खूप दिवस मनात होतं माझ्या कि, माझं मन कुठेतरी मोकळं करावं. म्हणून मग मी हा ब्लॉग बनवला. आपल्या मनाचं कसं असतं ना की, त्याला आपल्याशी खूप काही सांगायचं असतं, खूप काही बोलायचं असतं, पण कधीकधी त्याला तसं करता येत नाही. मग ते तसचं कुठंतरी हरवून बसतं.….
मन हे माझं… कुणासही न कळलेलं…
कधी खळखळून हसलेलं, तर कधी मुसमुसून रडलेलं…
कधी अचानक थांबलेलं, तर कधी बेलगाम धावत सुटलेलं…
कधी आकाशात उंचच उंच उडालेलं, तर कधी धाड्कन जमिनीवर आदळेलं…
कधी स्वतःच्याच विश्वात रमलेलं, तर कधी वास्तवाचे चटके सोसलेलं…
कधी बेधुंद जगलेलं, तर कधी स्वतःला कोंडून घेतलेलं…
कधी चिंब भिजलेलं, तर कधी गारठलेलं…
कधी कुणासही न भ्यालेलं, तर कधी अचानक घाबरलेलं…
कधी कुणाची आठवण काढून रमलेलं, तर कधी कुणी आठवण काढत नाही म्हणून रुसलेलं…
कधी कुणाला तरी विसरलेलं, तर कधी कुणाला तरी कायमचं जपलेलं…
कधी दुखावलेलं, तर कधी खुद्कन हसलेलं…
कसंही असलं तरी आजही हेच खरंय कि मन हे माझं… कुणासही न कळलेलं…
