनशे ला चुना लागेल.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"एक काम कर अभ्या, तू उतर खाली. मला चालवू दे बाईक" निखिल चं ते बोलणं ऐकून अभय ला समजलं की, आता तो काहीतरी भन्नाट करणारे. गुपचूप बाईक साईड ला घेऊन त्याने निखिल ला बाईक चालवायला दिली.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" अब देख तेरा भाई क्या करता हैं." असं बोलून निखिल ने 1st गियर टाकला आणि जोरात रेस करत क्लच सोडला. तशी बाईक जोरात हिसका घेऊन पुढे गेली. अभय आपला मागे धरून आता निखिल काय करतोय ते मुकाट्याने बघत बसला. सिग्नल ला उभे असलेले हवालदार त्यांच्या कडेच बघत होते आणि आता हे लोक आपल्या तावडीत येतील म्हणून वाट बघत होते. पण कसलं काय. निखिल ने सिग्नल सुटला तसा बाजूने येणाऱ्या ट्रकच्या आडोशाने बाईक घेतली आणि तशीच पुढे नेली थोडी आणि पट्कन उजव्या बाजूला असणाऱ्या छोट्या गल्लीतून तशीच पुढे नेली. तिकडे ट्रॅफिक वाले येणारी आपली शिकार कुठे गायब झाली ते बघत होते. पण त्यांना कळेपर्यंत ही दोघे एव्हाना त्यांना हूल देत कॉलेज जवळ पोचली होती.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"हुश्श... निख्या साल्या. मरवशील एखाद दिवस. नीट चालवत जा रे बाईक जरा" अभय सुस्कारा टाकत बाईकवरून उतरला. आपण सुखरूप पोचलो हेच त्याच्यासाठी खूप होतं. करण निखिल बाईक चालवताना त्याची हवा टाईट होत असे. तशी तो सहसा निखिलला देत नाही बाईक चालवायला, पण काय करणार आज खिशात होते त्या पन्नासचं पेट्रोल टाकलं त्याने आणि जर हवालदाराने पकडलं असतं तर सेविंग ला ठेवलेले शंभर द्यावे लागले असते. आणि सोबत निखिल असल्यावर आपल्यावर अशी वेळ नाही येणार कधी, हे त्याला माहित होतं. कारण एक तर तो सॉलिड बाईक चालवतो, त्यामुळे त्याला कोणी पकडू शकत नाही आणि कधी पकडलाच त्याला कधी तर अशी काही इमोशनल स्टोरी सांगत असे की समोरचा हवालदार त्याला स्वतःकडचे पैसे देत असे मदत म्हणून.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" मी असल्यावर घाबरत जाऊ नकोस रे अभ्या, मै हू ना" निखिल अभयची अवस्था बघून म्हणाला. त्याने बाईक स्टँडला लावली आणि अभयकडे आला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" हो ना, त्याचीच तर भीती आहे बाबा." अभय ने चावी घेतली बाईकची त्याच्याकडून, आणि ते कॉलेजकडे जाऊ लागले.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" अभ्या, थांब की लेका. कुठं चाललाय. बसू इथेच कुठंतरी." निखिल आपला मोर्चा जवळ असलेल्या गार्डन कडे वळवत म्हणाला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" अरे नको निख्या, मला जाऊ दे लेक्चर ला, आज मॅडम काही नोट्स देणारेत. ते बघू दे जरा." त्याला परत खेचत अभय निघाला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" हा जाऊ, पण साल्या अभ्या तुला कधीपासून गरज पडली रे मॅडम च्या नोट्स ची. च्यायला मला तर फुल्ल डाऊट आहे त्या मॅडमच्या अन् तुझ्यात. साला सारखी अभय अभय करत असते." निखिल त्याच्या कडे बघत म्हणाला. ते ही बरोबरच होतं म्हणा. कारण अभय जन्मजातच खूप हुशार होता. त्याला असं नोट्स वगैरेच्या बाता करताना ऐकून निखिलला त्याच्यावर संशय येणं स्वाभाविकच होतं. त्याला तर आपल्या मित्राच्या हुषारीचा अपमान झाल्यासारखं वाटलं.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" नाही रे तसं, काहि महत्वाचं आहे एक्सामबद्दल, मला काय गरज पडलीय त्या म्हातारीसोबत लफडं करायची. चल आता लवकर" अभय तसाच पुढे चालत म्हणाला. निखिलही तसाच त्याच्या मागे.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
गेटजवळ पोचल्यावर बघतो तर गेट बंद आणि त्यात तो वॉचमन असा काही ह्या दोघांकडे बघत होता जसं काही ते त्याच्या मुलीचा हातच मागायला त्याच्याकडे आलेत. त्याने तुच्छतेने हाकलून देण्याअगोदर अभय निखिलला म्हणाला, " चल बाबा, तू म्हणत होतास तिकडे, हे येडं काय आपल्याला आत सोडणार नाही, आपण थांबून काही उपयोग नाही. थोडावेळ बसूयात बाहेर चल."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"च्यायला ह्या वाचमनच्या, ह्याला एक दिवस ठोकतोच बघ, आता देतोय तो हाकलून आपल्याला, पण नंतर परत सलाम ठोकेल बघ तो." असं म्हणून त्याने दोन चार शिव्या हासडल्या त्या वाचमनच्या नावाने.आणि येऊन बसले ते दोघे परत गार्डन जवळ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
गार्डन पण बंद होतं. म्हणून बाहेरच बसले ते बाकड्यावर एका. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
" दोन कडक कटिंग दया काका पट्कन, तेवढाच मूड चांगला होईल" चहावाल्याला दोन चहा सांगून निखिलने आपली सिगारेट पेटवली आणि आपल्या सायलेन्सर मधून धूर काढत तो अभय कडे वळला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
अभय... एक हुशार, शांत, मॅच्युअर, हसरा, दिसायला हँडसम वगैरे काही नसला तरी, कोणी पहिल्या नजरेतच त्याच्याकडे आकर्षित व्हावं असा होता. बोलणं आटोपशीर, जशास तसं. आपल्या बोलण्याने तो एखाद्याला निरुत्तर वगैरे करू शकत होता, असं लॉजिकल बोलणं. अंगकाठीने काही पहिलवान वगैरे काही नव्हता, पण अंगावर कोणी आल्यावर त्याचं तगडे मोडून देऊ शकत होता. कमी आणि सडेतोड बोलणं आणि सोबत तीक्ष्ण नजर रोखून धरणं त्यामुळे जास्त कोणी त्याच्यासमोर लढत नव्हतं. हे थोडक्यात अभयबद्दल. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
आणि आपला निखिल, एकदम विरुद्ध. शांतपणा वगैरे तर त्याच्या आसपास नव्हता कुठे. बोलताना काही नाही, डायरेक्ट भिडण्याचा प्रकार. मारामारी करायला तर केव्हाही तयार. समोरचा फक्त काही उलट बोलायची वेळ फक्त, की हा पडलाच तुटून त्याच्यावर. पर्सनॅलिटी तर एकदम झक्कास. एकदम हिरोच. तीन चार जणं जरी एकत्र आले तरी त्यांना पुरून उरेल एवढा जोर अंगात, पण डोक्याने तेवढाच कमजोर. अक्कल तर एकदम चायना माल सारखीच. चली तो चाँदतक, नहीं तो शामतक. पण कसाही असला तरी जीवाला जीव देणारा. माणुसकी ठासून भरलेली अगदी, त्याच्या इतर गुणांविरुद्ध. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
असे हे दोघे होते. कधी आपली ओळख झाली, हे दोघांनाही सांगता येणार नाही. हो पण एव्हढी घट्ट मैत्री दोघांची, की जर तिसऱ्या कोणी त्यांच्यात फूट पडायचा प्रयत्न केला तर त्याच्या टांगड्याच गळ्यात डायरेक्ट. एमेकांवर खूप जीव दोघांचा. विश्वासही खूप. जय विरु. अभय खूप जीव लावायचा निखिलला. त्याला कोणी नव्हतं निखीलशिवाय. निखीलपण अभय वर जीव ओवाळून टाकायचा, अभयला साधं खरचटलं तरी तो ज्याच्यामुळे खरचटलं त्याचा बंदोबस्त करायचा पूर्ण. अशी त्यांची मैत्री, यारी, दोस्ती एकदम झक्कास होती.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
चहा पिताना अभय म्हणाला,</div>
<div>
" यार निखिल, आपली 12th तर झाली इकडे, आता ग्रॅज्युएशन पण होईल या वर्षी. मग पुढे काय करायचं रे."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" काय करायचं म्हणजे, आपलं तर ठरलंय अभ्या, मस्त बिजनेस वगैरे चालू करेल. एखादं हॉटेल वगैरे टाकेल मस्त. तुझ्या सारखं नोकरी बिकरी नाय करणार" निखिल सिगारेटचा धूर हवेत सोडत म्हणाला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" कोण म्हणालं की मी नोकरी वगैरे करणार आहे. मित्रा हे नोकरी प्रकरण आपल्या रक्तात नाहीय." अभय त्याला धुडकावत म्हणाला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" मग लेका, काय करायचं म्हणतोस?" न कळून निखिलने विचारलं.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"सांगेन, तुझ्यासाठी एक सुरप्राइझ आहे खास. आपलं ग्रॅज्युएशन झालं की चल माझ्यासोबत फक्त." अभय एक डोळा मिचकावत म्हणाला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" कुठं रे? कुठं काय खजाना वगैरे शोधायचा प्लॅन करतोय का?" </div>
<div>
<br /></div>
<div>
"नाही रे निख्या, लेका तू फक्त चल माझ्यासोबत. घरी सांगून ठेव फक्त की, माझ्यासोबत येतोय म्हणून. म्हणजे तुला कोण जास्त विचारणार नाहीत.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
" बरं." असं म्हणत त्याने हातातलं सिगरेटचं थोटुक विझवलं आणि चहाचे पैसे द्यायला गेला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
बराच वेळ झालेला कॉलेजकडे येऊन. पण अभय अन् निखिल अजून लेक्चर ला नव्हते गेले. चहा पिऊन झाल्यावर दोघे तिथेच गप्पा मारत बसले. आज काही वेगळं घडणार हे अभयला सकाळपासून वाटत होतं, पण नेमकं काय ते कळत नव्हतं. आणि त्यातच पावसाळ्याचे दिवस नसताना सुद्धा ढग भरून आले होते. त्यामुळे अभयच्या मनात जास्तच विचारांचं काहूर माजलं होतं. अचानक झालेल्या वातावरणबदलामुळे तो एकदम अस्वस्थ झाला. त्याचं हृदय एकदम जोरात धडधडू लागलं. त्याला असं बघून निखिल म्हणाला,</div>
<div>
"काय रे अभ्या, काय झालं? असा का बसलाय? आणि अचानक काय झालं तुला? कसला विचार करायला लागलाय?"</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"माहिती नाही यार, असं अचानक कसंतरी व्हायला लागलंय. म्हणजे नेमकं कळत नाहीय, पण काहीतरी विलक्षण घडणार आहे असं वाटतंय" अभय आपल्या छातीवर हात ठेवून उभं राहत आभाळाकडे बघू लागला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"अरे ये माणसा, जरा शुभ शुभ बोल. असली ऍक्शन काय करतोय तू, काय हार्ट अटॅक वगैरे आलाय का काय?" </div>
<div>
<br /></div>
<div>
अभय हसला आणि त्याने ती पोज बदलली आणि बोलला,</div>
<div>
"नाही निख्या, पण एकदम विचित्र वाटतंय. असं पाहिलं कधीच नव्हतं वाटलं. असं वाटतंय काही तरी असं घडणार आहे लाईफ चेंजिंग काहीतरी. तुला नाही का काय वाटत हे वातावरण बघून"</div>
<div>
<br /></div>
<div>
निखिल त्याच्याकडे बघत होता. हे बेनं असलं काय बोलतंय ह्याचा अंदाज घेत होता. पण काही कळत नव्हतं त्याला. न राहवून तो म्हणाला,</div>
<div>
"हे बघ अभ्या, आधीच हे असलं वातावरण तयार झालय आणि तू हे असलं फालतू काही बोलू नकोस. असल्या वातावरणाचा माझ्यावर परिणाम व्हायला मी काय ससा आहे का, की आभाळ पडलं म्हणून पळायला."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"तसं नाही रे, पण... जाऊदे च्यायला" काही बोलायचं न समजून अभय तसाच उभा राहिला.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
आणि अचानक विजा कडकडायला सुरुवात झाली. जोरात वारा सुटला आणि जोरदार पावसाला सुरुवात झाली. अचानक सुरू झालेल्या पावसामुळे सगळ्यांची धावपळ उडाली. सगळे इकडे तिकडे पळायला लागले. आडोसा शोधायला लागले. पण अभय मात्र तसाच दोन्ही हात पसरून डोळे बंद करून वरती बघत पावसात उभा राहिला. निखिल पण आडोशाला पळाला.अभय ला तसं बघून तो काही बोलला नाही. फक्त त्याच्याकडे बघत होता. कारण त्याला माहित होतं, त्याला पाऊस किती आवडतो ते. पावसात भिजायला तो काहीही करेन. त्याला </div>
<div>
जर आता अडवायला गेला असता तरी तो आला नसता. म्हणून त्याला अडवायच्या भानगडीत न पडता तो पावसापासून वाचण्यासाठी टपरीच्या इथे जाऊन उभा राहिला.<br />
<br />
अभय तसाच डोळे बंद करून उभा होता पावसात. त्याच बाहेरच्या जगाकडे लक्षच नव्हतं. तो आपल्याच धुंदीत पावसाचे थेंब अंगावर झेलत शांत उभा होता. असं किती बरं वाटतं ना बाहेरच्या जगाची पर्वा न करता फक्त आपल्या धुंदीत जगणं. तेवढ्यात त्याच्या कानावर कुणाच्या तरी नाजूक हसण्याचा आवाज आला. क्षणभर तो तसाच कानात घुमला. पण भास असावा म्हणून त्याने लक्ष नाही दिलं. पण परत तेच नाजूक खिदळणं त्याच्या कानावर पडलं, तसे त्याने डोळे उघडले आणि त्या आवाजाच्या दिशेने पहिले आणि पाहतच राहिला. कारण कोणीतरी आणखी अभयसारखंच त्या पावसाचा आनंद घेत होतं. फरक इतकाच कि अभय एकटाच आपल्या विश्वात होता आणि ती व्यक्ती तिथल्याच २ - ४ लहान पोरांसोबत पावसाच्या पाण्यात उड्या मारत आनंद वाटत होती. अभय पाहतच राहिला, कारणहि तसंच होतं. ती जी कोणी होती, अभयचं हृदय तिने केव्हाच पळवलं होतं. कारण ती पावसात भिजताना अक्षरशः वर्षाराणी वाटत होती. होच. तिच्याकडे अभय भान हरपून पाहत होता. पावसात भिजणारी ती आणि तिच्या कडे पाहणारा अभय. एवढंच.<br />
<br />
पाऊस जोरदार होता, मन भरून कोसळत होता. विजांचा कडकडाट होताच सोबतीला. आणि त्यात हे दृश्य. अभय आणि ती. अभय स्तब्ध होता. त्याची फक्त नजर तिच्या कडे पाहत होती. तिला आपल्या डोळ्यात सामाणसाठवून घेत होता तो. आणि ती. पावसाने तिचे पूर्ण शरीर चिंब भिजले होते. तिचा तो फिकट गुलाबी आणि पांढऱ्या रंगाचा ड्रेस आणि तो गोरापान रंग पावसात भिजून आणखीनच विलोभनीय दिसत होता. मोकळे सोडलेले केस आणि कपाळावर लावलेली एवढीशी टिकली तर कहर करत होते. काळेभोर गहिरे डोळे त्यांना सांगड घालत होते. साधंच पण मनमोहक सौंदर्य ते. त्यावर तिचं हसणं तर... वा...<br />
<br />
त्या पावसात भिजताना ती आपलं भान हरपली होती. पाऊस चालू झाल्यावर कधी आपल्या गाडीचा दरवाजा उघडून ती बाहेर आली, तिलाच कळलं नाही ते. तिकडून मागून तिची आई तिला आवाज देत होती. लवकर गाडीत ये म्हणून सांगत होती. पण तिचं लक्ष होतंच कुठे. ती तर आपल्याच विश्वात होती. इकडे अभय पण तिच्या कडेच पाहत होता.<br />
<br />
पावसाचा जोर अचानक आला तास ओसरला. आणि ती पण. पाऊस थांबल्यावर तिची आई येऊन तिला घेऊन गेली गाडीकडे. तिने त्या मुलांना बाय करत पुन्हा भेटू म्हणून निघून गेली. अभय मात्र तसाच उभा होता अजून. निखिल हा सर्व प्रकार पाहत होता. अभयचं काय झालं हे त्याला समजून चुकलं. तो तसाच अभय कडे आला. तर तो अजून ती मुलगी गेली त्या दिशने पाहत होता. त्याने त्याच्या डोळ्यांसमोरून हात फिरवला तरी त्याच लक्ष नाही. तो तसाच. मग मात्र निखिलने अभयच्या डोक्यात जोरात टपली मारली. तसा तो भानावर आला.<br />
<br />
" काय रे ये? काय झालं? असा काय पाहत होता तिच्या कडे? कोण होती ती मुलगी?" निखिलने विचारलं.<br />
<br />
" कक्क कोण ..... मुलगी...... ????" अभय शुद्धीवर येत म्हणाला.<br />
<br />
"अरे तीच, जिच्या कडे आता तू बघत होतास एवढे डोळे फाडुन."<br />
<br />
" माहित नाही कोण आहे ते " अभय तसाच बोलत होता.<br />
<br />
" बरं, चल असू दे. चहा पिऊ आणखी एक चल. भिजलायस पावसात तू."<br />
<br />
निखिलने कपाळावर हात मारला. ह्याची तर विकेट पडली होती हे त्याने ओळखले. म्हणून तो आता तरी काही बोलला नाही. आणि ते दोघे टपरीकडे आले. आणि चहा घेतला. निखिल सुद्धा अभयला काही बोलला नाही. तो आपला चहा घेऊन गप्प उभा राहिला. कारण अभय ला आता छेडून काही उपयोग नव्हता. ते कारट त्या मुलीचाच विचार करत असणार हे त्याने ओळखलं आणि तो आपला मुकाट्याने बाजूला उभा राहिला. थोड्या वेळाने बघू त्याच्या कडे.<br />
<br />
<br />
सगळं पहिलं होतं तसं झालं. पूर्ववत. पण अभय मात्र अजून तिथेच होता. 'कोण असेल ती? हाच विचार होता त्याच्या मनात. आजवर एवढ्या मुली पहिल्या, पण अशी जादू आज पहिल्यांदाच. अच्छा.. म्हणून आपलं हृदय मघाशी एवढं जोरदार धडधड करत होततर. मन अस्वथ झालेलं ते ह्यासाठी. पण आपलं हृदय तिच्यासाठीच का धडकावं. कोण होती ती? आणि अशी अचानक येऊन कशी काय गायब झाली.' अभय आपल्या विचारात होता.<br />
<br />
<br />
कोण होती ती मुलगी? काय होईल आता अभयचं? निखिल काही बोलेल का ? ह्या सगळ्या गोष्टी आता पूढच्या भागात....<br />
<br />
To be continued.... Part २<br />
<br />
<br />
- By Prabhakar Waghmare</div>
</div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-12517271014989923182018-03-02T03:12:00.001-08:002018-03-02T03:12:51.354-08:00अजुन थोडा वेळ !!!<p dir="ltr">अजुन थोडा वेळ !!!</p>
<p dir="ltr">एकदाच तुला शेवटच भेटायच होत,<br>
या डोळ्यांत तुला भरून घ्यायच होत,<br>
तुला शेवटच येताना पहायच होत,<br>
अजुन एकदा वाट पाहण अनुभवायच होत,<br>
तुला भेटल्यावर होणारा आनंद अनुभवायचा होता,<br>
थोडा वेळ तुझ्याकड पहात रहायच होत,<br>
तुझ्या डोळ्यांत हरवून जायचं होतं,<br>
थोडा वेळ तुझ्याशी बोलायच होत,<br>
तुला खुप काही सांगायच होत,<br>
तुला काही तरी बोलतानाही एेकायच होत,<br>
तुझ्या आवाजात माझ नाव एेकायच होत,<br>
अजुन थोडा वेळ तुला थांबवायच होत,<br>
मागे वळत तुला जाताना पहायच होत,<br>
जाताना तुझी होणारी तगमग अनुभवायची होती,<br>
अजुन थोडा वेळ स्वप्नात जगायच होत,</p>
<p dir="ltr">एकदाच तुला ....<br>
एकदाच तुला शेवटच भेटायच होत,<br>
आणि तुझं प्रेम परत एकदा अनुभवायचं होतं,<br>
अजुन थोडा वेळ स्वप्नात जगायच होत,<br>
अजुन थोडा वेळ !!!</p>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-38427399294706442192016-07-09T23:59:00.001-07:002016-07-09T23:59:32.182-07:00मन हे माझं... कुणासही न कळलेलं.....<p dir="ltr">खूप दिवस  मनात होतं माझ्या कि, माझं मन कुठेतरी मोकळं करावं. म्हणून मग मी हा ब्लॉग  बनवला. आपल्या मनाचं कसं असतं ना की, त्याला आपल्याशी खूप काही सांगायचं असतं, खूप काही बोलायचं असतं, पण कधीकधी त्याला तसं करता येत नाही. मग ते तसचं कुठंतरी हरवून बसतं.….</p>
<p dir="ltr">मन हे माझं… कुणासही न कळलेलं…<br>
कधी खळखळून हसलेलं, तर कधी मुसमुसून रडलेलं…<br>
कधी अचानक थांबलेलं, तर कधी बेलगाम धावत सुटलेलं…<br>
कधी आकाशात उंचच उंच उडालेलं, तर कधी धाड्कन जमिनीवर आदळेलं…<br>
कधी स्वतःच्याच विश्वात रमलेलं, तर कधी वास्तवाचे चटके सोसलेलं…<br>
कधी बेधुंद जगलेलं, तर कधी स्वतःला कोंडून घेतलेलं…<br>
कधी चिंब भिजलेलं, तर कधी गारठलेलं…<br>
कधी कुणासही न भ्यालेलं, तर कधी अचानक घाबरलेलं…<br>
कधी कुणाची आठवण काढून रमलेलं, तर कधी कुणी आठवण काढत नाही म्हणून रुसलेलं…<br>
कधी कुणाला तरी विसरलेलं, तर कधी कुणाला तरी कायमचं जपलेलं…<br>
कधी दुखावलेलं, तर कधी खुद्कन हसलेलं…</p>
<p dir="ltr">कसंही असलं तरी आजही हेच खरंय कि मन हे माझं… कुणासही न कळलेलं…</p>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-2125749368594409342016-06-19T05:59:00.000-07:002016-06-19T05:59:08.494-07:00 एक मैत्रिण मलाही आहे... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: center;">
एक मैत्रिण मलाही आहे... </h2>
<h2 style="text-align: justify;">
</h2>
<div style="text-align: justify;">
एक मैत्रिण मलाही आहे.... </div>
<div style="text-align: justify;">
एक मैत्रिण मलाही आहे.. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
एक मैत्रिण मलाही आहे.. </div>
<div style="text-align: justify;">
इतरांना असते तशीच... किंवा त्याहून थोडीशी वेगळी... </div>
<div style="text-align: justify;">
थोडी अल्लड, थोडी अवखळ,</div>
<div style="text-align: justify;">
थोडी लाजरी, थोडी बुजरी,</div>
<div style="text-align: justify;">
थोडी जास्तच बडबडणारी... </div>
<div style="text-align: justify;">
थोडी गप्प राहणारी..... </div>
<div style="text-align: justify;">
इतरांसारखीच... पण थोडी वेगळी.. जराशी वेंधळी... </div>
<div style="text-align: justify;">
एक मैत्रिण मलाही आहे.. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
एक मैत्रिण मलाही आहे.. </div>
<div style="text-align: justify;">
कधी खळखळून हसणारी, कधी मुसमुसून रडणारी. </div>
<div style="text-align: justify;">
आलंच कधी मनात तर भडभडून बोलणारी,</div>
<div style="text-align: justify;">
नाहीतर मग गप्प होऊन जाणारी. कधी हाडकणारी, तर कधी खुद्कन हसणारी</div>
<div style="text-align: justify;">
इतरांसारखीच... पण थोडीशी वेगळी..... </div>
<div style="text-align: justify;">
एक मैत्रिण मलाही आहे.. </div>
<br />
<br />
एक मैत्रिण मलाही आहे..<br />
एखाद्या नितळ वाहणाऱ्या झऱ्यासारखी खळखळ,<br />
तर कधी खोल डोहासारखी नि:शब्द ...<br />
शांत असली तर मंजुळ वारा,<br />
आणि रागावली कधी तर घोंगावणारं वादळ असणारी...<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
इतरांसारखीच... पण थोडीशी वेगळी..... </div>
एक मैत्रिण मलाही आहे..<br />
<br />
<br />
एक मैत्रिण मलाही आहे..<br />
प्रेमाने भरभरून कौतुक करणारी,<br />
हक्काने कधी चुकलं तर कान धरणारी,<br />
कधी चिडनारी तर कधी चिडवणारी,<br />
लटक्या रागाने कधी 'दुष्ट' म्हणणारी..<br />
मग सगळं विसरून हळूच खुद्कन हसणारी...<br />
<div style="text-align: justify;">
इतरांसारखीच... पण थोडीशी वेगळी..... </div>
एक मैत्रिण मलाही आहे..<br />
<br />
एक मैत्रिण मलाही आहे..<br />
वाटलंच कधी एकटं, केलं कधी जगाने परकं,<br />
तर मायेने आपलंसं करणारी,<br />
पोरक्या झालेल्या मनावर ममतेचं पांघरून घालणारी.<br />
मनात उठलेल्या वादळाला शांत करणारी<br />
भळभळणाऱ्या जखमेवर हळुवार फुंकर घालणारी...<br />
<div style="text-align: justify;">
इतरांसारखीच... पण थोडीशी वेगळी..... </div>
एक मैत्रिण मलाही आहे...<br />
<br />
एक मैत्रिण मलाही आहे..<br />
नात्यांना बांधून ठेवणारी,<br />
सर्वाना आपलंसं करून घेणारी<br />
राग, द्वेषाचा लवलेशही नसलेली<br />
आहे त्या परिस्थितीत जगायचं कसं<br />
हे माहीत असणारी...<br />
<div style="text-align: justify;">
इतरांसारखीच... अंहं... पण थोडीशी वेगळी..... </div>
एक मैत्रिण मलाही आहे...<br />
<br />
<br /></div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-34540573291467572852016-03-14T04:40:00.001-07:002016-03-14T04:40:25.988-07:00ADHAAR - A FARMER LIFE<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="https://www.youtube.com/embed/mElFHrbAxU8" width="480"></iframe>Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5417344281540725374.post-57185394815766319282015-05-19T02:09:00.002-07:002016-03-08T01:48:00.507-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
ह्या ब्लॉगवरील प्रकाशित होणाऱ्या सर्व पोस्ट्स ह्या मला आवडलेल्या कथा कविता आणि काही lovestories आहेत ज्या मी केवळ संग्रह आणि आवड म्हणून पोस्ट केलेल्या आहेत. आणखी एक ह्यातील ज्या पोस्ट Copy केलेल्या असतील त्यावर आधीच Copied by Internet असं अधोरेखित केलेलं असेल आणि ज्या पोस्ट स्वलिखित असतील त्याखाली माझ नाव असेलत्या कुठून हि ढापलेल्या, चोरलेल्या, छापलेल्या आणि copy & paste केलेल्या नाहीत, ह्याची वाचकांनी खबरदारी घ्यावी. जर तुम्हाला वाटलंच कि अशी एखादी कोणती पोस्ट असेल जी आक्षेपार्ह असेल तर लगेच कळवावे, ती लगेच दुरुस्त केली जाईल. आणि जर का कोणी इथल्या पोस्ट्स चोरी करण्याचा किंवा ढापण्याचा प्रयत्न केलाच तर त्याच्यावर योग्य ती कार्यवाही केली जाईल ह्याची नोंद घ्यावी. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
आपण ह्या ब्लॉगवर नवनव्या lovestories चा आनंद घेऊ शकता. तो हि लवकरात लवकर. त्या तुम्हाला आवडतील ह्याची मी आशा बाळगतो. जर तुम्हाला काही सुचवायचे असेल, काही टीका टिप्पणी असतील तर ते देखील अवश्य कळवावे, त्याचे स्वागतच होईल.<br />
<br />
-<b>प्रभाकर वाघमारे </b> </div>
</div>
Prabhakar Waghmarehttp://www.blogger.com/profile/00758606899244983643noreply@blogger.com